Het is zondag. Tijd voor verhalen met Kylian (al ben ik een beetje aan de late kant).

Mensen vroegen me: Hoe is het met Inspecteur Dubois?

Nou, soms wordt ze weleens boos en dan .....


Geniet van Inspecteur Ingrid Dubois.

----------------------------------------------------

De Krentenbol en het Oorlogspad

Hoofdstuk I: De Stilte voor de Storm

Het was een grijze, druilerige middag op het Hoofdkwartier. De commissaris, Greta van den Gevallenen, zat achter haar massieve eikenhouten bureau, de blik strak. Ze vond dat Inspecteur Dubois, hoewel een "pain in the but", het recht had op een welverdiende vakantie. De serene rust in het kantoor was een direct gevolg van Ingrids afwezigheid.

Schouwarts Hakim de Groot, geheel op zijn excentrieke wijze, stond voor haar. Zijn rode fez contrasteerde fel met zijn groene corduroy pak. Hij zwaaide met een map vol bevindingen over de laatste, gruwelijk geënsceneerde moord.

“Mevrouw de Commissaris", begon Hakim, zijn Nederlandse taal doorspekt met een licht Brabants accent, “de toxicologische rapporten zijn binnen. Het slachtoffer werd gedoseerd met een zeldzaam gif uit de Balkan. De Zwarte Raaf laat van zich horen, daar ben ik zeker van.”

De commissaris knikte, haar grijze krullen bewogen nauwelijks. “Zolang Dubois weg is, denken ze dat de kat van huis is, Hakim. We moeten alert blijven.”

Net toen Hakim zijn vlinderdas recht wilde strikken, stoof Martin van Genlogen, Trudes vriendje en loodgieter van beroep, het kantoor binnen. Zijn donkere ogen stonden vol onrust.

“Commissaris! Trude is niet terug van haar training. Haar telefoon is uit.”

Vier paar ogen keken naar Martin. Trude von Jugend, de jonge assistente met het Duitse accent en de felle leren jas, was stipt.

Vrijwel direct kwam een jonge agent de deuropening in, hijgend. “Melding van een wandelaar, Commissaris. De Ford Fiesta van assistent Von Jugend is gevonden op de parkeerplaats bij het Vossenbos. Bestuurdersdeur open. Haar tas met spullen ligt nog op de achterbank.”

Commissaris Van den Gevallenen stond op, zwaar en resoluut. “Dit ruikt naar kwaad. Niemand komt aan mijn mensen.”

Lucas, luitenant-kolonel bij de Marechaussee en toevallig aanwezig om Ingrids post op te halen, hoorde het nieuws. Zijn kalmte was voelbaar, maar zijn blik verraadde bezorgdheid.

De commissaris keek Lucas streng aan. “Lucas, dit is een bevel. Ingrid blijft erbuiten. Ze heeft vakantie en we lossen dit zelf op.”

Hakim en Lucas wisselden een blik die meer zei dan duizend woorden. De commissaris had gezworen Ingrid erbuiten te houden, maar Trude was Ingrids protegé. Dit was persoonlijk.

“Met uw verlof, Commissaris,” zei Lucas, de rust zelve. Hij draaide zich om en liep met lange passen de gang door. Hakim volgde hem, zijn groene pak wapperend.

Ze stormden naar Lucas’ donkerblauwe Volvo stationcar. Een ogenschijnlijk normale familieauto, maar met een brullende zescilinder onder de motorkap. Terwijl Lucas de motor startte, pakte Hakim zijn telefoon. Hij typte snel een bericht aan de afwezige Inspecteur Dubois: Krentenbol. Trude. Vossenbos. Raaf.

De commissaris en Martin volgden even later in de trouwe BMW van de Commissaris.

Hoofdstuk II: De Brul van de Sierra

Toen Hakim en Lucas bij het Vossenbos aankwamen, was het nog pikkedonker. De roestige, metallic groene Ford Fiesta XR2i van Trude stond er verlaten bij. Hakim begon direct met zijn onderzoek rond de open deur, de kleine zaklamp schijnend over de natte bladeren.

“Er is gevochten, Lucas,” fluisterde Hakim. “Ze is een martial arts specialist, maar ze hebben haar overmeesterd.”

De commissaris en Martin arriveerden kort daarna. De Commissaris stapte uit, geërgerd dat Hakim haar bevel had genegeerd. “Hakim, wat dacht je ervan…”

Plotseling werd de stilte uiteengereten.

Eerst was er de doffe dreun, dan een krijsende sirene die de geluidsnormen Tartarus ver te boven ging. Een enorme stofwolk, witgrijs in de donkere nacht, verscheen aan het einde van het bospad. Daarin twee koplampen, die het duister doorsneden alsof het de scherpste, meest ongenadige zwaarden waren ooit gesmeed.

De Commissaris stokte. Haar hart sloeg over. Ze herkende de onmiskenbare, roestige brul van die vreselijke motor. Lucas’ gezicht vertrok in een zeldzame grimas van intense bezorgdheid.

“Ze is hier", mompelde de Commissaris, haar stem verraden door ontzetting. “En aan die snelheid weet ik, Ingrid is boos.”

De oude Ford Sierra uit 1987, een wrak dat in theorie allang in de schroot had moeten liggen, stopte met een klap en een gierende symfonie van grind. Stenen vlogen tegen de geparkeerde auto’s aan.

De bestuurdersdeur zwaaide open.

