Er zijn ervaringen in het leven die je niet zomaar kunt uitleggen. Ervaringen die je lichaam en geest tot op het bot breken, je uit de werkelijkheid trekken en je achterlaten in een landschap van duisternis, verwarring en angst.

Ik weet hoe dat voelt. Want ik ben daar geweest...

Ik ben Zohra, een spiritueel voelende transgendervrouw met een intens leven achter de rug. Toen ik 22 was, kreeg ik een psychose. Geen korte, milde episode — nee, een allesverslindende, maandenlange nachtmerrie, een intens woeste innerlijke storm, die uitmondde in een tientallen jaren-durende depressie, waarin mijn geest uiteenviel. Het werd het begin van iets waarvan ik nu — jaren later — zie: het was geen einde. Het was een ontwaken. Maar destijds voelde het als de hel.

De val

Mijn psychose kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Ik had een intens verleden met drugsgebruik, zoekend naar demping, vlucht, verlichting — zoals zoveel gevoelige zielen doen wanneer het leven te rauw voelt. Ik was in die tijd eigenlijk een punker, iemand die de extremen opzocht en altijd op een zoektocht was naar ultieme vrijheid.

Toen ik besloot om ermee te stoppen, omdat ik verliefd werd en 'een normaal leven' wilde gaan leiden, viel alles weg wat mijn geest ooit overeind had gehouden. Er bleef niets over dan leegte, duisternis, ruis… en een geest die niet meer wist wat echt was.

• Ik hoorde stemmen.
• Ik zag dingen die er niet waren.
• Bellen rinkelden eindeloos in mijn hoofd.
• Ik kon maanden niet slapen.

En het allerergste: ik verloor mezelf.

Wat ik me toen niet volledig besefte, maar intuïtief aanvoelde: dit had iets te maken met mijn ziel. En later besefte ik: Ik móest mijn fake-zelf verliezen om mijn wérkelijke zelf te vinden.

Mijn moeder had ooit ook een psychose doorgemaakt, vlak na de geboorte van mijn oudste broer — een ‘kraambedpsychose’, noemden ze dat. Ik voelde: ik draag iets ouds. Iets erfelijks. Iets karmisch.

De afdaling in de onderwereld

In spirituele tradities wordt wel gesproken van “de donkere nacht van de ziel.” Het klinkt poëtisch, bijna romantisch. Maar wie het heeft doorgemaakt, weet: het is niets minder dan sterven terwijl je leeft.

De psychose trok me in een ruimte waar tijd, identiteit en werkelijkheid oplosten.

Ik was geen 'ik' meer. Ik was een open veld van rauwe angst, verlatenheid en innerlijke leegte.

En toch — achteraf besef ik:

> Dit was geen vernietiging. Dit was een heilige afbraak.

Mijn oude zelf, gevormd door trauma, overleving en maatschappelijke maskers, werd letterlijk uit elkaar gerukt. Wat overbleef? Een naakte ziel die alles moest herontdekken. En langzaam, héél langzaam, begon ik terug te keren.

Wat de kaarten me vertelden:

Pas veel later begon ik te werken met astrologie en tarot. Toen ik mijn transits bekeek uit die periode, viel alles op zijn plaats. Pluto, Saturnus, Neptunus — de planeten van transformatie, beproeving en mystiek — stonden allemaal als wachters bij mijn poort van verandering.

De tarotkaarten bevestigden wat ik diep voelde:

• De Dood – mijn oude zelf moest sterven
• De Maan – ik reisde door waan, maar vond verborgen wijsheid
• De Hogepriesteres – mijn intuïtie, mijn ware natuur, werd geboren in het donker

Mijn psychose was geen fout van mijn brein. Het was een spirituele initiatie die zich in medische taal vermomd had.

Een spirituele erfenis

Ik voel ook dat ik dit niet alléén voor mezelf heb doorgemaakt, maar ook om generaties ná mij te helen door mijn verhaal te delen.

