Deel I: De Pijl en de Offerande

In de diepe stilte van het woud, waar de beuken zo hoog reikten dat zij de hemel aanraakten, leefde een jonge vrouw genaamd Linde. Ze was lang en slank, met een uitstraling zo helder dat zij bijna licht gaf. Haar haar had de kleur van gesponnen goud, en haar ogen waren zo diepblauw als de schaduwrijke bosmeren. Vandaag droeg zij een eenvoudig linnen gewaad dat nauwelijks opviel tegen het zilte loof.

Linde liep zonder doel; ze volgde enkel de echo van haar eigen gedachten. Plotseling hoorde zij de zachte pas van een hert dat het dichte kreupelhout doorkruiste. Het was een prachtig dier, een hinde met een vacht zo bruin als de herfstgrond en ogen die de wijsheid van eeuwen leken vast te houden. Linde voelde een vreemde verbondenheid met het dier; een verbondenheid die de menselijke taal oversteeg.

Niet ver daarvandaan lag Joris op de loer. Joris was een jager, breedgeschouderd en gehuld in grove lederen kleding. Zijn gezicht was ruw en gebruind door de zon en de wind, en zijn donkere, kortgeknipt haar paste bij zijn vastberaden, bijna verbeten blik. De honger dreef hem, en hij had dagenlang gewacht op een prooi. Hij spande de pees van zijn kruisboog – een zwaar, dodelijk wapen dat zelden miste.

Het hert kwam tevoorschijn, en Joris legde aan. Zijn vinger rustte op de trekker.

Op dat moment zag Linde de man. Zij wist intuïtief dat dit hert niet mocht sterven, dat dit dier van een andere orde was. Zonder na te denken sprong zij op de hinde toe.

Toen het thwack van de afgeschoten pijl de stilte doorbrak, had Linde de hinde al met beide handen weggeduwd. De zware, ijzeren punt van de pijl trof haar in de zij. Een scherpe, onmenselijke kreet ontsnapte aan haar lippen, en het goud van haar haar leek even te verbleken. Zij viel zwaar op de vochtige aarde, de pijl diep in haar lichaam.

Joris, die uit zijn hinderlaag kwam, verstijfde. Hij zocht naar het hert, maar zag enkel de jonge vrouw, kreunend op de grond, het bloed dat snel in de aarde trok. Hij kende haar niet. Zijn mond viel open van pure afschuw. Hij was gekomen om vlees te vangen, maar had een medemens verwond – en met een wapen dat enkel bedoeld was voor jacht.

"Bij alle heiligen," prevelde Joris. Hij zag de angst in haar bosmeren-ogen. Het hert was verdwenen, en enkel het geluid van zijn eigen snelle ademhaling vulde nu de lucht.

Joris handelde snel, gedreven door een schuldgevoel zwaarder dan zijn kruisboog. Hij tilde de lichte vrouw op, voelde hoe het warme bloed door zijn lederen kleding sijpelde, en haastte zich dieper het woud in, op zoek naar hulp. Hij wist van een plek; een verborgen plek.

Deel II: De Zorg van de Dwergen

Na een helse tocht bereikte Joris een kleine, verzonken hut, verborgen onder de wortels van een oude eik. Hier woonden de drie vrouwelijke dwergen: Griet, Fien en Elza. Ze waren klein en gedrongen, met handen zo sterk als eikenhout en een huid die deed denken aan koper. Ze droegen wollen kappen en weefden hun eigen kleding van natuurlijke vezels. Het waren bekwame kruidkundigen.

Toen zij Linde zagen, ernstig en dodelijk gewond, keken de dwergen Joris niet-oordelend aan.

"Dit is een kwade wond, Joris," zei Griet, de oudste, terwijl zij de pijl met grote zorg verwijderde. "Zelfs onze sterkste zalven zullen moeite hebben dit bloed te stoppen."

Zij legden Linde op een bed van mos en behandelden haar bestendig. Ze smeerden pasta’s gemaakt van duizendblad en smeerwortel op de wond. Linde lag stil, haar ademhaling onregelmatig. Joris bleef in de hoek, de schok nog steeds over hem heen.

Drie dagen en drie nachten vochten Griet, Fien en Elza tegen het gif van de wond, maar het mocht niet baten. De gouden glans van Linde's haar werd dof, en haar huid werd ijzig koud.

