Jullie noemen haar ‘hem’. Jullie noemen hem ‘zij’. Niet per ongeluk, maar met opzet, om te kwetsen. Niet uit onwetendheid, maar met de bedoeling om te ontkennen, te ontmenselijken, te vernederen. Jullie woorden zijn geen vergissingen – ze zijn wapens. Maar in jullie poging om te raken, leggen jullie vooral iets anders bloot: jullie eigen zwakte, angst en diepgewortelde onwetendheid.

Laten we de waarheid onder ogen zien: jullie haat is niet origineel. Ze is aangeleerd. Jullie zijn niet de eersten die transgender mensen ontkennen, beledigen of proberen uit te wissen. Jullie staan in een lange, treurige traditie van mensen die alles wat anders is beschouwen als een bedreiging. Jullie zijn het product van een cultuur die jarenlang alleen maar hokjes heeft gekend: man of vrouw, hetero of niet, normaal of afwijkend. Een cultuur waarin ‘anders’ automatisch betekende: minder waard, minder echt, minder mens.

Maar wat tragisch is: jullie houden daaraan vast. Niet omdat het klopt, maar omdat het gemakkelijk is. Omdat het jullie het idee geeft van controle in een wereld die steeds meer laat zien hoe rijk en divers de menselijke ervaring werkelijk is. Jullie denken dat jullie iets verdedigen – ‘de waarheid’, ‘de natuur’, ‘de orde’ – maar wat jullie werkelijk doen is vluchten voor complexiteit. Voor groei. Voor de werkelijkheid.

Transgender mensen bestáán. Ze zijn er altijd geweest, ze zullen er altijd zíjn, hoezeer 'zij' ook proberen ons uit te roeien. In elke cultuur, op elk continent, door alle eeuwen heen. Mensen die geboren zijn met een lichaam dat niet strookt met hun diepgevoelde identiteit. Mensen die hun plek in de wereld opeisen, ondanks de haat die jullie over hen uitstorten. Dat vergt ongelooflijke moed. En het is precies die moed die jullie zo erg lijkt te provoceren.

Want diep vanbinnen weten jullie dat het lef van een transgender man die zichzelf eindelijk ‘hij’ noemt, of een transgender vrouw die trots ‘zij’ is, jullie confronteert met iets wat jullie missen: innerlijke vrijheid. De vrijheid om te breken met verwachtingen. De vrijheid om jezelf te worden, ongeacht wat anderen vinden. Jullie haten transgender mensen niet omdat zij jullie iets aandoen – jullie haten hen omdat ze jullie laten zien wat jullie nooit durfden te zijn.

En dus grijpen jullie naar het enige wat jullie nog rest: woorden als wapens. Jullie zeggen ‘hem’ tegen een transvrouw. Jullie zeggen ‘haar’ tegen een transman. En denken dat je daarmee macht uitoefent. Maar macht die voortkomt uit ontkenning is geen macht – het is een intense domheid, een zwaktebod. Het is het bewijs dat jullie geen argumenten hebben. Geen inhoud. Alleen maar echo’s van haat die jullie van huis uit hebben meegekregen en nooit hebben durven bevragen.

En dan hebben we het nog niet gehad over jullie zogenaamde ‘biologische argumenten’. Jullie roepen ‘chromosomen!’ alsof dat het laatste woord is. Maar wat jullie daarmee tonen is hoe beperkt jullie begrip van biologie is. Jullie weten niets van geslachtsontwikkeling, niets van endocrinologie, niets van de talloze wetenschappelijke studies die bevestigen wat transgender mensen allang weten: dat genderidentiteit een reëel, diep menselijk aspect is – geen ideologie, geen keuze, geen ‘fase’.

De realiteit is simpel: als je iemand opzettelijk verkeerd aanspreekt, ben jij het probleem. Niet de trans man die zijn naam en voornaamwoorden duidelijk maakt. Niet de trans vrouw die zichzelf eindelijk durft te zijn. Niet de non-binaire persoon die zich losmaakt van de eeuwenoude dwang om óf het ene óf het andere te zijn. Jíj bent degene die faalt. Faalt in empathie. Faalt in menselijkheid. Faalt in intelligentie.

Want je hoeft het niet eens te ‘begrijpen’ om gewoon fatsoenlijk te zijn. Je hoeft niet alles te snappen om iemand met respect te behandelen. Iemand bij hun juiste naam en voornaamwoorden aanspreken is geen groot offer. Het is een minimum. En toch kiezen jullie ervoor om zelfs dat niet te doen – omdat jullie liever kwetsen dan verbinden. Omdat jullie liever dom blijven dan leren.

Jullie denken dat jullie de waarheid spreken. Maar de enige waarheid die jullie uitdragen is deze: jullie zijn bang. Bang voor verandering. Bang voor diversiteit. Bang voor een wereld waarin niet alles meer draait om jullie eigen vertrouwde, bekrompen kaders. Jullie haten wat jullie niet begrijpen – en weigeren te begrijpen wat jullie haten. Dat is niet stoer. Dat is niet moedig. Dat is zielig.

De toekomst is aan de kant van de vrijheid. Aan de kant van degenen die leven vanuit hun ware zelf, niet gebukt gaan onder de schaduw van ingesleten haat en angst. Jullie kunnen blijven spartelen in jullie modder van vooroordelen. Maar wij – transgender mensen, bondgenoten, bewuste geesten – gaan vooruit. We bouwen een wereld waarin iedereen zichzelf mag zijn, ondanks de tegenwerking van mensen zoals jullie.

Dus noem een trans man nog maar eens ‘zij’. Noem een trans vrouw ‘hem’, alsof dat iets verandert. De enige die zich daarmee te kijk zet, ben jij. Want elke keer dat je dat doet, bevestig je wat de wereld allang weet: dat jij niet vrij bent. Niet dapper. Niet intelligent. Alleen maar een echo van een oude wereld die langzaam verdwijnt.

Trans mensen zullen blijven opstaan. Zullen blijven leven. Zullen blijven liefhebben. En jullie haat? Die zal verdwijnen in de achteruitkijkspiegel van de geschiedenis, als weer een hoofdstuk van menselijke onwetendheid die uiteindelijk werd overwonnen.

Aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan is een keuze. Wat kies jij?