Waarom Paarse Vrijdag en Pride in 2025 nog steeds nodig zijn

De woede die telkens weer oplaait onder berichten over Paarse Vrijdag of Pride-evenementen is geen incident meer. Het is een patroon. Steeds opnieuw duikt dezelfde angst op, verpakt in grote woorden als “genderindoctrinatie”, “verplichting” en “bescherm de kinderen”. En steeds opnieuw lijkt het gesprek te ontsporen voordat het überhaupt echt begonnen is.

Laten we daarom even vertragen. Niet om te polariseren, maar om te begrijpen.

Wat Paarse Vrijdag wél is — en wat het niet is

Paarse Vrijdag is geen lesprogramma waarin kinderen wordt verteld wie of wat ze moeten zijn. Het is geen poging om identiteiten op te leggen, te sturen of te veranderen. Identiteit werkt niet zo. Seksuele oriëntatie en genderidentiteit zijn geen jassen die je aantrekt omdat iemand dat vriendelijk suggereert.

Wat Paarse Vrijdag wél is, is een zichtbaar moment van solidariteit. Een signaal. Een eenvoudige boodschap: op deze school hoor je erbij. Voor kinderen die worstelen met zichzelf — of simpelweg bang zijn om anders te zijn — kan zo’n signaal een wereld van verschil maken.

Veel volwassenen onderschatten hoe scherp kinderen hun omgeving aanvoelen. Ze merken feilloos wanneer afwijking wordt getolereerd of juist afgestraft. Paarse Vrijdag probeert dat laatste vóór te zijn.

De mythe van indoctrinatie

De gedachte dat scholen kinderen massaal ‘trans zouden maken’ zegt uiteindelijk meer over de angst van volwassenen dan over de realiteit in de klas. Het is een projectie. Een reflex op een wereld die verandert en niet meer zo overzichtelijk voelt als vroeger.

Tegelijkertijd leven kinderen al vanaf dag één in een sterk heteronormatieve omgeving. Prentenboeken, sprookjes, reclames, liedjes — alles ademt een norm. Dat wordt zelden problematisch gevonden. Pas wanneer er ruimte komt voor andere verhalen, ontstaat ineens paniek.

Gelijkheid voelt bedreigend wanneer je gewend bent dat jouw positie vanzelfsprekend is.

Zichtbaarheid is geen luxe

Wie zich afvraagt waarom Pride en Paarse Vrijdag nog nodig zijn, hoeft maar één simpele vraag te stellen: kan iedereen in Nederland veilig zichzelf zijn?

Het eerlijke antwoord is: nee.

Nog steeds durven veel mensen hun partner niet hand in hand vast te houden. Nog steeds groeien jongeren op met schaamte, angst of zelfhaat omdat ze afwijken van wat ‘normaal’ wordt gevonden. Nog steeds worden LGBTQIA+ jongeren bovengemiddeld gepest, buitengesloten en mentaal belast.

In dat licht zijn Pride en Paarse Vrijdag geen overdreven aandacht, maar noodzakelijke tegenkracht.

Kinderen hebben geen ideologie nodig — maar veiligheid

Kinderen hoeven niet te weten wie ze zijn. Ze hebben de ruimte nodig om dat zelf te ontdekken. Zonder druk. Zonder oordeel. Zonder angst.

Een school die laat zien dat verschillen mogen bestaan, geeft kinderen geen richting — maar ademruimte.

En misschien is dat wel waar de weerstand werkelijk zit: tolerantie vraagt om loslaten. Om accepteren dat niet alles gestuurd, gecontroleerd of begrepen hoeft te worden.

Tot slot

De dag dat Paarse Vrijdag en Pride overbodig zijn, is de dag dat niemand er meer over struikelt. Dat niemand schrikt van een regenboog. Dat niemand zich onveilig voelt door wie hij, zij of hen is.

Die dag is prachtig.

Maar hij is er nog niet.

En tot die tijd blijven zichtbaarheid, empathie en solidariteit geen indoctrinatie — maar menselijkheid.

Written by Zohra
Founder & author at PrideHives — your global LGBTQIA+ community.
Connecting voices. Empowering stories. Celebrating identity. 🌈

PrideHives.com – The international LGBTQIA+ social platform.
A safe, vibrant and inclusive space to connect, express and belong.
Join today: PrideHives.com