Dat PDF bestand van gisteren is niet goed toegankelijk, hier de tekst van mn verhaaltje Eénoog....
Jaren geleden las ik het boek "City" van Alessandro Baricco en ik vind het geweldig. Er is een passage, waarin de hoofdpersoon Gould, een wonderkind van een jaar of 13, samen met de sympathieke en eeuwig depressieve professor Kilroy, een grove fundamentele fout ontdekt in een wetenschappelijke publicatie. Die passage in het verhaal sprak me aan en het leek me geweldige om zoiets ook eens te kunnen ervaren: iets nieuws ontdekken.
Nou, ik werd op mijn wenken bediend. Een paar jaar na mijn eerste lezing van City, raakte ik verstrikt in de theorieën van Isaac Newton met betrekking tot de beschrijving van de omloopbanen van planeten en sterren. Newton bedacht het nu nog steeds gangbare model, gebaseerd op een ballistieke benadering en geïllustreerd met het gedachten experiment van het kanon op de berg.
Nu is een gedachten experiment helemaal geen experiment, het heet nadenken. En het theoretische nadenken, zonder toetsing aan de praktijk, ja, dat eindigt nogal eens in een starre en autistische theorie die, eenmaal onderschreven door de "Scientific Community", jarenlang de mensheid obsedeert en tiranniseert.
Ik voer met mijn zeilbootje op het Étang de Berre. Speelde wat met mijn mobieltje, want er was nauwelijks wind en realiseerde me plots dat ik, pakweg 5km van de kust, geen GPS signaal meer ontving. Dat begreep ik niet en herinner me, dat ik in mijn frustratie nog een gebalde vuist naar de lucht heb geheven. Want, waarom geen signaal, die satellieten daarboven, die zien mij toch?
Die praktijkervaring liet me niet los. Nu, 10 jaar verder, is het raadsel van dat afwezige signaal opgelost. Die GPS satelliet, dat was in mijn geval een land antenne, 2 of 3 eigenlijk, die dmv driehoeksmeting mijn positie bepalen. Antennes te ver weg om mij nog te bereiken.
Ik heb lang gezocht, veel nagedacht, veel vragen gesteld. Conclusie: het model van Newton stelt ons wel in staat orbitale banen te begrijpen en te berekenen, maar het heeft geen enkele praktische waarde. Je kunt geen eeuwig rond de aarde draaiende satelieten afschieten op de juiste hoogte met alleen een juiste beginsnelheid.
De orbitale baan kan niet beschreven worden met een radiale DYNAMISCHE ZWAARTEKRACHT en een tangentieele STATISCHE INITIËLE SNELHEID.
Een steen aan touwtje vliegt niet dankzij het touwtje, maar dankzij de KRACHT van de draaiende arm. Dynamiek en Statiek zijn van plaats verwisseld.
Mijn wens is werkelijkheid geworden. Maar de uitspraak "Denk goed na, voordat je iets wenst, je zou het kunnen krijgen" is mij nu ook heel duidelijk. Onwetendheid geeft rust. Als je niet denkt als de meute, dan ben je een wappie en een complotdenker. Dat geeft onrust. Het zij zo. Het geeft misschien geen rust, maar wel een enorme kick en maakt van het leven een opwindend avontuur.
En ik heb de neiging te denken, na zijn correspondentie met Doctor Bentley gelezen te hebben, dat Newton, in tegenstelling tot de huidige "Scientific Community", mijn ideetjes wél begrepen en beaamd zou hebben. Dat geeft ook wel voldoening. Samen met Sir Isaac Newton mijmeren en elkaar begrijpen, ergens op een bankje.
Éénoog in het land der blinden...
Jaren geleden las ik het boek "City" van Alessandro Baricco en ik vind het geweldig. Er is een passage, waarin de hoofdpersoon Gould, een wonderkind van een jaar of 13, samen met de sympathieke en eeuwig depressieve professor Kilroy, een grove fundamentele fout ontdekt in een wetenschappelijke publicatie. Die passage in het verhaal sprak me aan en het leek me geweldige om zoiets ook eens te kunnen ervaren: iets nieuws ontdekken.
Nou, ik werd op mijn wenken bediend. Een paar jaar na mijn eerste lezing van City, raakte ik verstrikt in de theorieën van Isaac Newton met betrekking tot de beschrijving van de omloopbanen van planeten en sterren. Newton bedacht het nu nog steeds gangbare model, gebaseerd op een ballistieke benadering en geïllustreerd met het gedachten experiment van het kanon op de berg.
Nu is een gedachten experiment helemaal geen experiment, het heet nadenken. En het theoretische nadenken, zonder toetsing aan de praktijk, ja, dat eindigt nogal eens in een starre en autistische theorie die, eenmaal onderschreven door de "Scientific Community", jarenlang de mensheid obsedeert en tiranniseert.
Ik voer met mijn zeilbootje op het Étang de Berre. Speelde wat met mijn mobieltje, want er was nauwelijks wind en realiseerde me plots dat ik, pakweg 5km van de kust, geen GPS signaal meer ontving. Dat begreep ik niet en herinner me, dat ik in mijn frustratie nog een gebalde vuist naar de lucht heb geheven. Want, waarom geen signaal, die satellieten daarboven, die zien mij toch?
