Stankregels dwingen 1300 boeren tot inkrimping veestapel

Ruim 1300 veehouders moeten hun aantal dieren verminderen vanwege nieuwe normen tegen stankoverlast. Vooral boeren dichtbij dorpen en steden worden geraakt. Is dit het begin van een stille sanering van de sector?

#landbouw #boeren #veestapel #stikstof #platteland
https://nos.nl/artikel/2566412-zeker-1300-veehouders-moeten-dieren-wegdoen-om-stankoverlast

Woke, volgens ChatGPT:

Het begrip *"woke"* begon ooit als iets positiefs: een oproep tot alertheid voor onrechtvaardigheden, vooral rond racisme, discriminatie en ongelijkheid. De oorspronkelijke betekenis was simpelweg “wakker zijn” voor maatschappelijke problemen waar anderen soms blind voor blijven. Maar zoals vaak gebeurt met termen die snel aan populariteit winnen, is het woord *"woke"* inmiddels behoorlijk gepolariseerd geraakt. Tegenstanders gebruiken het nu vaak om culturele of politieke bewegingen te beschrijven waarvan ze vinden dat die te ver doorslaan of hun eigen waarden bedreigen.

Als we kijken naar jouw voorbeeld over dragqueens die voorlezen aan kinderen, zien we precies zo’n verdeeldheid ontstaan. De praktijk van *Drag Queen Story Hour*, die begon in de VS, had als bedoeling om kinderen op speelse wijze kennis te laten maken met diversiteit en expressie. De dragqueens zelf zijn doorgaans artiesten die werken vanuit het idee van inclusie, fantasie en het vieren van verschillen. In veel gevallen zijn deze voorleessessies vrolijk, luchtig en gericht op thema’s als acceptatie, vriendschap en zelfvertrouwen – universele waarden die weinig met seksualiteit of geslacht op zich te maken hebben.

De zorg van critici ligt vaak op een ander vlak. Zij vrezen dat kinderen te jong zouden zijn om met genderdiversiteit of alternatieve vormen van expressie geconfronteerd te worden. Deze bezorgdheid wordt versterkt door bredere maatschappelijke angsten over snelle veranderingen rond thema’s als gender en seksuele identiteit. In sommige kringen groeit het idee dat deze culturele verschuivingen opgelegd of gestuurd worden door een soort “agenda” – wat we in jouw vraag terugzien als het vermoeden dat er iets kwaadaardigs achter zit.

Het is belangrijk om kritisch te blijven kijken naar beide kanten. Enerzijds: is er een gecentraliseerde “woke agenda” die mensen massaal wil veranderen in homo’s of transgenders? Daar is geen enkel bewijs voor. Seksuele oriëntatie en genderidentiteit zijn diep persoonlijke zaken die niet kunnen worden “opgelegd” of “aangeleerd” door een boek, een gesprek of een voorleessessie. De overgrote meerderheid van de initiatieven rondom diversiteit zijn juist gericht op het vergroten van empathie en begrip, zodat mensen die wél behoren tot een minderheidsgroep zich veiliger en meer geaccepteerd voelen.

Anderzijds: het is ook niet vreemd dat mensen in een samenleving die snel verandert, vragen stellen en kritisch zijn over wat kinderen leren. Opvoeding en de vorming van jonge geesten zijn gevoelige onderwerpen, en ouders hebben het recht om te weten en te begrijpen wat er op scholen gebeurt.

Wat je zegt over complotdenkers is ook een belangrijk punt. Mensen zoeken vaak verklaringen voor dingen die ze niet begrijpen of die ze als bedreigend ervaren. In een wereld die steeds complexer wordt, is het soms makkelijker om te geloven dat er een verborgen agenda is, dan om te accepteren dat we gewoon te maken hebben met een natuurlijke evolutie van cultuur en samenleving. Dit is een mechanisme dat we historisch vaker hebben gezien.

