De Tent met de Gouden Rand

“Nee, mam, echt niet. Ik ga niet kamperen,” jammerde de twintigjarige Sanne, haar gezicht in een dramatische grimas getrokken. Ze stond in de gang, met haar handen diep in de zakken van haar spijkerbroek, terwijl haar moeder, de altijd optimistische Ans (60), de laatste tentstokken uit de auto tilde.

“Ach, kom op, Lieke!” zei Ans, haar stem sprankelend. “Een beetje frisse lucht, de sterren ’s nachts… het is gezellig!”

“Gezellig?” snierde Sanne. “Ik heb een bungalowtent. Dat is geen gezellig, dat is een tent waar we de hele week in verstikkende hitte of, erger nog, druilerige regen gaan wonen. En dan die campingdouches… brrr. Ik heb een abonnement op de sportschool met tropische douchekoppen, dank je wel.”

Haar vader, de stoïcijnse Bert (62), zuchtte diep. “Sanne, je bent nu ook weer niet zo’n kleuter. Het is één week. En je broer, Jasper, heeft er ook zin in.”

Jasper (16), die normaal gesproken liever in zijn kamer met zijn games doorbracht, knikte enthousiast. “Ja, ik ben benieuwd naar het zwembad en de animatie.”

Sanne wierp hem een blik toe die boekdelen sprak: Je leeft nog in de sprookjeswereld.

De rit naar Camping ‘De Vrolijke Krokodil’ was gevuld met Ans’ enthousiaste verhalen over de vele faciliteiten en de belofte van “heerlijk kampeereten”. Sanne murmelde alleen maar iets over het belang van een goede wifi-verbinding, wat door iedereen genegeerd werd.

Bij aankomst werd de bungalowtent opgebouwd, een imposante creatie die meer weg had van een opblaasbaar kasteel dan van een slaapplek. Sanne wees met een frons naar een klein, rond raampje. “Zit daar het zwembad in verwerkt?” vroeg ze sarcastisch.

De eerste dag was precies zoals Sanne gevreesd had: heet, stoffig en verre van glamoureus. Ze probeerde het zwembad te ontwijken, bang voor de massa schreeuwende kinderen en de muffe geur van chloor. De avondmaaltijd bestond uit aangebrande worstjes en slappe salade, geserveerd op plastic borden.

“Dit is de definitie van een vakantie die je niet hebt gekozen,” mompelde Sanne, terwijl ze een aardappel van haar bord duwde.

De tweede avond zat Sanne, volledig opgevouwen op een klapstoel, te wachten op het moment dat ze zich terug kon trekken in de tent en kon verdwijnen in de digitale wereld op haar telefoon. Toen, opeens, hoorde ze een stem.

“Hé, is er nog plek?”

Ze keek op. Tussen de tenten van de buren stond een jongen, ongeveer van haar leeftijd, met een brede glimlach en een bos zonnebloemkleurig haar. Hij hield een bord met een verbrande, maar duidelijk met liefde gebakken, burger omhoog.

Sanne, die zichzelf nooit als iemand zou omschrijven die snel onder de indruk was, voelde iets vreemds in haar maag. “Eh… ja, daarachter is nog een stoel,” stamelde ze, naar een lege klapstoel wijzend die eigenlijk van haar vader was.

De jongen, die zich voorstelde als Max, ging zitten. Hij zat naast hun partytent en er bleek meer te zijn dan alleen een verbrande burger. Max had een aanstekelijke lach, vertelde de grappigste verhalen over zijn eigen familie (die blijkbaar nog avontuurlijker was dan die van Sanne) en leek alles aan het kamperen met plezier te relativeren.

Ze ontdekten dat ze allebei van dezelfde muziek hielden, dat ze allebei stiekem liever films keken dan in de buitenlucht te zijn, en dat ze allebei konden genieten van een goed gesprek. Terwijl de avond vorderde, zag Sanne de camping steeds minder als een verplicht nummer en steeds meer als een plek waar iets moois kon gebeuren.

De dagen die volgden waren een complete ommezwaai. Sanne ging plotseling wel naar het zwembad, met Max aan haar zijde. Ze probeerde met enige tegenzin de campingmaaltijden, die met goed gezelschap en een scheutje humor zelfs de aangebrande worstjes acceptabel maakten. Ze ging zelfs mee op een avondwandeling onder de sterren, waar ze met Max hand in hand liep, zich volledig onbewust van de muggenbeten.

Op de laatste dag, toen het hele gezin de tent aan het afbreken was, bleef Sanne staan. Ze keek naar de plek waar Max’ tent had gestaan, en waar hij nu met een brede glimlach en zijn zonnebloemkleurige haar zwaaide. Haar moeder kwam naast haar staan.

“Zie je wel, Sanne? Het was toch wel gezellig, hè?” zei Ans, een kleine glinstering in haar ogen.

Sanne keek naar haar moeder, toen naar de lege plek waar Max stond, en haar gezicht brak in een stralende glimlach. “Mam… ik wil helemaal niet meer weg.”

Ze had nog nooit gedacht dat ze dat ooit zou zeggen. Maar met Max aan de andere kant van de camping, met zijn tent en zijn aanstekelijke lach, voelde zelfs een bungalowtent op een stoffige camping aan als de meest perfecte vakantieplek ter wereld. De tent had ineens een gouden rand gekregen.