Niet echt een verhaal over de auto, maar meer de verandering bij de automonteurs.

Dat er een groot verschil zit tussen een ouderwetse en moderne automonteur. En dit heeft niets met leeftijd te maken, maar de manier waarop zo'n monteur zijn vak beoefend.

Ik heb respect voor de automonteurs en wat die tegenwoordig moeten kunnen, maar de opleiding mag wel meer aandacht schenken aan de mechanische technieken.

Voor er iemand gaat beginnen, ik ben zelf monteur, al werk ik er niet meer in en repareer auto's als hobby. Ik heb dit werk gedaan van 1986 tot en met 1992. Ik weet dat er veel veranderd is. Ik hou de veranderingen zo goed mogelijk bij. Ja ik weet, dat we steeds meer computers in auto's krijgen en dat er steeds minder auto's zijn zonder een computer. 

Toch, er rijden nog heel wat auto's uit de jaren tachtig en negentig, alleen bij de garage hier om de hoek leven ze van die auto's. En ja, je kunt daar ook terecht met een hypermoderne elektrische auto.

Ja, ik kan zelf ook OBD en OBD2 uitlezen en ben op de hoogte van de codes en hun betekenissen.

Ik kom door mijn hobby veel in garages en onderdelen zaken. Ik heb respect voor wat een automonteur allemaal kan met de moderne computergestuurde automobielen, maar: op puur technisch vlak krijgen ze veel, naar mijn idee toch nog belangrijke en relevante zaken, niet meer geleerd.

Nu over de moderne versus de ouderwetse monteur zoals ik het zie en ervaar.

Een ouderwetse monteur, kan vaak een diagnose stellen zonder een OBD-stekkertje en een computer. Hij/zij zal het als hulpmiddel gebruiken, maar heeft het vaak niet nodig.

De moderne monteur gaat uit van de OBD-uitlezing en gaat uit van wat de computer aangeeft. Zich vaak niet realiserend dat de foutmelding wel eens een andere oorzaak kan hebben dan wat aangegeven wordt omdat er ergens, iets aan de hand is, dat een kettingreactie geeft waardoor deze fout ontstaan is.

Een moderne monteur is sneller geneigd onderdelen te vervangen, een ouderwetse monteur zal kijken of hij.zij het repareren kan.

Wat maakte ik mee? Let op: dit is gebeurd in 2008.

Dit is één verhaal dat ik meemaakte, maar het staat niet op zichzelf. Ik heb dit vaker mee mogen maken en het gebeurt steeds vaker.

Ooit lang geleden, ik had een Renault 18 van 25 jaar oud. Ik deed alles zelf aan deze auto, van onderhoud tot plaatwerkreparaties en alles ertussenin. Dat doe ik nog steeds. Ik doe alle onderhoud en reparaties die ik thuis kan doen nog steeds zelf. De garage is er voor onderdelen en de APK.

Deze auto was, net als onze huidige auto's, in zeer goede staat en technisch dik in orde.

Deze auto kwam alleen in de garage voor de apk.

Ik kwam toen vaak in één specifieke garage. Destijds voor mij een heel bekende garage en ik was in deze garage ook bekend. Ik was er kind aan huis. Soms hielp ik er ook wel eens als ze kleine klusjes hadden. (De garage is er helaas niet meer)

De 18 was toe aan de apk. Ik naar de garage en melde me bij de balie. De chef-monteur zei tegen me, Wil je lachen, we hebben een nieuwe monteur? Hij wijst naar de werkplaats en ik kijk. 

Ik zeg: “natuurlijk, ik hou wel van een geintje” en geef hem de sleutel van de auto.

Hij laat de nieuwe monteur komen en geeft hem de sleutel van mijn 18 en wijst waar de auto staat. 

Let op: het was een vrij luxe auto toen die nieuw geleverd werd in 1983, er zat AB op en er waren elektrische ramen aanwezig en zelfs cruisecontrol.
  
Het duurde zeker tien minuten voordat hij de auto open deed door middel van de sleutel in plaats van de AB. Ik kreeg te horen dat de afstandbediening niet werkte en liet hem zien dat die het toch echt wel deed. 

Daarna kreeg hij de auto niet gestart vanwege de startonderbreker waar hij nog nooit van gehoord had. (achteraf ingebouwd) 

Na uitleg rijdt hij de auto naar binnen, zette deze op de brug en stapt uit. Doet de motorkap open en loopt naar kantoor.

En toen? Vraag je je af. 

Toen kwam hij met een laptop en een kabeltje naar buiten en werd de vraag gesteld: “Waar moet de stekker erin?” 

Let wel, het was een 25 jaar oude auto uit begin jaren 80.

Een R 18 uit 1983 heeft geen OBD, nooit gehad ook, wel een Renault diagnose stekker onder de motorkap, maar daar past de OBD niet op.

Andere mensen hoor ik zeggen, het zal toch wel een op zichzelf staande gebeurtenis zijn?

Nee, ik heb het ook meegemaakt met een Renault 4 uit 1972, een lelijk eendje, Een Zastava Yugo en bijvoorbeeld een Austin Alegro en een Alfa Sud waarvan de monteur niet eens wist dat die ooit bestaan hebben, laat staan dat ze de carburateur, de contactpuntjes of het ontstekingstijdstip af konden stellen.

Nu zijn er tegenwoordig echt nog monteurs die zo'n oude auto repareren en afstellen kunnen, maar in de opleiding wordt naar mijn idee er te weinig aandacht aan besteed. Ze zijn gigantisch in de minderheid en moeten het te vaak in de praktijk leren.

Ook dit jaar had ik weer zo'n akkefietje dat een monteur niet wist hoe hij een defect moest repareren omdat de auto niet aangaf wat er mis was. (Een Renault Twingo uit 1997 heeft OBD) en dus niet wist waar hij de fout moest zoeken.

Ik heb hem van tevoren nog verteld waar de fout zat, en zijn chef, die ook een van mijn oud-werkgevers is, had hem gezegd te luisteren naar wat ik zei en wist waar ik het over had.

En nog afgaan op een systeem dat bij oudere auto's niet werkt zoals zij dat geleerd hebben.

Ouderwets op onderzoek gaan zonder een indicatie van de computer schijnt niet meer geleerd te worden. 

Ik weet dat er neergekeken wordt op het beroep van automonteur, ik heb het zelf meegemaakt. Dat doe ik niet, maar ik heb wel het idee dat er tegenwoordig bij de opleiding te veel nadruk op het vertrouwen in het computergedeelte en te weinig op het mechanische gedeelte ligt. Laat staan dat ze nog leren een probleem op te lossen door zelf op onderzoek uit te gaan zonder gebruik te maken van een computer.