Wie gaf de staat eigenlijk het recht om belasting van ons te eisen?
En waarom word je opgesloten als je weigert te betalen?
Het is een vraag die bijna niemand durft te stellen, omdat het meteen de fundamenten van ons hele systeem blootlegt. Maar laten we eerlijk zijn: niemand van ons heeft ooit zélf toestemming gegeven aan de overheid om een deel van ons inkomen af te nemen. Die afspraak is eeuwen geleden gemaakt door mensen die allang dood zijn — en wij zitten er nog steeds aan vast.
We worden geboren zonder stem, zonder keuze, zonder contract.
Je eerste “welkom op aarde” komt in de vorm van een BSN-nummer. Vanaf dat moment ben je onderdeel van een systeem dat jou verplichtingen oplegt, lang voordat je oud genoeg bent om te begrijpen wat die verplichtingen eigenlijk betekenen. Je ouders tekenen niets namens jou. Jij tekent niets namens jezelf. Je bent gewoon geregistreerd — punt.
En vanaf dat moment moet je betalen.
Voor je zorg.
Voor je huis.
Voor je veiligheid.
Voor je bestaan.
En wie bepaalt wat je moet betalen?
Niet jij.
Niet ik.
Maar een staat die zichzelf het recht heeft gegeven om dat te doen.
Het heet “belastingplicht”, maar in de praktijk voelt het meer als een financiële keten. Als je niet betaalt, gaat de staat van vriendelijk naar dwingend: herinneringen, dwangsommen, beslaglegging. En dan komt het pas echt wrange: als je blijft weigeren, word je gezien als een crimineel. Alsof het weigeren van een financieel systeem gelijkstaat aan geweld plegen of stelen.
Maar wat steel je eigenlijk?
Je eigen geld?
De ironie:
De staat heeft macht omdat de staat zelf ooit heeft besloten dat de staat macht heeft.
En wij zijn erin geboren, net zoals een vis in een oceaan geen idee heeft dat er water bestaat. Het is er gewoon.
We hebben nooit ja gezegd.
We hebben nooit gekozen voor het systeem.
We zijn gewoon ingedeeld.
Het oorspronkelijke idee achter belasting was mooi: samen bijdragen aan de samenleving, zodat iedereen toegang heeft tot onderwijs, zorg, infrastructuur, veiligheid. Maar de manier waarop het wordt afgedwongen… dat is alles behalve vrijwillig. Je kunt je niet uitschrijven. Je kunt niet stoppen met meedoen. Je hebt geen alternatief.
“Vrijheid” bestaat alleen binnen de grenzen van regels die anderen voor jou hebben opgesteld — generaties geleden.
Toch beginnen steeds meer mensen zich af te vragen waarom leven op aarde voelt als een abonnement. Waarom we moeten betalen voor grond die niemand gemaakt heeft. Waarom je strafbaar bent als je weigert om financiële verplichtingen op je te nemen waar je nooit voor gekozen hebt.
En de staat zal zeggen:
“Zo werkt het nou eenmaal.”
Maar dat is geen antwoord. Dat is een façade.
Want in een écht vrij systeem zou je keuzes hebben.
Je zou niet gevangen worden gezet omdat je geen geld hebt om het systeem te betalen dat jou gevangen houdt.
Je zou niet hoeven werken om simpelweg niet bestraft te worden.
Je zou niet hoeven te vrezen voor de overheid die eigenlijk jouw dienaar zou moeten zijn — niet jouw meester.
Misschien is het tijd om de vraag opnieuw te stellen:
Wie gaf de staat de macht?
En belangrijker nog:
Wanneer nemen we die macht terug?
En waarom word je opgesloten als je weigert te betalen?
Het is een vraag die bijna niemand durft te stellen, omdat het meteen de fundamenten van ons hele systeem blootlegt. Maar laten we eerlijk zijn: niemand van ons heeft ooit zélf toestemming gegeven aan de overheid om een deel van ons inkomen af te nemen. Die afspraak is eeuwen geleden gemaakt door mensen die allang dood zijn — en wij zitten er nog steeds aan vast.
We worden geboren zonder stem, zonder keuze, zonder contract.
Je eerste “welkom op aarde” komt in de vorm van een BSN-nummer. Vanaf dat moment ben je onderdeel van een systeem dat jou verplichtingen oplegt, lang voordat je oud genoeg bent om te begrijpen wat die verplichtingen eigenlijk betekenen. Je ouders tekenen niets namens jou. Jij tekent niets namens jezelf. Je bent gewoon geregistreerd — punt.
En vanaf dat moment moet je betalen.
Voor je zorg.
Voor je huis.
Voor je veiligheid.
Voor je bestaan.
En wie bepaalt wat je moet betalen?
Niet jij.
Niet ik.
Maar een staat die zichzelf het recht heeft gegeven om dat te doen.
Het heet “belastingplicht”, maar in de praktijk voelt het meer als een financiële keten. Als je niet betaalt, gaat de staat van vriendelijk naar dwingend: herinneringen, dwangsommen, beslaglegging. En dan komt het pas echt wrange: als je blijft weigeren, word je gezien als een crimineel. Alsof het weigeren van een financieel systeem gelijkstaat aan geweld plegen of stelen.
Maar wat steel je eigenlijk?
Je eigen geld?
De ironie:
De staat heeft macht omdat de staat zelf ooit heeft besloten dat de staat macht heeft.
