Brussel opnieuw toneel van voetbalrellen

Na de bekerwedstrijd is het weer onrustig in Brussel. Voetbalgeweld laait op en zorgt voor gespannen sfeer in de stad.
#Brussel #Voetbalrellen #Bekerwedstrijd
https://nos.nl/artikel/2566186-opnieuw-onrustig-in-brussel-na-voetbalgeweld-rond-bekerwedstrijd

Helemaal losgeslagen van de realiteit: Ursula von der Leyen prijst Europa als het paradijs op aarde.

Ursula von der Leyen woont in haar kantoor. Behalve haar kantoor liet ze ook een pied-à-terre inrichten. Als ze dat niet wil, hoeft ze haar luchtbel in het Berlaymontgebouw niet te verlaten.

En dat is te merken.

Hoe weinig de EU-cheffin op de hoogte is van de realiteit in de EU, heeft ze zojuist in een interview bevestigd.

Dat ellendige geld zou men overal in de wereld vinden, hoonde de vrouw, die sinds haar kinderjaren ingesponnen is in een behaaglijke politieke cocon. “Maar waar wilt u uw kinderen opvoeden?”, vroeg ze. “Waar wilt u zijn als ze niet kerngezond zijn? Als ze ouder worden?”

Ja, waar dan? In Europa natuurlijk, want daar zouden “veel hele goede antwoorden” zijn.

Echt waar? Als ze toch nergens komt, zou von der Leyen bijvoorbeeld media kunnen consulteren uit haar vaderland.

Dan zou ze weten dat de onderwijsstandaard zich in vrije val bevindt, dat er een lerarentekort is, dat er op schoolpleinen Arabisch wordt gesproken en dat zelfs mannelijke teenagers de toiletten mijden.

Dan zou ze weten dat het gezondheidsstelsel lijdt, artsen ontbreken, op operaties gewacht moet worden en de ziektekosten exploderen.

Dan zou ze weten dat plaatsen in bejaarden- of verzorgingstehuizen niet voorhanden of onbetaalbaar zijn, verplegend personeel ontbreekt, en gepensioneerden vaak alleen maar met het verzamelen van statiegeldflessen kunnen rondkomen.

Brussel wordt vaak vergeleken met een ruimteschip, waarvan de bemanning het contact met de aarde is verloren. En Ursula von der Leyen zit op de brug.

Hoe zong David Bowie dat ook maar weer: “Can you hear me, Major Tom, can you hear me?”

Major Ursula, dat is een ding dat zeker is, hoort niets.

Baudet furieus: Spreidingswet pas in 2026 weg!

Het is weer eens typisch Nederlands polderdrama, en Thierry Baudet pikt het niet langer. Het kabinet heeft aangekondigd dat de Spreidingswet, die asielzoekers als een lappendeken over ons land verdeelt, waarschijnlijk pas in 2026 wordt ingetrokken. Baudet ging op X volledig los: “Spreidingswet pas in 2026 ingetrokken? Dan staan al die azc’s er inmiddels al. Veel te laat!” En hij heeft een punt. Terwijl PVV’ers Geert Wilders en asielminister Marjolein Faber zweren dat ze geen enkele asielzoeker of AZC meer willen, lijkt er een onzichtbare hand aan de knoppen te draaien. Volgens DDS is die hand duidelijk: de EU, die ons land in een wurggreep houdt. Onze oplossing? Een keiharde NEXIT.

Laten we dit even helder stellen. De Spreidingswet dwingt gemeenten om asielzoekers op te vangen, of ze dat nu willen of niet. Het kabinet belooft nu dat die wet “bij voorkeur” pas volgend jaar verdwijnt, na de eerste cyclus van twee jaar. Waarom? Om gemeenten en provincies “duidelijkheid” te geven en gemaakte afspraken niet te schofferen. Klinkt nobel, maar in de praktijk betekent het dat we nog een jaar lang opgescheept zitten met gedwongen opvangplekken. En alsof dat nog niet genoeg is, krijgen gemeenten ook nog eens 30.000 euro per gehuisveste statushouder. Baudet briest: “Hoe kan dit?!” En eerlijk, ik snap zijn frustratie.

Wilders en Faber hebben altijd geschreeuwd dat ze de asielinstroom willen stoppen. Faber zei vorig jaar nog dat het intrekken van de Spreidingswet jaren kon duren, maar krabbelde later terug met een “zo snel mogelijk”. Toch lijkt het erop dat hun handen gebonden zijn. Het kabinet gooit het op een “ordentelijke afwikkeling” en wil zelfs praten over welke opvangplekken na 2026 kunnen blijven. Serieus? Terwijl Nederlanders in dorpen en steden al jarenlang protesteren tegen Azc's, gaat de overheid vrolijk door met het faciliteren van asielopvang. En wie betaalt de rekening? Juist, de belastingbetaler.

