De laatste maanden lijkt het anti-transgender sentiment in Nederland weer een nieuwe piek te bereiken. En opvallend genoeg komt de luidste stem uit de hoek van politici die zichzelf graag presenteren als “vrijheidsstrijders".

Lees ook: 'Waar komen al die transgenders toch vandaan? Transgenders en het Aquariustijdperk'

Forum voor Democratie en in het bijzonder Gideon van Meijeren voeren een nieuwe kruistocht — niet tegen corruptie, niet tegen ongelijkheid, maar tegen… transvrouwen.

Zijn boodschap is duidelijk: transvrouwen horen niet thuis in damessport, niet in vrouwenkleedkamers, en misschien het liefst ook niet in de samenleving.

Zijn argument: “veiligheid van échte vrouwen.”

Zijn ondertoon: “transvrouwen zijn verwarde mannen.”

Het frame van de angst

Het is een klassiek voorbeeld van angstpolitiek. Een kleine, kwetsbare minderheid wordt afgeschilderd als dreiging, terwijl men zich voordoet als beschermer van “de normale burger”. Het werkt al eeuwen: maak mensen bang, wijs een zondebok aan, en roep dan dat jij degene bent die de rust zal herstellen.

Alleen… het klopt van geen kant.

Er is geen enkel bewijs dat transvrouwen een gevaar vormen in kleedkamers of sport. Geen cijfers, geen trend, geen patroon. Transvrouwen die deelnemen aan vrouwensport doen dat onder strikte medische voorwaarden en na jarenlange hormonale behandeling. Hun spiermassa, kracht en testosteronspiegel liggen binnen het normale vrouwelijke bereik. Wetenschap, niet ideologie, bevestigt dat.

En over die kleedkamers: transvrouwen douchen niet om te “bespieden”. Ze douchen omdat ze hebben gesport, gezweet, geleefd. Omdat ze gewoon mens zijn. NIET om vrouwen te bespieden!

De hypocrisie van “vrouwelijke bescherming”

De zogenaamde “bescherming van vrouwen” is een van de oudste politieke trucs in het boek. Mannen die normaal nooit opkomen voor vrouwenrechten, trekken ineens een ridderharnas aan zodra ze die rechten kunnen gebruiken om anderen uit te sluiten.

Waar waren deze beschermers toen vrouwen hun recht op abortus zagen wankelen? Toen vrouwen in politiek en bedrijfsleven structureel werden weggedrukt? Toen geweld tegen vrouwen nog steeds een dagelijks nieuwsfeit was?

Nee, die strijd voeren ze niet.

Hun 'ridderlijkheid' komt pas tevoorschijn als het tegen transvrouwen kan worden ingezet.

Genderdiversiteit is geen bedreiging

Transgender bestaan is geen mode, geen waan, geen ideologie. Het is een realiteit die zo oud is als de mensheid zelf. Van inheemse “Two-Spirit”-gemeenschappen tot de travestieculturen van het oude Midden-Oosten: genderdiversiteit is onderdeel van onze menselijke geschiedenis.

Wat we vandaag meemaken is geen “trans-agenda”, maar een emancipatiegolf. Transmensen eisen eindelijk hun recht op om te bestaan zonder angst. En dat botst met de wereldbeelden van mensen die zich veilig voelen in hokjes en hiërarchieën.

De woede van mensen als Van Meijeren komt niet voort uit zorg om vrouwen, maar uit verlies van controle. De oude orde — waarin mannen bepaalden wat vrouw-zijn betekende — wankelt. En niets jaagt de machtige meer angst aan dan autonomie bij de minderheid.

De psychologische projectie

Er zit bovendien iets bijna Freudiaans in de fixatie op transvrouwen.

De veronderstelling dat wij “mannen zijn die denken als mannen” en dus “gevaarlijk” zouden zijn voor vrouwen, zegt eigenlijk meer over de sprekers zelf.

Zij denken als mannen die vrouwen seksualiseren. Zij projecteren hun eigen gedrag op mensen die daar niets mee te maken hebben.

Transvrouwen willen niet bekeken worden — wij willen met rust gelaten worden.

Wij willen gewoon leven, zonder telkens het onderwerp te zijn van politieke praatjes en talkshow-paniek.

Vermoeidheid en waardigheid

Voor veel transvrouwen is deze discussie dodelijk vermoeiend.

Elke keer dat we horen dat we “niet echt” zijn, dat we “gevaarlijk” zouden zijn, breekt er iets in ons. Niet omdat we zwak zijn, maar omdat het eindeloos herhaald wordt.

We willen geen debat over ons bestaan.

We bestaan al!

Elke nieuwe aanval vanuit de politiek vergroot het stigma, voedt het wantrouwen en maakt het leven van jonge transmensen moeilijker. Sommigen durven zich daardoor niet meer te outen, uit angst voor spot of geweld. De schade die deze retoriek aanricht, is enorm — en bloedserieus.

De echte bedreiging

De echte dreiging voor vrouwen komt niet van transvrouwen.

Ze komt van seksisme, machtsmisbruik en patriarchale structuren.

En ironisch genoeg zijn het juist mannen als Van Meijeren die dat systeem in stand houden — door vrouwen tot biologische definities te reduceren en transvrouwen uit te sluiten van vrouwelijkheid.

Wie werkelijk om vrouwen geeft, bestrijdt seksisme in plaats van sekseverschillen te bewaken.

Tot slot

Ik ben transgender.

Ik ben niet in de war, ik ben niet gevaarlijk en ik ben niet hier om iemand te overtuigen.

Ik besta.

Ik leef.

Ik bén.

En elke keer dat iemand probeert mijn menselijkheid te betwisten, wordt hun onmenselijkheid zichtbaar.

De strijd om gezien te worden als wie je bent, is geen ideologie. Het is een vorm van overleven. En hoe hard ze ook proberen ons te ontmenselijken — we blijven zichtbaar, waardig en onuitwisbaar aanwezig.

Want waarheid heeft geen toestemming nodig om te bestaan.