En wij zijn erin geboren, net zoals een vis in een oceaan geen idee heeft dat er water bestaat. Het is er gewoon.
We hebben nooit ja gezegd.
We hebben nooit gekozen voor het systeem.
We zijn gewoon ingedeeld.
Het oorspronkelijke idee achter belasting was mooi: samen bijdragen aan de samenleving, zodat iedereen toegang heeft tot onderwijs, zorg, infrastructuur, veiligheid. Maar de manier waarop het wordt afgedwongen… dat is alles behalve vrijwillig. Je kunt je niet uitschrijven. Je kunt niet stoppen met meedoen. Je hebt geen alternatief.
“Vrijheid” bestaat alleen binnen de grenzen van regels die anderen voor jou hebben opgesteld — generaties geleden.
Toch beginnen steeds meer mensen zich af te vragen waarom leven op aarde voelt als een abonnement. Waarom we moeten betalen voor grond die niemand gemaakt heeft. Waarom je strafbaar bent als je weigert om financiële verplichtingen op je te nemen waar je nooit voor gekozen hebt.
En de staat zal zeggen:
“Zo werkt het nou eenmaal.”
Maar dat is geen antwoord. Dat is een façade.
Want in een écht vrij systeem zou je keuzes hebben.
Je zou niet gevangen worden gezet omdat je geen geld hebt om het systeem te betalen dat jou gevangen houdt.
Je zou niet hoeven werken om simpelweg niet bestraft te worden.
Je zou niet hoeven te vrezen voor de overheid die eigenlijk jouw dienaar zou moeten zijn — niet jouw meester.
Misschien is het tijd om de vraag opnieuw te stellen:
Wie gaf de staat de macht?
En belangrijker nog:
Wanneer nemen we die macht terug?
Wie gaf de staat eigenlijk het recht om belasting van ons te eisen?
En waarom word je opgesloten als je weigert te betalen?
Het is een vraag die bijna niemand durft te stellen, omdat het meteen de fundamenten van ons hele systeem blootlegt. Maar laten we eerlijk zijn: niemand van ons heeft ooit zélf toestemming gegeven aan de overheid om een deel van ons inkomen af te nemen. Die afspraak is eeuwen geleden gemaakt door mensen die allang dood zijn — en wij zitten er nog steeds aan vast.
We worden geboren zonder stem, zonder keuze, zonder contract.
Je eerste “welkom op aarde” komt in de vorm van een BSN-nummer. Vanaf dat moment ben je onderdeel van een systeem dat jou verplichtingen oplegt, lang voordat je oud genoeg bent om te begrijpen wat die verplichtingen eigenlijk betekenen. Je ouders tekenen niets namens jou. Jij tekent niets namens jezelf. Je bent gewoon geregistreerd — punt.
En vanaf dat moment moet je betalen.
Voor je zorg.
Voor je huis.
Voor je veiligheid.
Voor je bestaan.
En wie bepaalt wat je moet betalen?
Niet jij.
Niet ik.
Maar een staat die zichzelf het recht heeft gegeven om dat te doen.
Het heet “belastingplicht”, maar in de praktijk voelt het meer als een financiële keten. Als je niet betaalt, gaat de staat van vriendelijk naar dwingend: herinneringen, dwangsommen, beslaglegging. En dan komt het pas echt wrange: als je blijft weigeren, word je gezien als een crimineel. Alsof het weigeren van een financieel systeem gelijkstaat aan geweld plegen of stelen.
Maar wat steel je eigenlijk?
Je eigen geld?
De ironie:
De staat heeft macht omdat de staat zelf ooit heeft besloten dat de staat macht heeft.
En wij zijn erin geboren, net zoals een vis in een oceaan geen idee heeft dat er water bestaat. Het is er gewoon.
We hebben nooit ja gezegd.
We hebben nooit gekozen voor het systeem.
We zijn gewoon ingedeeld.
Het oorspronkelijke idee achter belasting was mooi: samen bijdragen aan de samenleving, zodat iedereen toegang heeft tot onderwijs, zorg, infrastructuur, veiligheid. Maar de manier waarop het wordt afgedwongen… dat is alles behalve vrijwillig. Je kunt je niet uitschrijven. Je kunt niet stoppen met meedoen. Je hebt geen alternatief.
“Vrijheid” bestaat alleen binnen de grenzen van regels die anderen voor jou hebben opgesteld — generaties geleden.
Toch beginnen steeds meer mensen zich af te vragen waarom leven op aarde voelt als een abonnement. Waarom we moeten betalen voor grond die niemand gemaakt heeft. Waarom je strafbaar bent als je weigert om financiële verplichtingen op je te nemen waar je nooit voor gekozen hebt.
En de staat zal zeggen:
“Zo werkt het nou eenmaal.”
Maar dat is geen antwoord. Dat is een façade.
Want in een écht vrij systeem zou je keuzes hebben.
Je zou niet gevangen worden gezet omdat je geen geld hebt om het systeem te betalen dat jou gevangen houdt.
Je zou niet hoeven werken om simpelweg niet bestraft te worden.
Je zou niet hoeven te vrezen voor de overheid die eigenlijk jouw dienaar zou moeten zijn — niet jouw meester.
Misschien is het tijd om de vraag opnieuw te stellen:
Wie gaf de staat de macht?
En belangrijker nog:
Wanneer nemen we die macht terug?
0 Comments
0 Shares
57 Views
Deutsch
Dutch