Samenvattend:
Er is geen bewijs voor een kwaadaardige agenda die mensen wil “veranderen”. Wat er wél is, is een groeiende beweging die diversiteit en inclusie wil bevorderen, vaak met de beste bedoelingen. Tegelijk is er reële angst en weerstand onder sommige groepen, die zich zorgen maken over de snelheid en impact van deze veranderingen, vooral op kinderen. De balans ligt volgens mij in open dialoog: luisteren naar zorgen, uitleg geven waar mogelijk, en ruimte blijven bieden voor verschillende meningen – zonder dat het verzandt in vijandigheid of misverstanden.

Jij benoemt het mooi: de meeste dragqueens willen inderdaad gewoon positiviteit brengen en hun kunstvorm inzetten om kinderen een fijne ervaring te geven. Het duistere beeld dat daar soms omheen wordt gebouwd, lijkt eerder te wortelen in angst dan in feitelijke bedreigingen.

#woke #lhbtqia #wokeagenda

Ik vroeg Google Gemini voor mij een ontwerp te maken voor een zwart tuniek in een A-lijn, met wijde hals en blote schouders, gecombineerd met een zebraprint.

Ik vind hem geweldig.

En ik ga hem nog laten maken ook

De zorg: terug naar de kern!

Stel je voor: je woont in een kleine gemeenschap van vijftig huishoudens. Alles moet je samen regelen: eten, onderhoud, onderwijs en zorg. Dat zou best lukken, toch? Je verdeelt de taken, kijkt naar elkaars behoeften en zorgt samen dat het werkt. Zo ging het vroeger ook. Niet perfect, maar overzichtelijk en direct.

Natuurlijk, dit voorbeeld is niet meer realistisch. De wereld is rijker, groter en complexer geworden. En dat geldt ook voor de zorg. Maar ergens ben ik bang dat we daarmee ook iets waardevols zijn kwijtgeraakt. Want steeds meer mensen houden zich bezig met het regelen van zorg, terwijl er juist handen tekort zijn aan het bed. Op elk niveau – van rijksoverheid tot gemeenten – werken mensen hard om de zorg kwalitatief goed, toegankelijk en betaalbaar te houden. Maar door de stapeling van regels en structuren verliezen we soms uit het oog waar het werkelijk om draait: dat mensen die afhankelijk zijn van zorg, deze ook krijgen.

Het gevolg? We hebben een zorgsysteem dat steeds ingewikkelder wordt. Niet alleen voor mensen die zorg nodig hebben, maar ook voor mensen die de zorg organiseren. En dat terwijl de daadwerkelijke zorg onder druk staat. Ik hoor steeds vaker verhalen van mensen die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. En dat raakt me.

Soms droom ik van een reset. Wat als we het hele systeem uitgummen en opnieuw bedenken hoe we zorg organiseren? Welke kaders en ondersteunende processen zijn dan noodzakelijk? Kunnen we een systeem ontwerpen dat even eenvoudig werkt als die kleine gemeenschap in het begin van dit verhaal?

Gemeenten worstelen ook met dit vraagstuk. Wethouders, beleidsmedewerkers en zorgprofessionals willen het goede doen, maar hebben te maken met structuren die niet helpen. Hoe zorgen we dat we verlost worden van deze structuren? Hoe doorbreek je dit zonder vast te lopen in nieuwe regelgeving? Hoe benutten we de kracht van onze gemeenschappen zonder te verzanden in systemen? Dat is een grote uitdaging, en ik denk dat velen – net als ik – zich afvragen hoe we dat moeten aanpakken.

Niet door te blijven hangen in de systemen. Maar door bereid te zijn om risico’s te nemen. Door protocollen en regels soms over boord te gooien. Door uit te gaan van vertrouwen: in de mensen die zorg vragen én in de mensen die zorg bieden. Misschien kunnen we hiermee in kleine stappen experimenteren. Samen leren, het gesprek open en eerlijk voeren, naast elkaar gaan staan. Dat vraagt niet alleen iets van de overheid en professionals, maar ook van ons als inwoners.

Het zou prachtig zijn als we met elkaar een antwoord vinden op de huidige complexiteit van de zorg. Niet alleen in theorie, maar in de praktijk. Misschien begint dat wel met een kleine stap, een voorbeeldproject, of gewoon een gesprek waarin we zeggen: kan het ook anders?