Daar stond Ingrid (Inge) Dubois. Haar beige regenjas was haastig binnenstebuiten aangetrokken, de voering zichtbaar. Haar bruine Stetson stond achterstevoren op haar rode krullen. Politieagenten, die al waren toegestroomd, deinsden terug en zochten onbewust naar haar legendarische krentenbol. Maar er was geen krentenbol. Alleen een glimmend, groot vergrootglas stevig in haar gehandschoende hand geklemd.

De Commissaris kneep haar ogen dicht. Ingrid was normaal gesproken een wandelende ramp. Maar dit... dit was de gedaante van Inspecteur Dubois die alleen verscheen als iemand die haar lief was, in gevaar verkeerde. Dit was puur, dodelijk precisiewerk in de maak.

Ingrid bewoog naar Hakim, een laag, grommend geluid ontsnapte uit haar keel. Het was de grom van een roofdier dat de geur van bloed had geroken.

Hakim, zonder een woord, opende zijn hand en gaf haar een voorwerp dat hij zojuist had gevonden: een grote, zwarte, olieachtige veer. Een ravenveer.

Ingrid liet de veer los. De veer dwarrelde traag naar de grond, een stille veroordeling in het nachtelijke bos.

“Fout gedacht", gromde Inspecteur Dubois. De stem was diep en gevaarlijk, verstoken van de gebruikelijke vrolijke chaotische klank. Ze stapte terug in haar Ford Sierra.

De sirene gilde, de motor brulde alsof de hel zelf was losgebarsten.

De onderwereld, verspreid over de stad, rilde en beefde. Ze wisten wat dit betekende. De inspecteur was op oorlogspad. Haar Trude was ontvoerd, en dat stond gelijk aan het sturen van een persoonlijke uitnodiging naar de duivel.

Hoofdstuk III: De Explosie van Precisie

De Zwarte Raaf, een man die te lang dacht dat hij onzichtbaar was, grijnsde in zijn verlaten winkelpand, diep weggestopt in een smalle, donkere zijstraat. Trude zat vastgebonden in een stoel, ongedeerd maar woedend.

“Ze vinden ons nooit, jongens,” zei de Raaf tegen zijn bendeleden, terwijl hij triomfantelijk een stapel briefjes van vijftig telde. “Politie ziet geen steek in het donker, zeker niet zonder die gestoorde Inspecteur.”

Maar…

Plotseling hoorden ze het. Een oorverdovend, kortstondig gegier van banden dat abrupt stopte. De motor van buitenaf, die eerst loeiend en wild was, viel stil. Er hing een onheilspellende, beklemmende stilte.

De Raaf keek nerveus naar de zware, metalen deur.

Toen kwam de knal.

Een gigantische, verwoestende knal. Het was geen ontploffing, het was een krachtsexplosie. De deur vloog met de grootsheid van een raket uit zijn sponning, sloeg tegen de overkant van de steeg en eindigde als een verfrommeld stuk blik in een vuilcontainer.

In de nu gapende deuropening stond ze.

Ingrid Dubois. Haar gezicht was een donderwolk van pure, gerichte woede. De Stetson stond nog steeds achterstevoren, de jas nog steeds binnenstebuiten, maar de krentenbol ontbrak nog steeds.

Ze sprak slechts twee woorden, haar stem droog als schuurpapier:

“Fout gedacht.”

En toen bewoog Ingrid Dubois.

Dit was niet de Inspecteur die struikelde over haar eigen schoenveters of die per ongeluk haar bewijsstukken in de koffie liet vallen. Dit was een en al precisie, een ballet van gecontroleerde, dodelijke efficiëntie. Ze bewoog door de kamer met de snelheid van een bliksemflits, haar vergrootglas werd nooit gebruikt, maar haar handen waren onverbiddelijk. Ze wist exact waar ze moest zijn.

Vijf minuten later.

De Commissaris, die de Ford Sierra had gevolgd in haar BMW, arriveerde net op tijd om het tafereel vanuit de deuropening, nu zonder deur, gade te slaan. Ze staarde met ongeloof.

De Raaf en zijn bende lagen uitgeschakeld, netjes gerangschikt op de vloer. Het criminele geld lag exact dáár waar het lag toen de deur leek te ontploffen. Geen stoel of tafel was verschoven. Het leek alsof een chirurg had gekeken naar een tumor en deze had verwijderd zonder gezond weefsel te beschadigen.

Ingrid liep in een rechte lijn naar Trude, die nog vastgebonden zat. Zonder een schram of een onnodige beweging sneed ze de touwen door.

Trude stond op, haar Duitse accent enigszins gespannen maar dankbaar. “Danke, Inge! Ik wist dat je zou komen.”

Ingrid glimlachte. De donderwolk op haar gezicht begon te smelten. Voor de ogen van alle aanwezigen ontspande Inspecteur Dubois. Ze trok Trude in een hartelijke knuffel.

Ze draaide zich om, opgelucht.

En struikelde over de vloermat, waarbij ze met een luide plof op de grond terechtkwam.

Martin, die naast de Commissaris stond, glimlachte breed en haalde zijn schouders op.

“En dat", zei hij zacht, “dat is Ingrid. Kom aan iemand die zij graag mag, en de duivel komt je bezoeken. En dan: dan is Ingrid terug.”

De Commissaris zuchtte diep en schudde haar hoofd. Ingrid Dubois. Een pain in the but, ja. Maar ze mocht de jonge vrouw verschrikkelijk graag. Als een dochter die ze niet had.

Onderwijl was Ingrid weer opgestaan, haar Stetson stond nu scheef, haar jas kraakte luid. En niemand had gezien waar die vandaan kwam, maar Inspecteur Dubois nam een grote, tevreden hap van de eeuwig bij haar aanwezige krentenbol. Het evenwicht in het universum was hersteld.