Column van Rob: Henk sterft in de kou, terwijl er voor Mohammed altijd plek is.
Henk ligt onder een brug. Zijn dunne slaapzak biedt geen bescherming tegen de vrieskou. Hij is ziek, uitgeput en hongerig. Vorige week probeerde hij de nachtopvang binnen te komen, maar die zat vol. “Probeer morgen weer,” was het enige wat hij te horen kreeg. Morgen kwam, en ook die dag was er geen plek. Gelukkig ligt Henk wel beschut uit de koude wind, anders was Henk al dood geweest. Henk verblijft in Amsterdam en komt af en toe naar Purmerend.
Ergens anders in de provincie in een verwarmde opvanglocatie, krijgt Mohammed een warme maaltijd. Hij heeft een eigen kamer, medische zorg en maandelijks leefgeld. Zijn aanvraag voor een verblijfsvergunning loopt nog, en zolang dat zo is, heeft Nederland de plicht hem op te vangen. Alles wordt betaald uit het jaarlijkse budget van 3,2 miljard euro voor asielopvang.
In Purmerend is het aantal daklozen in een jaar tijd bijna verdubbeld: van 168 naar 314 mensen en ongetwijfeld zijn het er meer. Als je dat doortrekt naar geheel Nederland, dan zijn daar de cijfers ook bijna verdubbeld. In heel Nederland groeit het aantal mensen zonder dak boven hun hoofd, maar opvangplekken zijn schaars en regels zijn streng. De nachtopvang is een noodoplossing: een paar uurtjes binnen, en bij het eerste ochtendlicht weer de straat op. Wie psychische problemen heeft, wordt vaak geweigerd.
Tegelijkertijd worden voor asielzoekers speciale noodopvanglocaties uit de grond gestampt, worden hotels afgehuurd en blijven de kosten stijgen. Jaarlijks wordt er 3,2 miljard euro uitgegeven aan de opvang van vluchtelingen. Voor daklozen is er, volgens de cijfers, slechts 65 miljoen.
Henk heeft zijn hele leven in Nederland gewoond. Hij werkte als vrachtwagenchauffeur, tot een scheiding en schulden hem de afgrond in duwden. In plaats van hulp, kreeg hij bureaucratie. In plaats van een opvangplek, kreeg hij een plek in de goot.
Mohammed vluchtte naar Nederland en kreeg onmiddellijk onderdak, eten en begeleiding. Want Nederland heeft internationale verplichtingen. Maar waarom heeft Nederland geen verplichting om voor Henk te zorgen?
Daklozen in Nederland moeten bewijzen dat ze nergens anders terechtkunnen voordat ze hulp krijgen. Ze moeten aantonen dat ze uit de regio komen en bereid zijn deel te nemen aan trajecten. Maar hoe moet je bewijzen waar je vandaan komt als je al maanden op straat leeft? Hoe moet je “werken aan herstel” als je niet eens een warme plek hebt om te slapen?
Voor asielzoekers gelden geen van deze regels. Zodra ze een asielaanvraag indienen, krijgen ze opvang. Dit is vastgelegd in internationale verdragen, zoals het VN vluchtelingenverdrag. Maar wie heeft ooit besloten dat deze verdragen belangrijker zijn dan de zorgplicht voor onze eigen burgers?
De overheid strooit met miljarden voor nieuwkomers, maar wie opgroeide in Nederland en door pech op straat belandt, mag het zelf uitzoeken. Waarom krijgen vreemdelingen voorrang op onze eigen mensen? Waarom is er geen VN daklozenverdrag?
Afgelopen winter vroren meerdere dakloze dood in Nederland. Mensen zoals Henk. Mensen die hier geboren en getogen zijn. Mensen waarvan het merendeel altijd netjes belasting hebben betaald. Mensen die, als de politiek wel voor ze had gezorgd, nog hadden geleefd. Maar de regering kijkt de andere kant op.
Er is altijd geld voor asielopvang. Altijd een excuus om nog meer te besteden aan nieuwkomers. Maar als het over onze eigen daklozen gaat? Dan horen we dat “er geen budget is” of dat het “een gemeentelijke verantwoordelijkheid” is.
Het is tijd om deze scheve verdeling aan te pakken. Voordat er nog meer Henken of wie dan ook gaan sterven van de kou. Op naar een eenduidige nationale aanpak in plaats van een gemeentelijke verantwoordelijkheid met alle verschillen in de steden van dien. En natuurlijk gun ik alle Mohammeds ook hun geluk, maar dan moeten onze Henken ook hun geluk weer kunnen vinden. Henk komt niet meer naar Purmerend. Henk werd 59 jaar oud. Henk stierf in de kou, terwijl er voor Mohammed altijd plek was.