Die praktijkervaring liet me niet los. Nu, 10 jaar verder, is het raadsel van dat afwezige signaal opgelost. Die GPS satelliet, dat was in mijn geval een land antenne, 2 of 3 eigenlijk, die dmv driehoeksmeting mijn positie bepalen. Antennes te ver weg om mij nog te bereiken.
Ik heb lang gezocht, veel nagedacht, veel vragen gesteld. Conclusie: het model van Newton stelt ons wel in staat orbitale banen te begrijpen en te berekenen, maar het heeft geen enkele praktische waarde. Je kunt geen eeuwig rond de aarde draaiende satelieten afschieten op de juiste hoogte met alleen een juiste beginsnelheid.
De orbitale baan kan niet beschreven worden met een radiale DYNAMISCHE ZWAARTEKRACHT en een tangentieele STATISCHE INITIËLE SNELHEID.
Een steen aan touwtje vliegt niet dankzij het touwtje, maar dankzij de KRACHT van de draaiende arm. Dynamiek en Statiek zijn van plaats verwisseld.
Mijn wens is werkelijkheid geworden. Maar de uitspraak "Denk goed na, voordat je iets wenst, je zou het kunnen krijgen" is mij nu ook heel duidelijk. Onwetendheid geeft rust. Als je niet denkt als de meute, dan ben je een wappie en een complotdenker. Dat geeft onrust. Het zij zo. Het geeft misschien geen rust, maar wel een enorme kick en maakt van het leven een opwindend avontuur.
En ik heb de neiging te denken, na zijn correspondentie met Doctor Bentley gelezen te hebben, dat Newton, in tegenstelling tot de huidige "Scientific Community", mijn ideetjes wél begrepen en beaamd zou hebben. Dat geeft ook wel voldoening. Samen met Sir Isaac Newton mijmeren en elkaar begrijpen, ergens op een bankje.
Éénoog in het land der blinden...
Dat PDF bestand van gisteren is niet goed toegankelijk, hier de tekst van mn verhaaltje Eénoog....
Jaren geleden las ik het boek "City" van Alessandro Baricco en ik vind het geweldig. Er is een passage, waarin de hoofdpersoon Gould, een wonderkind van een jaar of 13, samen met de sympathieke en eeuwig depressieve professor Kilroy, een grove fundamentele fout ontdekt in een wetenschappelijke publicatie. Die passage in het verhaal sprak me aan en het leek me geweldige om zoiets ook eens te kunnen ervaren: iets nieuws ontdekken.
Nou, ik werd op mijn wenken bediend. Een paar jaar na mijn eerste lezing van City, raakte ik verstrikt in de theorieën van Isaac Newton met betrekking tot de beschrijving van de omloopbanen van planeten en sterren. Newton bedacht het nu nog steeds gangbare model, gebaseerd op een ballistieke benadering en geïllustreerd met het gedachten experiment van het kanon op de berg.
Nu is een gedachten experiment helemaal geen experiment, het heet nadenken. En het theoretische nadenken, zonder toetsing aan de praktijk, ja, dat eindigt nogal eens in een starre en autistische theorie die, eenmaal onderschreven door de "Scientific Community", jarenlang de mensheid obsedeert en tiranniseert.
Ik voer met mijn zeilbootje op het Étang de Berre. Speelde wat met mijn mobieltje, want er was nauwelijks wind en realiseerde me plots dat ik, pakweg 5km van de kust, geen GPS signaal meer ontving. Dat begreep ik niet en herinner me, dat ik in mijn frustratie nog een gebalde vuist naar de lucht heb geheven. Want, waarom geen signaal, die satellieten daarboven, die zien mij toch?
Die praktijkervaring liet me niet los. Nu, 10 jaar verder, is het raadsel van dat afwezige signaal opgelost. Die GPS satelliet, dat was in mijn geval een land antenne, 2 of 3 eigenlijk, die dmv driehoeksmeting mijn positie bepalen. Antennes te ver weg om mij nog te bereiken.
Ik heb lang gezocht, veel nagedacht, veel vragen gesteld. Conclusie: het model van Newton stelt ons wel in staat orbitale banen te begrijpen en te berekenen, maar het heeft geen enkele praktische waarde. Je kunt geen eeuwig rond de aarde draaiende satelieten afschieten op de juiste hoogte met alleen een juiste beginsnelheid.
De orbitale baan kan niet beschreven worden met een radiale DYNAMISCHE ZWAARTEKRACHT en een tangentieele STATISCHE INITIËLE SNELHEID.
Een steen aan touwtje vliegt niet dankzij het touwtje, maar dankzij de KRACHT van de draaiende arm. Dynamiek en Statiek zijn van plaats verwisseld.
Mijn wens is werkelijkheid geworden. Maar de uitspraak "Denk goed na, voordat je iets wenst, je zou het kunnen krijgen" is mij nu ook heel duidelijk. Onwetendheid geeft rust. Als je niet denkt als de meute, dan ben je een wappie en een complotdenker. Dat geeft onrust. Het zij zo. Het geeft misschien geen rust, maar wel een enorme kick en maakt van het leven een opwindend avontuur.
En ik heb de neiging te denken, na zijn correspondentie met Doctor Bentley gelezen te hebben, dat Newton, in tegenstelling tot de huidige "Scientific Community", mijn ideetjes wél begrepen en beaamd zou hebben. Dat geeft ook wel voldoening. Samen met Sir Isaac Newton mijmeren en elkaar begrijpen, ergens op een bankje.
Éénoog in het land der blinden...
0 Comments
0 Shares
6 Views