De omsingeling van Europa is compleet.
Europa is het door conflicten geteisterde schiereiland van het Aziatische continent, waar enkele van de meest verwoestende oorlogen in de menselijke geschiedenis zijn uitgevochten. In het verleden was het Zuiden maar al te vaak het slachtoffer van Europees kolonialisme en imperialisme. De Nieuwe Wereld moest vechten voor zijn onafhankelijkheid van Europese mogendheden, en moest vervolgens te hulp schieten in de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat voor de rest van de wereld het doel is om Europa te omsingelen en te beperken tot zijn kleine hoekje van de wereld, zodat het zijn oude dag kan slijten zonder de rest al te veel schade toe te brengen. In de afgelopen tijd is de omsingeling van Europa vrijwel voltooid.
In het oosten heeft Europa te maken met aartsvijand Rusland, een wantrouwend China (dat samenwerkt met Rusland, Iran en de BRICS+ groep) en een Midden-Oosten dat walgt van zijn medeplichtigheid aan de plausibele genocide en oorlogsmisdaden van Israël.
In het westen staat het tegenover de Verenigde Staten, die Europa zien als een bedreiging en een bodemloze put (“Europa is er om ons te naaien”).
In het zuiden staat het tegenover een Afrikaans continent dat zich steeds meer richt op de BRICS+ groepering en waar de VS, via zijn Africom, een groeiende militaire aanwezigheid en invloed heeft. In elk geval geeft Europa elk jaar miljoenen uit aan Frontex om de grens tussen Europa en Afrika zo goed mogelijk gesloten te houden.
En als de VS en Rusland, in hun nieuwe relatie, het noordpoolgebied (en Groenland) gaan beheren, wordt Europa in het noorden ook geblokkeerd.
Geografisch gezien is de positie van Europa bijna irrelevant. Ja, het heeft een markt van 500 miljoen, maar die markt krimpt. De bevolking vergrijst, de innovatie stagneert, en Europa is een technologische achterblijver geworden. Het heeft weinig natuurlijke hulpbronnen en is voor zijn energieafhankelijk van de rest van de wereld.
Het ligt bovendien ver van de groeiende economieën in het oosten en aan geen enkele van de nieuwe handelsroutes die de wereld te bieden heeft. In tegenstelling tot de VS, Japan en China heeft het geen grote zeemacht om het transport van zijn goederen over de wereldzeeën veilig te stellen.
De relatieve achteruitgang van Europa op het wereldtoneel is lang voorzien en verwacht. In de afgelopen jaren heeft de diplomatieke onbekwaamheid van zijn leiders zijn omsingeling echter versneld. Ten eerste was er het diplomatieke falen om de oorlog in Oekraïne te voorkomen of te beëindigen. Ten tweede is men er diplomatiek niet in geslaagd om de VS als nauwe bondgenoot te behouden. Hieraan kan nog het diplomatieke falen van het continent worden toegevoegd om de internationale orde in het Midden-Oosten te handhaven door zijn steun aan Israël, wat zijn dubbele standaarden en gebrek aan morele ruggengraat blootlegt.
Gezien het huidige gebrek aan leiderschap en interne twisten zal de reactie van Europa op zijn omsingeling de zaken waarschijnlijk alleen maar erger maken voor zichzelf. Er wordt nu verwacht dat het zich tot het uiterste zal militariseren. Dit zou de problemen van Europa alleen maar veel erger maken.
Een van de interessantste recente analyses over hoe Europa zijn toenemende geo-economische isolement kan doorbreken, is gemaakt door de Singaporese diplomaat Kishore Mahbubani. Volgens Mahbubani is Europa, een continent dat strategische geesten als Metternich, Talleyrand en Kissinger heeft voortgebracht, bijna infantiel in zijn strategische denken geworden.
Hij stelt voor dat Europa het ondenkbare doet, namelijk aankondigen dat het bereid is om uit de NAVO te stappen, een nieuw groot strategisch akkoord met Rusland uitwerken en een nieuw strategisch pact met China uitwerken. Nu Trump het wereldwijde handelssysteem heeft ontmanteld, heeft Europa misschien de kans om het ondenkbare te gaan doen.
