Hoe word je meester over je Schaduw?

Hoe verder ik kom in het vertalen van deze video’s des te meer voel ik me gezegend dat ik op één of andere manier ben geleid om te doen wat nodig was om mijn werkelijke zelf te worden, in plaats van het dragen van een masker naar de buitenwereld. Zo blij dat ik al heel vroeg inzag dat je anders voordoen dan je weet dat je bent onvermijdelijk zal leiden tot intern conflict dat constant in je achterhoofd aanwezig is en je nooit de rust gunt om helder na te denken, altijd te leven in angsten en onzekerheden, onrust. Zaken die zich vaak ook nog vertalen in lichamelijke kwalen, altijd vermoeid, terneergeslagen, vaak of chronisch ziek, zwak.

Ik ken beide kanten van de medaille. Ik was natuurlijk als kind evengoed geconditioneerd dat goed gedrag beloning oplevert, en ongewenst gedrag straf. En wie wil er nou straf? Ik niet. Toch, door de omstandigheden in mijn dagelijkse bestaan als kind, gedroeg ik me vaak zodanig dat dit straf opleverde. Vroeg naar bed, zonder eten naar bed, slaag, strafwerk op school.

Dat strafwerk stapelde zich ook op omdat ik het gewoon vertikte te maken. Tot dit uiteindelijk dergelijke proporties aannam dat, ik zat in de 4de klas, of groep 6, ik een aantal weken met mijn tafeltje op de gang buiten de klas werd gezet, in het oog van de andere kinderen, tot ik al mijn strafwerk had ingehaald. Tegenwoordig krijg je al een fikse boete als je je kind een dag eerder mee op vakantie neemt. Het waren andere tijden … En laten we het maar niet hebben over de psychische schade van een dergelijk vernederende isolatie. Van pedagogiek en kinderpsychologie had men nog weinig kaas gegeten.

Maar de dingen die me isoleerden van de anderen gebeurden gewoon. Ik was een kind, wist ik veel. Ik kon het alleen maar ondergaan, net als de gevolgen. Laat ik volstaan te zeggen dat ik die kant, dat soort leven, zelf lang genoeg heb geleefd. Als kind onder constante stress. Thuis geen aandacht. Op school gepest. Tussen school en thuis altijd om me heen moeten kijken of er niet weer een bende kinderen achter me aankwam. Als puber stoer doen om je onzekerheid te verbergen. Angst voor het volwassen leven dat op je af komt. Ik gaf mezelf van alles de schuld.

Op mijn 19de werd ik depressief. De isolatie en een ingeving van buitenaf zetten me aan tot het onder de loep nemen van mijn leven. Een eerlijke beschouwing. En eerlijk is de sleutel. Je kunt jezelf niet voor de gek houden. Niet echt. Je kunt jezelf iets voorhouden maar diep in jezelf weet je wat wat is. Dan blijft de onrust. Tot je vrede sluit met jezelf. Eerlijk bent tegenover jezelf. Jezelf volledig accepteert, ook je duistere kanten. Daar wil je aan werken.

En dat werk is noodzakelijk. Ongemakkelijk, onprettig, maar van essentieel belang om jezelf te bevrijden van iets dat je niet wilt zijn.