Dat vraagt lef. Lef om systemen te versimpelen. Lef om regels te schrappen. Lef om keuzes te maken die de menselijke maat terugbrengen. Maar vooral ook: lef om los te laten en ruimte te geven aan mensen die zorgen. En vertrouwen. In elkaar, in het zorgveld, en in de kracht van eenvoud.

De tijd van 1940 -1945, ook wel de Tweede Wereldoorlog genoemd.

Je hoort vaak de negatieve dingen over de Duitsers. Maar vaak waren ze net als hun Nederlandse tegenhangers. Mensen die bevelen uitvoerden van hun meerdere.

Zelden hoor je over de mensen, die mensen gered hebben. Ik kende er twee, en ik noemde beide mannen oom.

Uit eerste hand het verhaal van Wolfgang en Herman in de Limburgse Peel.

Waargebeurd.

1944, Tegen het einde van de tweede wereldoorlog.

De modder zoog aan Wolfgangs laarzen. De herfstwind sneed door zijn dunne Duitse uniform. Hij was pas eenentwintig, maar de oorlog had hem al ouder gemaakt dan de roestige karabijn die hij droeg. De eens zo fiere Wehrmacht was nu een verslagen leger, op de vlucht voor de geallieerden. Maar ergens, diep in zijn hart, leefde nog een stukje menselijkheid, een stukje dat schreeuwde om gerechtigheid in deze waanzin.

In diezelfde Limburgse Peel, ploeterde Herman door het moeras. Hij was negentien, een Nederlandse jongen, gedwongen getuige van de gruwelen die de bezetter aanrichtte. De angst proefde hij in de adem van de dorpelingen, in de verstilde gezichten van de kinderen. Het had iets in hem gebroken. Hij kon niet langer toekijken.

Hun paden kruisten elkaar in een verlaten boerderij, een plek gehuld in de nevel van angst en wanhoop. Wolfgang, op de vlucht voor zijn eigen geweten, en Herman, op zoek naar een manier om te helpen. Hun eerste ontmoeting was vol spanning, wantrouwen. Wolfgang, in uniform, werd natuurlijk gezien als de vijand. Maar Herman zag iets in zijn ogen, een weifeling, een spiegel van zijn eigen geworstel.

Langzaam, aarzelend, deelden ze hun verhalen. Wolfgang, gedesillusioneerd door de ideologie, en Herman, verblind door haat, en toch, een sprankje hoop. Ze vonden een gemeenschappelijk doel: de Joodse kinderen redden die verborgen zaten in de omliggende dorpen. De geruchten over deportaties en de naderende frontlinie dreven hen tot actie.

Samen waagden ze zich in de duisternis. Stiekem haalden ze 's nachts de kinderen en hun ouders uit hun schuilplaatsen. Het was een gevaarlijke onderneming, elk moment konden ze ontdekt worden. Hun redding werd de woonboten die verborgen lagen in de kronkelende kanalen van de Peel. Oude, afgedankte schepen, waar de families in stilte hoopten, in afwachting van betere tijden.

Wolfgang, met zijn uniform, kon de verdenking afleiden, terwijl Herman de lokale bevolking kende en hulp regelde. Ze werkten als één, gedreven door de noodzaak, door de blikken van angst in de ogen van de kinderen. Samen verzamelden ze bijna honderd kinderen en hun (groot)ouders, verstopten hen, zorgden voor voedsel en probeerden een beetje menselijkheid terug te brengen in een wereld die die verloren leek te hebben.

De oorlog eindigde. Duitsland capituleerde, en Wolfgang verliet het leger. De angst bleef, maar ook de trots op wat ze samen hadden bereikt. Wolfgang keerde niet terug naar zijn familie, die hij door zijn daden verraden had. Hij bleef in de buurt van Herman, aan de Duitse kant van de grens, in het dorpje Karken. Herman bleef in Posterholt, aan de Nederlandse kant, minder dan een kilometer van Wolfgang vandaan.

