Vicje de Civic, mijn grote, vierwielige liefde.

In de garagediscontinuïteit van mijn leven, een plek die meer is dan een opslagruimte voor metaal en plastic, pronkt Vicje de Honda Civic uit 1978. Haar kleur, een groen dat de tijd nauwelijks heeft aangetast, straalt een rustieke charme uit die de snelle glans van moderne automobielen ver te boven gaat. Vicje is niet zomaar een auto; ze is een relikwie, een tijdscapsule op wielen, en sinds het prille begin van mijn rijbewijsavonturen, mijn onwrikbare steun en toeverlaat. Nu ja, op een paar verdwaalde jaren na, toen ze, verweesd en vergeten, een eenzame reis maakte naar de rand van de afgrond. De verhalen gaan dat haar toenmalige eigenaar, een mens met een blijkbaar tekort aan waardering voor mechanische ziel, haar grotendeels aan haar lot had overgelaten. De roest begon zich als een sluipende schimmel vast te zetten, de prachtige groene lak begon te verbleken, en het eens zo levendige interieur kreeg een bedompte geur van verwaarlozing. Ze was op weg naar de eeuwige snelwegen van de schroothoop, een plek waar voertuigen hun laatste zucht uitblazen en hun mechanische dromen worden verpulverd tot schoteltjes. Maar het lot, of misschien een dieper, onverklaarbaar sentiment, had andere plannen. Ik kwam haar tegen, wachtend op haar onvermijdelijke einde, een ziel van staal die smeekte om gered te worden. De ontmoeting was als een reünie met een verloren familielid. Ik kocht haar terug, niet als een handelswaar, maar als een reddingsactie. Thuisgekomen, de garage omgetoverd tot een improvisatiewerkplaats, begon de wederopbouw. Elke schroef die ik aandraaide, elke kras die ik wegpoetste, voelde als het helen van wonden. Het was een liefdevolle reanimatie, een proces waarbij de ziel van Vicje langzaam maar zeker terugkeerde. Sindsdien is ze niet meer weg te denken uit mijn leven.

Ze is de stille getuige van talloze levensveranderende momenten. Het was achter haar stuur dat ik Laura, mijn grote liefde, voor het eerst ontmoette. Onze eerste gesprekken, vol zenuwachtige lachen en gedeelde dromen, weerkaatsten tegen haar rammelende dashboard. Later werd Vicje het trouwe werktuig voor het verplaatsen van meubels, een bewijs van haar onvermoeibare aard. Ze heeft met mij de kronkelende wegen van vakanties verkend, de geur van dennenbomen en zilte zeewind meegenomen in haar interieur.

En toen kwam de grootste verandering in ons leven: de geboorte van onze tweeling, Tjeu en Jessie. Vicje droeg de spanning en de haast van die momenten met verve. Zij was het voertuig dat mij en Laura met een kloppend hart en bonzend adrenaline door de nachtelijke straten naar het ziekenhuis bracht. De eerste blik die onze kinderen wierpen op de wereld buiten de baarmoeder, die blik werd gevangen door het groene glas van Vicje's ramen. Zij was de eerste auto die mijn kinderen zagen, de eerste die hen thuis, de warmte van hun nieuwe thuis, bracht.

Nu, jaren later, is Vicje nog steeds een integraal onderdeel van ons gezinsleven. Mijn zoon, Tjeu, nu vijftien jaar oud, heeft een ongekende drang om Vicje in ere te houden. Hij is mijn mechanische geweten; een blik van hem is genoeg om me te herinneren aan de noodzaak van regelmatig onderhoud. "Papa," zegt hij dan met een ernstige frons, "Vicje verdient het beste." En hij heeft gelijk. Ze verdient het. Ze herinnert me aan de tijd dat dingen nog duurzaam werden gemaakt, aan de eenvoud en de puurheid van mechanica.

Zijn tweelingzus, Jessie, vijftien lentes jong en een evenzeer waardevol lid van ons gezin, heeft de taak op zich genomen om Vicje stralend schoon te houden. Haar methodiek is direct en zonder omwegen. Met een verontwaardigde blik en een krachtige, maar liefdevolle duw van een stofzuiger en een spons met zeem in mijn handen, verkondigt ze: "Papa, Vicje is vies!" Haar bemoeienis is niet zozeer een taak, maar een uiting van zorg, een weerspiegeling van de waardering die ze, net als haar broer, voor deze oude dame van staal voelt. Ze begrijpt, op haar eigen, intuïtieve manier, dat Vicje meer is dan een vervoermiddel.

Vicje is ook de onofficiële, maar hoogst gewaardeerde, taxi van de tweeling. Wanneer Tjeu en Jessie besluiten dat een avondje uit, een bezoek aan vrienden, of simpelweg een ritje door de stad op de planning staat, is er maar één voertuig dat in aanmerking komt. En dat terwijl er een andere, majestueuze, doch soms wat stugge, Volvo in de garage staat te wachten. De Volvo, mijn andere vierwielige liefde, de belichaming van comfort en luxe, wordt opzij geschoven wanneer Vicje beschikbaar is. De tweeling, met hun nog jonge, maar al weloverwogen voorkeuren, heeft een duidelijke hiërarchie opgesteld. Tenzij het absoluut noodzakelijk is om de Volvo te gebruiken voor langere reizen of specifieke familie-uitstapjes, blijft Vicje de absolute nummer één. Ze is kleiner, ja. Minder comfortabel, misschien. Maar er hangt een onzichtbare aura van avontuur en nostalgie om haar heen die geen enkele andere auto kan evenaren.

En ik? Ik koester Vicje. Ik hou van haar alsof ik er zelf in woon, als een verlengstuk van mijn eigen bestaan. Ik onderhoud haar met een zorg die grenst aan obsessie. Elke poetsbeurt, elke olieverversing, elke kleine reparatie is een daad van liefde. Ze ziet eruit als nieuw, ondanks haar respectabele leeftijd, en ik zal er persoonlijk voor zorgen dat dit zo blijft. Tot de dag dat ik er zelf niet meer ben, zal Vicje de Civic, mijn trouwe, groene metgezel, glanzen in onze garage, een testament van liefde, herinneringen en de tijdloze schoonheid van een goed onderhouden klassieker. Ze is meer dan een auto; ze is een deel van mijn verhaal, een deel van ons verhaal, en die rol zal ze tot haar laatste snik vervullen.