Europa is het door conflicten geteisterde schiereiland van het Aziatische continent, waar enkele van de meest verwoestende oorlogen in de menselijke geschiedenis zijn uitgevochten. In het verleden was het Zuiden maar al te vaak het slachtoffer van Europees kolonialisme en imperialisme. De Nieuwe Wereld moest vechten voor zijn onafhankelijkheid van Europese mogendheden, en moest vervolgens te hulp schieten in de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat voor de rest van de wereld het doel is om Europa te omsingelen en te beperken tot zijn kleine hoekje van de wereld, zodat het zijn oude dag kan slijten zonder de rest al te veel schade toe te brengen. In de afgelopen tijd is de omsingeling van Europa vrijwel voltooid.
In het oosten heeft Europa te maken met aartsvijand Rusland, een wantrouwend China (dat samenwerkt met Rusland, Iran en de BRICS+ groep) en een Midden-Oosten dat walgt van zijn medeplichtigheid aan de plausibele genocide en oorlogsmisdaden van Israël.
In het westen staat het tegenover de Verenigde Staten, die Europa zien als een bedreiging en een bodemloze put (“Europa is er om ons te naaien”).
In het zuiden staat het tegenover een Afrikaans continent dat zich steeds meer richt op de BRICS+ groepering en waar de VS, via zijn Africom, een groeiende militaire aanwezigheid en invloed heeft. In elk geval geeft Europa elk jaar miljoenen uit aan Frontex om de grens tussen Europa en Afrika zo goed mogelijk gesloten te houden.
En als de VS en Rusland, in hun nieuwe relatie, het noordpoolgebied (en Groenland) gaan beheren, wordt Europa in het noorden ook geblokkeerd.
Geografisch gezien is de positie van Europa bijna irrelevant. Ja, het heeft een markt van 500 miljoen, maar die markt krimpt. De bevolking vergrijst, de innovatie stagneert, en Europa is een technologische achterblijver geworden. Het heeft weinig natuurlijke hulpbronnen en is voor zijn energieafhankelijk van de rest van de wereld.
Het ligt bovendien ver van de groeiende economieën in het oosten en aan geen enkele van de nieuwe handelsroutes die de wereld te bieden heeft. In tegenstelling tot de VS, Japan en China heeft het geen grote zeemacht om het transport van zijn goederen over de wereldzeeën veilig te stellen.
De relatieve achteruitgang van Europa op het wereldtoneel is lang voorzien en verwacht. In de afgelopen jaren heeft de diplomatieke onbekwaamheid van zijn leiders zijn omsingeling echter versneld. Ten eerste was er het diplomatieke falen om de oorlog in Oekraïne te voorkomen of te beëindigen. Ten tweede is men er diplomatiek niet in geslaagd om de VS als nauwe bondgenoot te behouden. Hieraan kan nog het diplomatieke falen van het continent worden toegevoegd om de internationale orde in het Midden-Oosten te handhaven door zijn steun aan Israël, wat zijn dubbele standaarden en gebrek aan morele ruggengraat blootlegt.
Gezien het huidige gebrek aan leiderschap en interne twisten zal de reactie van Europa op zijn omsingeling de zaken waarschijnlijk alleen maar erger maken voor zichzelf. Er wordt nu verwacht dat het zich tot het uiterste zal militariseren. Dit zou de problemen van Europa alleen maar veel erger maken.
Een van de interessantste recente analyses over hoe Europa zijn toenemende geo-economische isolement kan doorbreken, is gemaakt door de Singaporese diplomaat Kishore Mahbubani. Volgens Mahbubani is Europa, een continent dat strategische geesten als Metternich, Talleyrand en Kissinger heeft voortgebracht, bijna infantiel in zijn strategische denken geworden.
Hij stelt voor dat Europa het ondenkbare doet, namelijk aankondigen dat het bereid is om uit de NAVO te stappen, een nieuw groot strategisch akkoord met Rusland uitwerken en een nieuw strategisch pact met China uitwerken. Nu Trump het wereldwijde handelssysteem heeft ontmanteld, heeft Europa misschien de kans om het ondenkbare te gaan doen.
De omsingeling van Europa is compleet.
