Het blijft fascinerend hoe hard mensen online schreeuwen, zelfs wanneer de feiten allang op tafel liggen. Marco Borsato is vrijgesproken. Niet “half”, niet “bij gebrek aan beter”, niet “omdat hij een bekende Nederlander is”—nee, juridisch en volledig vrijgesproken. In een rechtstaat betekent dat simpelweg: onschuldig. Punt. Maar zodra je naar Facebook kijkt, lijkt het alsof sommige mensen hun verstand vrijwillig bij de comments hebben ingeleverd. Het is ongelofelijk hoe snel een deel van Nederland klaarstaat met fakkels en hooivorken, zelfs wanneer een rechter – die wél toegang heeft tot het dossier – oordeelt dat er geen bewijs is. Iedereen heeft ineens een mening: ✔ mensen die het dossier niet kennen, ✔ mensen die de rechtszaak niet hebben gevolgd, ✔ mensen die feiten vervangen door emoties, ✔ en mensen die liever vergelijkingen maken met Epstein, Diddy of compleet andere zaken om toch maar een moreel punt te kunnen scoren. Het internet is verworden tot een plek waar sommige mensen liever vasthouden aan hun vooroordeel dan aan de waarheid. Alsof ze teleurgesteld zijn dat iemand niet schuldig blijkt te zijn. Alsof ze zich persoonlijk tekortgedaan voelen wanneer de uitkomst niet in hun complotplaatje past. Wat veel mensen vergeten, is dit: 👉 Vrijspraak betekent dat er geen bewijs is gevonden dat iemand schuldig is. 👉 In onze rechtsstaat geldt: onschuldig tot het tegendeel wordt bewezen. 👉 Niet: “onschuldig tenzij Facebook anders beslist.” 👉 Niet: “onschuldig maar ik geloof het toch niet.” Feiten verdwijnen zodra emotie het overneemt. En sociale media is helaas de perfecte broedplek voor verontwaardiging, roddelvorming en speculatie. Mensen projecteren, vullen in, verzinnen erbij, herhalen elkaar, en overtuigen zichzelf uiteindelijk dat hun eigen mening waardevoller is dan het oordeel van een onafhankelijke rechter. Het is angstaanjagend hoe makkelijk de publieke opinie omslaat. Vandaag ben je gevierd, morgen ben je veroordeeld door een commentsectie met mensen die elkaar nog nooit hebben gesproken maar wél weten hoe alles zit. Tenminste… in hun hoofd. We lijken vergeten dat het internet geen rechtbank is. Dat een “ik vind er iets van”-mentaliteit geen waarheid schept. Dat een rechtspraak nooit draait om emoties, vermoedens of onderbuikgevoelens, maar om bewijs. En nee, een vrijspraak betekent niet dat iemand een heilige is. Maar het betekent wél dat er niet voldoende grond is om iemand te veroordelen. En dat moet je accepteren, ook al schuurt het bij sommige sensatiezoekers die liever een schandaal willen dan een feit. Het is schrijnend hoe vaak de digitale menigte zich gedraagt als een primitieve dorpsrechtbank: schreeuwen, wijzen, roepen, herhalen — maar nooit luisteren. En nooit verantwoordelijkheid nemen voor de schade die ze veroorzaken met hun laster, aannames en ongefundeerde uitspraken. Misschien wordt het tijd dat we weer leren dat feiten belangrijker zijn dan geruchten. Dat rechtszaken niet worden beslist door likes en comments. En dat iemand beoordelen op basis van wat je hoopt dat waar is, geen volwassen houding is. De vraag is dus niet of Marco Borsato schuldig is. Die vraag is beantwoord. De échte vraag is: Wanneer gaan mensen leren om het oordeel van een rechter zwaarder te laten wegen dan hun eigen fantasie?