De contourennota van het kabinet leest als een excuusbrief aan gemeenten, met vage beloftes over compensatie en overleg, maar ondertussen blijven de opvangplekken komen. Negentigduizend stuks, om precies te zijn, want dat hebben gemeenten al toegezegd. En zelfs als de wet verdwijnt, wil Faber delen ervan in stand houden – zonder dwang, zegt ze, maar met hetzelfde resultaat: asielzoekers verdeeld over het land, terwijl de burger het nakijken heeft.

Dit is precies waarom Baudet ook hamert op een NEXIT. Zolang we vastzitten aan EU-regels, blijven we rondjes draaien in een systeem dat onze soevereiniteit uitholt. Wilders en Faber mogen dan wel stoere praatjes hebben, maar zonder de EU los te laten, is het dweilen met de kraan open. Baudet snapt dat, en zijn woede is voelbaar. Nederland verdient beter dan een kabinet dat halfslachtige beloftes doet terwijl Brussel de lakens uitdeelt. Als dit zo doorgaat, staan die Azc's er inderdaad al lang en breed voordat iemand in Den Haag durft te bewegen. Tijd voor actie, en snel ook.

“Bloomberg”: Europa heeft weer een enorm gasprobleem.

De gasreservoirs in Duitsland zijn grotendeels leeg, maar met het oog op de huidige zeer hoge prijzen is opnieuw vullen heel duur. De oplossing van dit probleem – de weder opname van gasleveringen uit Rusland – is echter politiek ongewenst. De rekening betalen de verbruikers.

Het kleine Duitse dorp Rehden, halverwege tussen Hamburg en Frankfurt, is het ongelooflijke brandpunt voor de volgende fase van de Europese energiecrisis, aldus “Bloomberg” in een actueel artikel (betaalmuur). Twee kilometer onder de oppervlakte bevindt zich Duitslands grootste aardgasreservoir, dat genoeg gas kan opslaan om 2 miljoen huishoudingen een jaar lang te verwarmen. Nu bijna leeg, bedragen de kosten voor het bijvullen voor de komende winter met de actuele prijzen bijna € 2 miljard.

Maar een ooit routinematig proces is voor vragen geweken wanneer het reservoir gevuld moet worden en wie de rekening betaalt. Op het spel staan: de stookkosten voor Duitse families in de komende winter, de verzorging van de Duitse industrie – en voor politieke beleidsmakers een potentiële inflatie verrassing. De ondergrondse opslag Rehden, die zich uitrekt over een oppervlakte van ongeveer 60 hectare, is nu de gijzelaar van een kat-en-muisspel tussen grondstofhandelaars, verzorgingsondernemingen en Brusselse reguleringsinstanties.

Het resultaat, dat zich in tientallen andere Europese gasreservoirs herhaalt, zal het zomerseizoen voor de markt bepalen, die dinsdag officieel begon, toen de handelaars de boeken voor de winter 2024-2025 afsloten. Als er niets verandert, zal het zomerseizoen het vijfde opeenvolgende zijn, waarin Europa met hoge prijzen en onzekere verzorging op grond van de Russische invasie in Oekraïne kampt.

Eigenlijk worden de gasreservoirs tijdens de lente- en zomermaanden opnieuw gevuld, terwijl de vraag relatief gering is. In deze periode zijn de prijzen normaal gesproken ook voordeliger, zodat verzorgingsondernemingen en handelaars ook in de wintermaanden tegen naar verhouding goede prijzen kunnen leveren. Maar op dit moment bevinden de prijzen zich op winterniveau, zodat ze – plus opslagkosten en winsten – een duidelijke prijsstijging bij de consumentenprijzen in de winter met zich mee zouden brengen.

De Europeanen staan er wat betreft gasvoorraden nog slechter voor dan in de jaren daarvoor. Waren de gasreservoirs na de beide laatste winters nog voor meer dan de helft gevuld, nu zijn ze dit, maar voor een derde deel. O.a. ook vanwege de koude winter en de vele dagen met donkerflauwte, die tot een grotere behoefte door de gascentrales leidden. Tot 1 november moeten de gasreservoirs echter volgens EU-voorschriften weer voor 90% gevuld zijn – wat de druk verhoogt. Ook, omdat men zulke hoeveelheden aardgas niet gewoon binnen enkele weken kan opslaan.

Voor de mensen en voor de ondernemingen in Duitsland en Europa zou dat heel duur kunnen worden. Of, omdat ze moeten rekenen op duidelijk hogere gasprijzen, of omdat de regeringen belastinggelden gebruiken om een deel van de kosten over te nemen. Maar hoe dan ook – het wordt duur. Tenminste, zolang de betrekkingen met Moskou zich niet enigszins normaliseren.