Europa is het door conflicten geteisterde schiereiland van het Aziatische continent, waar enkele van de meest verwoestende oorlogen in de menselijke geschiedenis zijn uitgevochten. In het verleden was het Zuiden maar al te vaak het slachtoffer van Europees kolonialisme en imperialisme. De Nieuwe Wereld moest vechten voor zijn onafhankelijkheid van Europese mogendheden, en moest vervolgens te hulp schieten in de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat voor de rest van de wereld het doel is om Europa te omsingelen en te beperken tot zijn kleine hoekje van de wereld, zodat het zijn oude dag kan slijten zonder de rest al te veel schade toe te brengen. In de afgelopen tijd is de omsingeling van Europa vrijwel voltooid.
In het oosten heeft Europa te maken met aartsvijand Rusland, een wantrouwend China (dat samenwerkt met Rusland, Iran en de BRICS+ groep) en een Midden-Oosten dat walgt van zijn medeplichtigheid aan de plausibele genocide en oorlogsmisdaden van Israël.
In het westen staat het tegenover de Verenigde Staten, die Europa zien als een bedreiging en een bodemloze put (“Europa is er om ons te naaien”).
In het zuiden staat het tegenover een Afrikaans continent dat zich steeds meer richt op de BRICS+ groepering en waar de VS, via zijn Africom, een groeiende militaire aanwezigheid en invloed heeft. In elk geval geeft Europa elk jaar miljoenen uit aan Frontex om de grens tussen Europa en Afrika zo goed mogelijk gesloten te houden.
En als de VS en Rusland, in hun nieuwe relatie, het noordpoolgebied (en Groenland) gaan beheren, wordt Europa in het noorden ook geblokkeerd.
Geografisch gezien is de positie van Europa bijna irrelevant. Ja, het heeft een markt van 500 miljoen, maar die markt krimpt. De bevolking vergrijst, de innovatie stagneert, en Europa is een technologische achterblijver geworden. Het heeft weinig natuurlijke hulpbronnen en is voor zijn energieafhankelijk van de rest van de wereld.
Het ligt bovendien ver van de groeiende economieën in het oosten en aan geen enkele van de nieuwe handelsroutes die de wereld te bieden heeft. In tegenstelling tot de VS, Japan en China heeft het geen grote zeemacht om het transport van zijn goederen over de wereldzeeën veilig te stellen.
De relatieve achteruitgang van Europa op het wereldtoneel is lang voorzien en verwacht. In de afgelopen jaren heeft de diplomatieke onbekwaamheid van zijn leiders zijn omsingeling echter versneld. Ten eerste was er het diplomatieke falen om de oorlog in Oekraïne te voorkomen of te beëindigen. Ten tweede is men er diplomatiek niet in geslaagd om de VS als nauwe bondgenoot te behouden. Hieraan kan nog het diplomatieke falen van het continent worden toegevoegd om de internationale orde in het Midden-Oosten te handhaven door zijn steun aan Israël, wat zijn dubbele standaarden en gebrek aan morele ruggengraat blootlegt.
Gezien het huidige gebrek aan leiderschap en interne twisten zal de reactie van Europa op zijn omsingeling de zaken waarschijnlijk alleen maar erger maken voor zichzelf. Er wordt nu verwacht dat het zich tot het uiterste zal militariseren. Dit zou de problemen van Europa alleen maar veel erger maken.
Een van de interessantste recente analyses over hoe Europa zijn toenemende geo-economische isolement kan doorbreken, is gemaakt door de Singaporese diplomaat Kishore Mahbubani. Volgens Mahbubani is Europa, een continent dat strategische geesten als Metternich, Talleyrand en Kissinger heeft voortgebracht, bijna infantiel in zijn strategische denken geworden.
Hij stelt voor dat Europa het ondenkbare doet, namelijk aankondigen dat het bereid is om uit de NAVO te stappen, een nieuw groot strategisch akkoord met Rusland uitwerken en een nieuw strategisch pact met China uitwerken. Nu Trump het wereldwijde handelssysteem heeft ontmanteld, heeft Europa misschien de kans om het ondenkbare te gaan doen.
0 Comments
0 Shares
93 Views
Deutsch
Dutch