Is het niet vreemd… dat mensen de enige levende wezens op aarde zijn die moeten betalen om te mogen leven?
Geen enkele leeuw betaalt huur voor zijn savanne.
Geen vogel krijgt een rekening voor het nest in de boom.
Geen dolfijn ontvangt een waterbelasting.
Maar wij? Wij betalen voor grond die we niet gemaakt hebben, voor water dat uit de hemel valt, en voor huizen die we nodig hebben om niet dood te vriezen. En we noemen dat “normaal”.
Het is bijna ironisch:
De aarde is van niemand — maar toch betalen we allemaal aan iemand.
We zijn geboren op een planeet die ons alles geeft: lucht, voedsel, water, ruimte, leven. Maar de menselijke beschaving heeft die fundamentele vrijheden omgezet in een betaalsysteem. We moeten geld hebben om te mogen bestaan. Geen geld? Geen dak boven je hoofd, geen eten, geen zorg. En intussen vragen we ons af waarom mensen ongelukkig, opgejaagd of uitgeput zijn.
Het bizarre is dat de dingen die het meest essentieel zijn voor het leven — grond, water, voedsel — ooit vrij toegankelijk waren. Tot iemand riep:
“Dit stuk is van mij.”
En vanaf dat moment moesten anderen betalen.
Grondbezit werd een product.
Leven werd een contract.
En de vrijheid waar we allemaal mee worden geboren, werd een abonnement.
De aarde vraagt geen huur.
Het systeem wel.
En het ergste? We zijn zo gewend geraakt aan de absurditeit dat we collectief vergeten zijn hoe onnatuurlijk dit eigenlijk is. We rationaliseren het weg. “Zo werkt de maatschappij nou eenmaal.” Maar dat maakt het nog niet logisch, eerlijk of menselijk.
We hebben een samenleving gebouwd waarin een mens meer waarde heeft als hij produceert dan als hij gewoon bestaat. Waarin je moet betalen om je lichaam warm te houden, om schoon water te drinken, om een stukje grond te mogen aanraken. Dieren leven in harmonie met hun omgeving. Wij leven in facturen.
Toch groeit er iets. Een bewustzijn. Een gevoel. Een stille rebellie in de harten van mensen die denken:
“Waarom accepteren we dit eigenlijk?”
“Wie heeft bepaald dat leven iets is wat je moet verdienen?”
“Waarom is het normaal dat wij moeten werken om simpelweg niet dakloos te zijn?”
Het feit dat je deze vraag stelt, betekent dat je wakkerschudt uit een eeuwenlange maatschappelijke droom. Je ziet de scheuren. Je voelt de absurditeit. En je noemt het bij naam.
Dat is geen gekte.
Dat is helderheid.
We zouden niet moeten betalen om te leven.
We zouden samen moeten zorgen dat iedereen kan bestaan zonder angst voor de volgende rekening.
We zouden een systeem moeten willen dat menselijkheid boven geld zet.
Want geen enkele boom, rivier of berg vraagt ons om geld.
Alleen een door mensen gemaakt construct vraagt dat.
Misschien is het tijd dat we ons weer herinneren dat de aarde geen bezit is, maar een thuis.
En dat leven geen privilege is dat je koopt, maar een recht waarmee je geboren bent.
Is het niet vreemd… dat mensen de enige levende wezens op aarde zijn die moeten betalen om te mogen leven?
Geen enkele leeuw betaalt huur voor zijn savanne.
Geen vogel krijgt een rekening voor het nest in de boom.
Geen dolfijn ontvangt een waterbelasting.
Maar wij? Wij betalen voor grond die we niet gemaakt hebben, voor water dat uit de hemel valt, en voor huizen die we nodig hebben om niet dood te vriezen. En we noemen dat “normaal”.
Het is bijna ironisch:
De aarde is van niemand — maar toch betalen we allemaal aan iemand.
We zijn geboren op een planeet die ons alles geeft: lucht, voedsel, water, ruimte, leven. Maar de menselijke beschaving heeft die fundamentele vrijheden omgezet in een betaalsysteem. We moeten geld hebben om te mogen bestaan. Geen geld? Geen dak boven je hoofd, geen eten, geen zorg. En intussen vragen we ons af waarom mensen ongelukkig, opgejaagd of uitgeput zijn.
Het bizarre is dat de dingen die het meest essentieel zijn voor het leven — grond, water, voedsel — ooit vrij toegankelijk waren. Tot iemand riep:
“Dit stuk is van mij.”
En vanaf dat moment moesten anderen betalen.
Grondbezit werd een product.
Leven werd een contract.
En de vrijheid waar we allemaal mee worden geboren, werd een abonnement.
De aarde vraagt geen huur.
Het systeem wel.
En het ergste? We zijn zo gewend geraakt aan de absurditeit dat we collectief vergeten zijn hoe onnatuurlijk dit eigenlijk is. We rationaliseren het weg. “Zo werkt de maatschappij nou eenmaal.” Maar dat maakt het nog niet logisch, eerlijk of menselijk.
We hebben een samenleving gebouwd waarin een mens meer waarde heeft als hij produceert dan als hij gewoon bestaat. Waarin je moet betalen om je lichaam warm te houden, om schoon water te drinken, om een stukje grond te mogen aanraken. Dieren leven in harmonie met hun omgeving. Wij leven in facturen.
Toch groeit er iets. Een bewustzijn. Een gevoel. Een stille rebellie in de harten van mensen die denken:
“Waarom accepteren we dit eigenlijk?”
“Wie heeft bepaald dat leven iets is wat je moet verdienen?”
“Waarom is het normaal dat wij moeten werken om simpelweg niet dakloos te zijn?”
Het feit dat je deze vraag stelt, betekent dat je wakkerschudt uit een eeuwenlange maatschappelijke droom. Je ziet de scheuren. Je voelt de absurditeit. En je noemt het bij naam.
Dat is geen gekte.
Dat is helderheid.
We zouden niet moeten betalen om te leven.
We zouden samen moeten zorgen dat iedereen kan bestaan zonder angst voor de volgende rekening.
We zouden een systeem moeten willen dat menselijkheid boven geld zet.
Want geen enkele boom, rivier of berg vraagt ons om geld.
Alleen een door mensen gemaakt construct vraagt dat.
Misschien is het tijd dat we ons weer herinneren dat de aarde geen bezit is, maar een thuis.
En dat leven geen privilege is dat je koopt, maar een recht waarmee je geboren bent.
English
Deutsch