Tussen de ruïnes van een verdeeld Europa bloeide een onwaarschijnlijke vriendschap. De oorlog had hen verbonden, had hen beiden getoond wat echte moed was. Ze deelden een stil respect, een begrip dat geen woorden nodig had. De herinnering aan de kinderen die ze hadden gered, de kinderen aan de woonboten, was een eeuwigdurend bewijs van hun heldenmoed. Ze waren geen helden in de traditionele zin, maar ze waren mensen die weigerden weg te kijken, mensen die kozen voor compassie in een tijd van onbegrijpelijke wreedheid.

De jaren gingen voorbij. Langzaam genas de Peel, genas Europa. De haat ebde weg en de toekomst bloeide eindelijk. De ironie van het lot bracht de families van Wolfgang en Herman dichter bij elkaar dan ze ooit hadden gedacht. Hermans zoon, jong en verliefd, ontmoette Wolfgangs dochter. Hun liefde oversteeg de grenzen, het verleden, de oordelen.

En zo gebeurde het, vele jaren later, dat de zoon van de Nederlandse verzetsstrijder en de dochter van de Duitse soldaat elkaar het jawoord gaven, niet ver van de plek waar hun vaders elkaar voor het eerst hadden ontmoet, niet ver van de kanalen waar de woonboten lagen die ooit een veilige haven waren. Een prachtig bewijs dat zelfs in de donkerste tijden, liefde, hoop en verzoening kunnen bloeien. Wolfgang en Herman, beiden oud en grijs, stonden naast elkaar, ontroerd tot tranen. Hun blikken spraken boekdelen. Ze hadden niet alleen levens gered, ze hadden ook een toekomst gecreëerd, een toekomst gebouwd op wederzijds respect, liefde en de onuitwisbare herinnering aan de kinderen van de Peel.

Nou volgens mij is het hoog tijd dit inelkaar geknutselde cabinet te laten klappen .

Ze hebben hun kans gehad en er is na ik kan nagaan nog helemaal NIKS opgelost..
Niet bij de boer niet bij ouders die nog steeds hun kind kwijt zijn die gestolen zijn door de Rover heid.
Gesteund door een gewapende bende die kinderen uit huis sleuren.
Vaak hulpverleners genoemd.
Maar er is geen brandweerman of vrouw,
Of ambulance mens die kinderen uit hun ouderlijk huis weg haald tegen hun zin..
Die doen dat ook
Als er brand is..offuh een medisch noodgeval

Remigratie 0
Emigratie van autochtone 1000%

En er zijn veel die weg willen uit VERnederland.
Ook N Afrikanen ik spreek ze het zijn mn buren.
Ze zijn klaar met vernederland.

Overal waar te voor staat is niet goed
Nou ja bijna dan
Teveel liefde hmm kan dat
Of teveel vrede op aarde

Maar goed mensen die me volgen heb ik gezegd wat me wat meer uit te spreken is kijken wat er gebeurd
Want ik vind de hyvers nogal lui wat reacties betreft.
Al ben ik wel blij dat ze met als ik het wind uit de zeilen willen halen van de big tech

Ik wens jullie veel VREDE.
En wijsheid.
Frenkie

Scholen in Baarn dicht na dreigement: 'De gruwelijkste aanslag in de Nederlandse geschiedenis'

Negen basisscholen in Baarn sloten vanochtend na een dreigmail de deuren. "Het was echt schrikken." De politie gaat niet uit van een serieuze dreiging, maar hield extra toezicht rond de scholen.

Sharana van den Oudenalder was met haar twee dochters en zoontje onderweg naar basisschool Gaspard De Coligny. "De hele straat stond vol met politie, toen zijn we weer omgekeerd." Rond 08.30 uur kreeg ze een mailtje over de dreigbrief in het oudersysteem Parro.

