Titel: Waar is onze vrijheid gebleven?
Weet je nog, de jaren ’80?
Een tijd waarin alles leek te bruisen van lef, kleur en sensualiteit. Seks was toen niet iets om te verstoppen, maar een deel van het leven — een uitdrukking van wie we waren. Op tv zag je blote borsten, wilde kapsels, neon, punk, en mensen die durfden te leven. Reclames konden flirterig zijn zonder dat iemand in elkaar kromp van preutsheid. En niemand had daar een trauma van. We lachten, leefden, en begrepen dat erotiek gewoon menselijkheid is.
Fast forward naar nu.
We leven in een wereld waar algoritmes blozen. Een cartoon met een bed erin? Geblokkeerd. Een kunstfoto met een tepel? “In strijd met de richtlijnen.”
Alsof naaktheid, humor en realiteit ineens iets zijn om bang voor te zijn. Alsof we moeten doen alsof niemand seks heeft, terwijl… nou ja — zonder seks was niemand hier geweest.
De ironie is schrijnend: in de meest technologisch geavanceerde tijd ooit, zijn we moreel achteruit gehuppeld. De jaren ’80 waren rauw, eerlijk en levendig. Tegenwoordig lijkt het alsof we in een digitale zedenpolitie-staat leven, bestuurd door Amerikaanse puriteinse servers die bepalen wat “gepast” is.
We hebben een generatie algoritmes gecreëerd die niet het verschil kennen tussen erotiek, pornografie en satire.
We zijn bang geworden voor huid, voor verlangen, voor alles wat écht is.
En dat is dodelijk — niet voor de jeugd, maar voor onze menselijkheid.
Want laten we eerlijk zijn: volwassen mensen kunnen prima omgaan met seksualiteit, humor, en kunst. Wat giftig is, is juist de schijnheiligheid eromheen. De schone schijn. De constante filters. De dubbele moraal waarin geweld vaak wél mag, maar een kus niet.
Wat ooit bevrijdend was, is nu gecensureerd.
Wat ooit “artistiek” was, heet nu “aanstootgevend”.
En ondertussen verliezen we de essentie van wat mens-zijn is: contact, warmte, begeerte, eerlijkheid, humor.
Seksualiteit is geen bedreiging. Het is een taal — één die we steeds minder durven spreken.
Terwijl de wereld steeds digitaler en afstandelijker wordt, is het juist dat lichamelijke, dat sensuele, dat ons herinnert aan de kern: we zijn voelende wezens, geen algoritmes.
Daarom zeg ik: genoeg met de truttigheid.
Genoeg met de filters, de moralistische waarschuwingen en het idee dat volwassen mensen niet met volwassen thema’s kunnen omgaan.
We hoeven niet terug naar de jaren ’80 om weer vrij te zijn — we hoeven alleen te herinneren dat vrijheid ooit normaal was.
Laten we eerlijk durven zijn.
Laten we kunst, humor en erotiek weer beschouwen als uitingen van leven, niet als iets om te censureren.
Want pas als we ophouden bang te zijn voor wat ons menselijk maakt, kunnen we weer écht vrij zijn.
Wat vind jij? Heb jij ook het gevoel dat de wereld truttiger is geworden — of denk je dat er nog hoop is voor een nieuwe, volwassen vorm van vrijheid?
#vrijheid #menselijkheid #satire #censuur #Friendhyve #retrorebellie #openheid #kunst #1980s #thinkfree #behuman
📢 Titel: Waar is onze vrijheid gebleven?
Weet je nog, de jaren ’80?
Een tijd waarin alles leek te bruisen van lef, kleur en sensualiteit. Seks was toen niet iets om te verstoppen, maar een deel van het leven — een uitdrukking van wie we waren. Op tv zag je blote borsten, wilde kapsels, neon, punk, en mensen die durfden te leven. Reclames konden flirterig zijn zonder dat iemand in elkaar kromp van preutsheid. En niemand had daar een trauma van. We lachten, leefden, en begrepen dat erotiek gewoon menselijkheid is.
Fast forward naar nu.
We leven in een wereld waar algoritmes blozen. Een cartoon met een bed erin? Geblokkeerd. Een kunstfoto met een tepel? “In strijd met de richtlijnen.”
Alsof naaktheid, humor en realiteit ineens iets zijn om bang voor te zijn. Alsof we moeten doen alsof niemand seks heeft, terwijl… nou ja — zonder seks was niemand hier geweest.
De ironie is schrijnend: in de meest technologisch geavanceerde tijd ooit, zijn we moreel achteruit gehuppeld. De jaren ’80 waren rauw, eerlijk en levendig. Tegenwoordig lijkt het alsof we in een digitale zedenpolitie-staat leven, bestuurd door Amerikaanse puriteinse servers die bepalen wat “gepast” is.
We hebben een generatie algoritmes gecreëerd die niet het verschil kennen tussen erotiek, pornografie en satire.
We zijn bang geworden voor huid, voor verlangen, voor alles wat écht is.
En dat is dodelijk — niet voor de jeugd, maar voor onze menselijkheid.
Want laten we eerlijk zijn: volwassen mensen kunnen prima omgaan met seksualiteit, humor, en kunst. Wat giftig is, is juist de schijnheiligheid eromheen. De schone schijn. De constante filters. De dubbele moraal waarin geweld vaak wél mag, maar een kus niet.
Wat ooit bevrijdend was, is nu gecensureerd.
Wat ooit “artistiek” was, heet nu “aanstootgevend”.
En ondertussen verliezen we de essentie van wat mens-zijn is: contact, warmte, begeerte, eerlijkheid, humor.
Seksualiteit is geen bedreiging. Het is een taal — één die we steeds minder durven spreken.
Terwijl de wereld steeds digitaler en afstandelijker wordt, is het juist dat lichamelijke, dat sensuele, dat ons herinnert aan de kern: we zijn voelende wezens, geen algoritmes.
Daarom zeg ik: genoeg met de truttigheid.
Genoeg met de filters, de moralistische waarschuwingen en het idee dat volwassen mensen niet met volwassen thema’s kunnen omgaan.
We hoeven niet terug naar de jaren ’80 om weer vrij te zijn — we hoeven alleen te herinneren dat vrijheid ooit normaal was.
Laten we eerlijk durven zijn.
Laten we kunst, humor en erotiek weer beschouwen als uitingen van leven, niet als iets om te censureren.
Want pas als we ophouden bang te zijn voor wat ons menselijk maakt, kunnen we weer écht vrij zijn.
💬 Wat vind jij? Heb jij ook het gevoel dat de wereld truttiger is geworden — of denk je dat er nog hoop is voor een nieuwe, volwassen vorm van vrijheid?
#vrijheid #menselijkheid #satire #censuur #Friendhyve #retrorebellie #openheid #kunst #1980s #thinkfree #behuman
English
Deutsch