"Wij kunnen niet meer doen," fluisterde Fien wanhopig. "Haar leven glipt weg."

Op de vierde nacht verscheen er een schaduw voor de deuropening. Het was het hert, de hinde die zij had beschermd. Het dier stapte de hut binnen alsof het hier thuis was, en liep tot aan het ruwe bed waar Linde lag.

Het hert boog zijn hoofd en raakte voorzichtig de bleke hand van de jonge vrouw aan. Terwijl het dier daar stond, begon er iets ongelooflijks te gebeuren. Een zacht, melkachtig licht straalde uit de vacht van de hinde en trok langzaam over naar het lichaam van Linde. Het licht werd sterker en sterker, totdat de hele hut gevuld was met een warme, helende gloed.

Joris en de dwergen knielden neer, de handen voor hun ogen geslagen, overweldigd door de betovering.

Toen het licht wegebde, viel de stilte terug in de hut. Linde was verdwenen.

Op de plek waar zij had gelegen, lag nu, opgerold, de hinde. Haar ogen waren vredig, en haar vacht glansde alsof zij zojuist door dauw gewassen was.

Joris, in diepe verwarring, voelde dat het deer nu niet langer zijn prooi was, maar een bewaarder. Hij opende de deur van de hut en liet het hert vrij. Het dier keek nog één keer om, een blik vol wijsheid, en verdween geruisloos in het dichte woud.

Deel III: De Nieuwe Jager en de Verbinding

Enkele seizoenen later, aan de grens van hetzelfde uitgestrekte woud, woonde een jonge man genaamd Floris. Floris was geen jager uit nood, maar een werker die het land bewerkte. Hij had een eerlijk gezicht, een lichte baardgroei, en sterke, gespierde armen. Zijn hart was groot en zijn ogen, hoewel moe van het werk, zagen de schoonheid van de natuur.

Op een dag plaatste Floris een val in de hoop een maaltijd te vangen. Toen hij de volgende ochtend terugkwam, trof hij het hert, gevangen in zijn netten. Het was dezelfde hinde, met de mysterieuze, wijze ogen.

Floris trok zijn mes om het dier genadig te doden. Terwijl hij dat deed, keek het hert hem aan zonder angst, zonder verzet, maar met een diep, menselijk verstand in zijn amberkleurige blik. Floris voelde een afschuwelijke steek van twijfel. Hij zag geen maaltijd, maar een wezen vol eerbied.

"Nee," fluisterde Floris tegen zichzelf. "Ik kan dit niet doen."

Hij legde zijn mes neer en sneed de strakke touwen door. Het hert was vrij om te gaan. Het hinkte even, schudde de verstrikking van zich af en liep niet weg. Het bleef staan en zag Floris aan.

En toen gebeurde het opnieuw.

Het hert begon zachtjes te gloeien, ditmaal met een warmere, meer roze tint dan in de hut. Het licht scheen fel, als een zonsopgang in de mist. Floris moest zijn ogen sluiten. Hij voelde een hitte, een verandering in de lucht.

Toen hij zijn ogen weer opende, was het hert weg.

Op de mosachtige grond op de plek waar het dier had gestaan, lag een jonge vrouw, naakt en slapend, met haar haar als een wolk van gesponnen goud rond haar hoofd. Het was Linde, en zij was wonderlijk mooi. Haar ogen, de kleur van bosmeren, openden langzaam en keken recht in die van Floris.

"Je hebt mij gespaard," zei Linde, haar stem zo zacht als ritselende bladeren.

Floris, verlegen maar vastberaden, bedekte haar met zijn mantel en bracht haar naar zijn bescheiden hut. Hij luisterde naar haar verhaal van de pijl en de dwergen, van de transformatie en het wachten. Hij begreep dat het lot hen had samengebracht.

Floris en Linde trouwden kort daarna. Zij brachten liefde en licht in hun leven, waarbij zij de rust van het woud en de kracht van de aarde combineerden. De bevolking van het kleine gehucht fluisterde over de betovering die Floris had gevonden, maar hun geluk was onmiskenbaar.

Zij kregen vier prachtige kinderen: twee jongens, die de kracht en eerlijkheid van Floris hadden, en twee meisjes, die de gouden glans van Linde in hun haar droegen.

Floris en Linde leefden hun leven in vrede, omringd door hun kroost. Zij waren gelukkig, wetende dat de grootste offers en de diepste genade altijd leiden tot de mooiste sprookjes.