Van den Oudenalder besloot naar haar moeder in Soest te gaan. "Ik wil nu niet in Baarn zijn." Ze woont dicht bij de school en wil niets riskeren. "Je weet niet wat daar is neergelegd, het is een heel eng idee."
'Gruwelijke aanslag'

Alle scholen in Baarn kregen een e-mail waarin gedreigd wordt met het plegen van "de meest gruwelijke aanslag in de Nederlandse geschiedenis". Ook stelt de briefschrijver alle scholen in Baarn te hebben bezocht om daar spullen neer te leggen, in en rond de gebouwen. "Vandaag ga ik op pad en schiet ik zoveel mogelijk mensen neer", aldus de briefschrijver.
Rector Mark Manders van het Baarnsch Lyceum zat rond 08.00 uur rustig zijn koffietje te drinken toen zijn telefoon opeens ontplofte. Hij las de dreigmail en op dat moment stond ook de politie al voor de deur en kwamen de eerste leerlingen binnen.

Het Baarnsch Lyceum besloot samen met de andere middelbare school het Waldheim open te blijven. Op advies van de politie besloot hij open te blijven, zegt Manders. "De politie gaf aan dat het waarschijnlijk veilig is en dat het niet om een echt dreigement gaat." Daar vertrouwt de rector op. "Zij hebben er meer verstand van dan ik."

De politie bevestigt dat er geen aanwijzingen zijn dat het om een serieuze dreiging gaat. Maar ze doen wel onderzoek, om te weten wie er achter zit. "We willen 100 procent uitsluiten dat het geen serieuze dreiging is." Ook zijn ze aanwezig in Baarn en bij verschillende scholen om toezicht te houden.
Hoe serieus moet je het nemen?

De sfeer op school is wisselend, vertelt Manders. "De lessen gaan gewoon door en geschrokken leerlingen vangen we op, als ouders het willen mogen kinderen naar huis." Zelf is Manders niet zo geschrokken. "Ik denk dat het om een idioot gaat, die niet weet wat die allemaal bewerkstelligt zo."
Basisschoolmoeder Van den Oudenalder benadrukt dat ze onwijs blij is met de oplettendheid van de school. Maar ze is ook blij dat ze nu niet in Baarn is. "Ik wil liever uitwijken dan opzoeken, je weet gewoon niet hoe serieus je het moet nemen."

Oeps! Kelly Piquet verklapt per ongeluk het geslacht van de aankomende baby.

Het geruchtencircuit draait op volle toeren na een opvallend moment tijdens de babyshower van Max Verstappen en zijn partner Kelly Piquet. Het stel, dat in december via Instagram bekendmaakte hun eerste kind samen te verwachten, vierde het aanstaande ouderschap recent met een groot feest op zee.

De babyshower vond plaats op een luxe jacht, omringd door vrienden, familie en een overvloed aan stijlvolle decoratie. Wat opviel: het feest was gedompeld in pasteltinten met een overheersend roze thema. Van bloemen tot ballonnen en outfits, de kleurkeuze was allesbehalve neutraal.

Maar pas echt opvallend was een afbeelding die Kelly zelf op Instagram plaatste. Tussen de beelden van het feest dook kort een foto op van een roze boek met de tekst “I’m so excited to have another girl joining our family.” Het bericht werd snel weer verwijderd, maar niet snel genoeg om screenshots en roddels te voorkomen. Een screenshot van de foto tref je hieronder aan.

Online reacties lieten niet lang op zich wachten. Fans en roddelaccounts verspreidden de afbeelding massaal, en al snel ging het gerucht dat Kelly en Max een dochter verwachten. Aangezien Kelly al een meisje heeft uit een eerdere relatie, zou de term “another girl” vrijwel zeker op de baby duiden.

Tot nu toe hebben Max en Kelly geen officiële uitspraak gedaan over het geslacht van hun kindje. Het roze feestje en de opvallende quote blijven dan ook voer voor interpretatie. Voor veel volgers voelt het als een onbedoelde bevestiging, of misschien juist een strategisch geplande hint.

Wat wel zeker is: het kindje wordt geboren in een gezin waar veel liefde, aandacht en luxe aanwezig zijn. Max, die zich al als een betrokken stiefvader toont richting Kelly’s dochter Penelope, kijkt volgens insiders reikhalzend uit naar zijn nieuwe rol als vader.