Ik ben geen held in verhalen schrijven, maar ik doe het toch.

De Cover is een tekening.

Hoi allemaal,

Mijn naam is Rosalinda Miranen, voluit Rosalinda Roberta Miranen. En als je me vraagt waar mijn hart ligt, dan zeg ik: diep in de Limburgse klei, hier in Venray, waar ik geboren en getogen ben. Een rasechte Limburgse, zeggen ze. En dat klopt, voor het grootste deel. Want een belangrijk stukje van mij ligt ook in Afrika. Mijn oma, om precies te zijn, bracht een vleugje Afrikaanse zonnewind naar ons huis.

Het resultaat? Voordat ik wist wat een schoolbank was, sprak ik al twee moedertalen: het warme Venrayse dialect én vloeiend Afrikaans. Het Afrikaans dat ik spreek, is dat prachtige, vereenvoudigde Nederlands uit Zuid-Afrika. En mijn Limburgs, het Venrays, ja, dat is heel eigen. Sommigen vergelijken het met Brabants, maar ik kan je verzekeren, een 'ras-Brabander' roept toch écht sneller 'wazeggie?' dan wij hier.

De Grote Verwarring van een Vierjarige

Stel je voor: een vierjarig meisje, springlevend en kletsend, die op haar eerste schooldag te horen krijgt: "Jij moet Nederlands praten!" Huh? Ik verstond toch iedereen prima? Het klonk toch een beetje zoals de twee talen die ik al kende? Leg dat maar eens uit aan een kleuter die al dacht dat ze de wereld aankon met haar Limburgs en Afrikaans!

En daar bleef het niet bij. Venray ligt immers niet ver van Duitsland. Thuis stond de Duitse tv-zender regelmatig aan, dus taal drie werd... tadaa! Duits, en nog steeds geen 'officieel' Nederlands. En voordat ik het wist, sloop ook het Engels erin. Via het moderne Afrikaans (niet dat van oma hoor, dat is nog oud!) en de Nederlandse zenders leerde ik ook al Engels voordat ik het 'echte' Nederlands kende.

Dus daar stond ik, op mijn vierde, met vier, nee, vijf talen in mijn hoofd, en nog steeds verstonden ze me niet op school, omdat ik 'geen Nederlands' sprak. De frustratie, vooral die van de juf, was voelbaar. Hoezo moest ik opeens een vijfde taal leren om me verstaanbaar te maken? Waarom was mijn Limburgs, dat op straat prima volstond, hier niet goed genoeg? En Waarom kende ze geen Afrikaans? Mijn kleine brein kon er maar niet bij. Maar ja, na de nodige 'gefoeter en gemopper' heb ik het toch maar geleerd, dat Nederlands.

De Schoonheid van Taalvermenging (en de Ergernis van Vitten)

Het is dan ook geen wonder dat ik, met al die talen die ik dagelijks gebruik, nog steeds de neiging heb om ze door elkaar te mengen, of mijn zinnen net even anders op te bouwen. Zelfs op schrift. En als juf zijnde – ja, ik ben nu zélf juf! – vind ik dat helemaal niet erg bij leerlingen; daar leer je juist van. Maar wat me wel écht irriteert, zijn die mensen die op iedere schrijffout vitten alsof je een halsmisdaad hebt begaan.

"Èk gebruyk nu eenmaal soms iets uit een andere taal en dat heb ik helemaal niet door," zelfs niet als ik het teruglees. En eerlijk is eerlijk, is dat erg? Taal is toch communicatie?

Het Levende Nederlands vs. Het Randstedelijke Dictaat

En nu komt het mooie. Ik leer kinderen Nederlands. Maar wat men op school vaak vergeet met de Nederlandse les, is dat Nederlands lééft! Het is geen statisch museumstuk. Het Nederlands wat men op school voorgeschoteld krijgt, is afgeleid van het Nederlands in de Randstad. Het zogenaamde Algemeen Beschaafd Nederlands (ABN). Maar mensen: dáár wordt dus geen rekening gehouden met hoe de taal in de rest van Nederland wordt gebruikt en beleefd!

Een Fries leert het op een andere manier schrijven en spreken dan een Amsterdammer, die weer anders dan een Hagenees, of een Bosschenaar (ja, met twee s'en!). En dan zwijg ik nog over mijn eigen Venray, of Venlo, of Maastricht. Taal is context, cultuur en identiteit.

Val Niet Over Een Dt-fout!

Mijn oproep? Lees eens een boek dat volgens 'taalpuristen' vol staat met zogenaamde fouten. Wedden dat je na zes bladzijden ziet dat het schitterende verhalen zijn en dat het met die 'fouten' reuze meevalt? En vooral: val niet over een dt-fout! Men wil al jaren van die ouderwetse schrijfwijze af, maar door de druk van een (overigens kleine) minderheid van taalpuristen gebeurt het maar niet. Ze deden het ook met andere spelling: is het "Cirkus" of "Circus"? Taal evolueert, altijd. Laten we die evolutie omarmen, in plaats van haar te bestraffen.

Laten we taal omarmen in al haar rijkdom en diversiteit, in plaats van haar te vangen in verstikkende regels. Het is er om te verbinden, niet om te verdelen. Want ik, Rosalinda uit Venray met al mijn talen, bewijs dat taal veel meer is dan een setje regels uit de Randstad.

Benieuwd naar welke boeken ik graag lees, ondanks die zogenaamde 'fouten'? Laat het me weten in de reacties, en ik zoek de titels voor je op!

Hartelijke groet,

Roos.