De Studentenflat: De Afwas die Eindigde in een Waterballet

Ik parkeerde de groene Honda Civic uit '78 met een zucht voor de studentenflat. Het ding was een ramp, maar hij bracht me waar ik moest zijn, en dat was meestal naar Laura. Laura, mijn Laura. Lang donkerblond haar, schitterende groene ogen en die tatoeages op haar beide bovenarmen die ik zo graag bekeek – ze zei nooit wat ze betekenden, maar ik vond het prima zo. Vandaag hoopte ik vooral op een knuffel en een kus, want de werkweek had me gesloopt.

Toen ik de flatdeur opende, werd ik begroet door een kakofonie van geluiden. Lotte, met haar rode krullen als een ontplofte koperen pan, gilde iets onverstaanbaars over water. Pien, met haar kort asblonde haar en die eeuwige sceptische blik, stond met haar armen over elkaar en keek alsof ze een natuurramp aan het becommentariëren was. Jasmijn, de filosofiestudent, stond ergens achterin, haar lange zwarte vlecht bijna in de soep – letterlijk. Roos, de eerstejaars geneeskunde, sprong op en neer en probeerde het water te dweilen met een theedoek. En Laura? Die stond middenin de chaos met een hand voor haar mond en een lach die ik al van meters afstand herkende.

"Wat is hier aan de hand?" vroeg ik, terwijl ik voorzichtig een voet binnen de drempel zette. Het water stroomde me al tegemoet.

"De afwas!" gilde Lotte, waarbij ze bijna uitgleed. "De vaatwasser heeft besloten om de keuken in een zwembad te veranderen!"

Pien rolde met haar ogen. "Dat is een eufemisme, Lotte. De vaatwasser is gewoon kapot gegaan."

En zo begon het verhaal van de afwas die eindigde in een waterballet. De vaatwasser was inderdaad gesneuveld, dus besloten de dames de afwas ouderwets met de hand te doen. Maar toen begon de ellende pas echt.

“We hebben een probleem,” zei Jasmijn, haar stem rustig, maar haar ogen vol leedvermaak. “De stop is zoek.”

En inderdaad, het afwasbak had geen stop. Lotte probeerde het gat dicht te stoppen met een propje keukenpapier, maar dat was gedoemd te mislukken. Het water verdween met een geruststellende ‘glug-glug’ in de afvoer.

“En er is meer!” riep Roos, die inmiddels gewapend met een emmer onder het aanrecht lag. “De afvoer lijkt wel een vergiet! Het hele keukenkastje staat vol water!”

Ik keek naar Laura. Ze giechelde. "Vandaar de oproep, lieve schat. Dacht je dat je een relaxt avondje zou hebben?"

Ik zuchtte diep. "Moet ik een duikpak aantrekken of gereedschap halen?"

Na een inspectie ter plaatse, concludeerde ik dat gereedschap de voorkeur verdiende. Ik haalde mijn gereedschapskist uit de Civic. Terwijl ik de boel demonteerde, ontdekte ik dat de afvoer inderdaad meer weg had van een roestig Zwitsers zakmes dan van een functioneel afvoersysteem.

"Nou, dit is knutselen," zei ik grinnikend, terwijl ik een stukje ducttape afscheurde. "Gelukkig heb ik gestudeerd voor techneut en niet voor loodgieter."

Laura kwam naast me zitten, haar groene ogen twinkelden. "Kan ik helpen?"

"Je kunt de boel schoonmaken terwijl ik de boel tijdelijk vastplak. En zorg ervoor dat Lotte die emmer op tijd leegt, anders drijven we straks de flat uit."

Samen knutselden we aan de afvoer. Ik met ducttape en een gezonde dosis improvisatie, Laura met een doekje en de opdracht om Lotte in de gaten te houden. De ducttape was niet bestand tegen de druk van het water en met de nodige humor en vindingrijkheid kwam er uiteindelijk een oplossing.

Enkele uren, een paar liter water en een rol ducttape later, hadden we de afvoer provisorisch gerepareerd. Het was geen fraai gezicht, maar het hield voorlopig stand.

"Kylian, je bent een held!" riep Lotte, terwijl ze me een stevige knuffel gaf. "En Laura natuurlijk ook, voor de morele steun!"

Pien knikte. "Je hebt de situatie in ieder geval aanzienlijk verbeterd. Ik zal je factuur wel betalen."

Jasmijn glimlachte. "Ik had niet gedacht dat ducttape een filosofische oplossing kon zijn, maar het lijkt te werken."

Roos danste van opwinding. "Nu kunnen we eindelijk normaal afwassen!"

En Laura? Die gaf me een lange, zachte kus. "Je bent geweldig, schat. Dankjewel."

Lotte had intussen gezorgd voor een enorme bak friet en een lading snacks. Met z’n zessen zaten we op de grond in de woonkamer, omringd door dweilen en emmers, en aten we alsof ons leven ervan afhing. We lachten om de chaos, om de mislukte vaatwasser, om de verdwenen stop en de vergiet-afvoer.

Ik keek rond naar de vijf vrouwen, mijn vriendin en haar vriendinnen, en voelde een warm gevoel van binnen. Het was chaos, zeker, maar het was ook... huiselijk. Ik wist zeker dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik in de studentenflat met een gereedschapskist zou staan. Het hoorde er gewoon bij.

Nieuwsgierig naar mijn boeken?

https://www.boekenbestellen.nl Zoek op Kylian.