Mijn moeder droeg deze kwetsbaarheid ook. En zij had niemand om haar op te vangen. In die tijd was het leven nóg lastiger dan in de tijd dat het mij overkwam. Je had toen geen toegang tot uitgebreide online bibliotheken met psychologische , psychiatrische én spirituele kennis. In die tijd zeiden ze gewoon: 'Het zocht is naar je hoofd geslagen', zo werd dat in die tijd gewoon genoemd. Mijn moeder heeft zich hier toen helemaal alléén uit moeten knokken, zónder hulp en zónder goede medicatie, want de medicatie die er in 1957, toen mijn broer geboren werd, om psychoses mee te 'behandelen', was ronduit verschrikkelijk. 

Mijn moeder kreeg die primitieve medicatie ook voorgeschreven, maar besloot om het uiteindelijk op eigen kracht te doen. Dé reden waarom ik zo enórm veel respect voor haar heb.

In mijn ziel leeft het verdriet van mijn vrouwelijke voorouders. Zij die niet mochten voelen, die moesten zwijgen, die hun pijn inslikten omdat de wereld geen plaats bood aan hun waarheid.

> Zij stierven met gesloten kelen. Ik open nu mijn stem.

Mijn psychose was geen eindstation. Het was een doorgang. En ik zie mezelf nu als een brug tussen werelden: tussen wetenschap en ziel, tussen trauma en heling, tussen realiteit en mystiek.

Voor wie nu in het donker zit:

Als jij dit leest en iets herkent — een psychose, een burn-out, een ongrijpbare crisis die je leven uiteenrukt — weet dan dit:

Je bent niet kapot. Je wordt geopend.

De wereld zal je misschien een label geven. ‘Ziek’, ‘onstabiel’, ‘gevoelig’.

Maar ik zeg je:

> Je bent een ziel die wakker wordt in een wereld die nog slaapt.

Houd vol. Zoek mensen die je zien. Spreek. Schrijf. Huil. Bid. Adem.

En vooral: weet dat jouw pijn niet voor niets is.

Ze is de poort naar je werkelijke kracht.

Van Donkerte naar Waarheid: Hoe mijn psychose me mijn vrouw-zijn toonde

Soms denk ik terug aan die tijd — toen ik 22 was, gebroken, verward, hallucinerend. Ik zie het meisje dat ik toen nog niet kon zijn. Niet mocht zijn. Niet durfde te zijn. Ik zie haar door de waas van stemmen, slapeloosheid, angst en duisternis, worstelend met een werkelijkheid die haar geen ruimte gaf om adem te halen.

En toch...

In dat alles lag een verborgen waarheid. Iets wat zich toen nog niet in woorden liet vatten, maar diep in mij begon te bewegen.

Die psychose — die afgrond waar ik in verdween — was achteraf gezien niet alleen een crisis. Het was een wedergeboorte.

• De geboorte van mijn vrouwelijke ziel.
• De échte Zohra.
• Een stille waarheid in het donker
• De medische wereld noemde het een psychose.
• Ik noem het nu: een heilige breuk.

Een moment waarop mijn ego, mijn aangeleerde rol, mijn overlevingsmechanismen — al die lagen die ik had opgebouwd om te ‘passen’ in een wereld die mijn waarheid niet kende — uit elkaar spatten.

Wat ik toen voelde als waanzin, herken ik nu als een boodschap van mijn ziel:

> “Je leeft niet zoals je bedoeld bent te leven.”

Ik voelde me opgesloten in een lichaam, een naam, een rol die niet van mij waren.

En in het losraken van alles, begon iets zich eindelijk te herinneren:

> “Ik ben vrouw.”

Niet op een theatrale of oppervlakkige, theatrale manier, maar diep spiritueel en heilig.