Column van Rob: Henk sterft in de kou, terwijl er voor Mohammed altijd plek is.
Henk ligt onder een brug. Zijn dunne slaapzak biedt geen bescherming tegen de vrieskou. Hij is ziek, uitgeput en hongerig. Vorige week probeerde hij de nachtopvang binnen te komen, maar die zat vol. “Probeer morgen weer,” was het enige wat hij te horen kreeg. Morgen kwam, en ook die dag was er geen plek. Gelukkig ligt Henk wel beschut uit de koude wind, anders was Henk al dood geweest. Henk verblijft in Amsterdam en komt af en toe naar Purmerend.
Ergens anders in de provincie in een verwarmde opvanglocatie, krijgt Mohammed een warme maaltijd. Hij heeft een eigen kamer, medische zorg en maandelijks leefgeld. Zijn aanvraag voor een verblijfsvergunning loopt nog, en zolang dat zo is, heeft Nederland de plicht hem op te vangen. Alles wordt betaald uit het jaarlijkse budget van 3,2 miljard euro voor asielopvang.
In Purmerend is het aantal daklozen in een jaar tijd bijna verdubbeld: van 168 naar 314 mensen en ongetwijfeld zijn het er meer. Als je dat doortrekt naar geheel Nederland, dan zijn daar de cijfers ook bijna verdubbeld. In heel Nederland groeit het aantal mensen zonder dak boven hun hoofd, maar opvangplekken zijn schaars en regels zijn streng. De nachtopvang is een noodoplossing: een paar uurtjes binnen, en bij het eerste ochtendlicht weer de straat op. Wie psychische problemen heeft, wordt vaak geweigerd.
Tegelijkertijd worden voor asielzoekers speciale noodopvanglocaties uit de grond gestampt, worden hotels afgehuurd en blijven de kosten stijgen. Jaarlijks wordt er 3,2 miljard euro uitgegeven aan de opvang van vluchtelingen. Voor daklozen is er, volgens de cijfers, slechts 65 miljoen.
Henk heeft zijn hele leven in Nederland gewoond. Hij werkte als vrachtwagenchauffeur, tot een scheiding en schulden hem de afgrond in duwden. In plaats van hulp, kreeg hij bureaucratie. In plaats van een opvangplek, kreeg hij een plek in de goot.
Mohammed vluchtte naar Nederland en kreeg onmiddellijk onderdak, eten en begeleiding. Want Nederland heeft internationale verplichtingen. Maar waarom heeft Nederland geen verplichting om voor Henk te zorgen?
Daklozen in Nederland moeten bewijzen dat ze nergens anders terechtkunnen voordat ze hulp krijgen. Ze moeten aantonen dat ze uit de regio komen en bereid zijn deel te nemen aan trajecten. Maar hoe moet je bewijzen waar je vandaan komt als je al maanden op straat leeft? Hoe moet je “werken aan herstel” als je niet eens een warme plek hebt om te slapen?
Voor asielzoekers gelden geen van deze regels. Zodra ze een asielaanvraag indienen, krijgen ze opvang. Dit is vastgelegd in internationale verdragen, zoals het VN vluchtelingenverdrag. Maar wie heeft ooit besloten dat deze verdragen belangrijker zijn dan de zorgplicht voor onze eigen burgers?
De overheid strooit met miljarden voor nieuwkomers, maar wie opgroeide in Nederland en door pech op straat belandt, mag het zelf uitzoeken. Waarom krijgen vreemdelingen voorrang op onze eigen mensen? Waarom is er geen VN daklozenverdrag?
Afgelopen winter vroren meerdere dakloze dood in Nederland. Mensen zoals Henk. Mensen die hier geboren en getogen zijn. Mensen waarvan het merendeel altijd netjes belasting hebben betaald. Mensen die, als de politiek wel voor ze had gezorgd, nog hadden geleefd. Maar de regering kijkt de andere kant op.
Er is altijd geld voor asielopvang. Altijd een excuus om nog meer te besteden aan nieuwkomers. Maar als het over onze eigen daklozen gaat? Dan horen we dat “er geen budget is” of dat het “een gemeentelijke verantwoordelijkheid” is.
Het is tijd om deze scheve verdeling aan te pakken. Voordat er nog meer Henken of wie dan ook gaan sterven van de kou. Op naar een eenduidige nationale aanpak in plaats van een gemeentelijke verantwoordelijkheid met alle verschillen in de steden van dien. En natuurlijk gun ik alle Mohammeds ook hun geluk, maar dan moeten onze Henken ook hun geluk weer kunnen vinden. Henk komt niet meer naar Purmerend. Henk werd 59 jaar oud. Henk stierf in de kou, terwijl er voor Mohammed altijd plek was.
Deutsch
Dutch