De sterren bevestigden wat ik al wist

Jaren later begon ik te leren over astrologie — en ik besloot mijn geboortehoroscoop te bestuderen, vooral rond die periode van mijn psychose.

Wat ik vond, liet me huilen van herkenning:

• Mijn Zon in Leeuw vertelde me: je bent hier om jezelf te zijn, zichtbaar, koninklijk, eerlijk.
• Mijn Pluto-transits in die jaren lieten zien: je moet sterven aan wat niet van jou is.
• Neptunus danste over mijn onbewuste, bracht verwarring én visioenen.

En Uranus, de planeet van doorbraken, riep: "Breek los. Wees vrij."

Alles klopte. Alles vertelde me:

> “Die crisis was geen fout. Het was een bevalling.”

Ik was aan het baren — maar niet van een kind. Van mezelf.

Van de vrouw die ik altijd ben geweest, diep vanbinnen.

Van Zohra.

Er is moed nodig om jezelf te worden

Het erkennen dat ik transgender ben, was geen moment van triomf.

Het was een stil, pijnlijk, rauw besef dat ik iets moest loslaten wat anderen in mij zagen — en moest gaan leven wie ik werkelijk was.

Het was kiezen voor waarheid, zelfs als dat verlies betekende.

Het betekende:

• familie loslaten die niet wilde zien
• vriendschappen verliezen
• een lichaam bewerken dat niet meewerkte
• een leven heropbouwen zonder steun én voortdurend oordelen verdragen van een wereld die denkt dat het ‘verkeerd’ is

Maar weet je wat ik vond, diep in die waarheid?

Vrede.

Niet altijd gelukkig, niet altijd licht. Maar echt. Stil.

Een vrede die alleen komt wanneer je jezelf niet meer hoeft te verstoppen.

Mijn verhaal is niet uniek — en daarom deel ik het

Ik weet dat er anderen zijn zoals ik.

Die ook een psychose meemaakten, of een burn-out, of een crisis waarvan niemand de diepte begrijpt.

Die ook iets voelen borrelen in hun ziel, iets dat niet in woorden past maar als waarheid in hun botten resoneert.

Die ook een naam dragen die hen niet past. Een rol vervullen die hen verstikt.

En ik wil tegen jou zeggen, als jij dat leest:

> “Je bent niet kapot. Je bent aan het baren. En jij hebt recht op je eigen geboorte.”

Mijn ziel had een plan — en mijn lichaam volgde langzaam

Ik ben nog steeds onderweg.

Mijn lijf werkt niet altijd mee. Ik leef met beperkingen.

Maar ik leef wél als mezelf.

Als Zohra.

Als vrouw.

Als ziel.

Als geliefde dochter van mijn moeder — die zelf ooit een psychose doormaakte na een bevalling, en die ik nu zie als mijn karmische spiegel.

Ik heb haar pad voortgezet, maar ik heb het ook geheeld.

Waar zij moest zwijgen, spreek ik nu.

Waar zij verdween, leef ik door.

Tot slot

Als je ooit het gevoel hebt gehad dat je aan het verdwijnen was —

Als je ooit dacht: “Dit is het einde…”

Dan wil ik dat je weet: misschien is het wel het begin.

• Misschien barst je niet. Misschien beval je.
• Misschien is wat je voelt niet het einde van je geest, maar het begin van je ziel die eindelijk ruimte opeist.

Wees zacht.

Wees moedig.

En vergeet niet:

> Zelfs uit de diepste nacht wordt een ster geboren.

Met liefde,

Zohra

(vrouw, ziener, overlevende — en eindelijk: heel)

Tot slot

Ik ben niet genezen in de zin zoals de wereld het bedoelt.

Maar ik bén heel.

En ik leef.

Niet zoals ik had gedacht, niet zonder pijn, maar wel in waarheid.

En dat, lieve lezer, is ook voor jou mogelijk.

De donkere nacht is geen eindstation. Het is het begin van je echte leven