Wat houdt jouw partner voor jou verborgen? Reading uit mijn 'Hearts Hidden secrets' orakeldeck!
Wat ik je eigenlijk nooit durf te zeggen…
Ik weet dat ik je vaak laat geloven dat ik sterk ben, dat ik alles onder controle heb en dat jij op mij kunt vertrouwen. En ergens klopt dat ook – ik wíl die persoon voor jou zijn. Loyaal, standvastig, degene bij wie jij je veilig voelt. Ik wil degene zijn die je kunt geloven zonder twijfel, degene die je vertrouwt in de nacht en in de stilte. Maar er is iets dat ik meestal diep wegstop, omdat ik bang ben dat als je het ziet, je mij nooit meer hetzelfde zult bekijken.
De waarheid is dat mijn loyaliteit niet altijd zo zuiver is als ik hem laat lijken. Natuurlijk, ik voel me tot jou verbonden en ik wil je trouw zijn, maar vaak komt die loyaliteit uit angst voort. Angst om jou te verliezen, angst dat je iemand zult vinden die beter is, rustiger, minder ingewikkeld dan ik. Dus klamp ik me soms te hard vast, alsof ik jou in mijn handen wil klemmen zodat je nooit weg kunt glippen. En dat ziet eruit als liefde, maar diep vanbinnen weet ik dat er een stukje paniek in zit.
En die paniek, die vertaalt zich soms in iets dat bijna obsessief voelt. Ik denk te veel. Ik voel te veel. Ik wil te veel. Mijn hoofd draait in rondjes: “Waar is ze nu? Wat denkt ze? Houdt ze nog van me? Heeft ze genoeg aan mij?” Het lijkt alsof mijn hart en hoofd samen een koortsachtige storm creëren die me steeds opnieuw dwingt naar jou te kijken, naar jouw aandacht te zoeken, naar jouw bevestiging te verlangen. En ergens schaam ik me daarvoor. Want echte liefde zou toch rustig moeten zijn? Vertrouwend, zacht, niet deze onrust die soms op verslaving lijkt.
Daarom zwijg ik vaak. Ik kies voor stilte. Het is makkelijker om niks te zeggen dan om mijn innerlijke chaos aan jou bloot te leggen. Als ik stil ben, kan ik doen alsof ik de controle heb. Alsof ik kalm ben. Maar in werkelijkheid is mijn stilte een muur die ik optrek. Ik slik woorden in, ik vermijd gesprekken die te dichtbij komen, en ik hou delen van mezelf verborgen. Niet omdat ik je niet vertrouw, maar omdat ik doodsbang ben dat je me anders zult bekijken. Dat je denkt: “dit is te veel, dit is te zwaar, dit kan ik niet dragen.” Dus zwijg ik.
Wat ik écht verberg – en dit is het moeilijkst om toe te geven – is dat ik gebroken ben. Ik draag littekens die jij niet ziet. Oude wonden, oude liefdes die me teleurstelden, momenten waarop mijn hart in duizend stukken brak en niemand het opraapte. Die scheuren draag ik nog steeds met me mee. Ze vormen de barsten in mijn ziel die ik meestal probeer te verbergen achter een glimlach. En elke dag hoop ik dat jij die barsten niet ziet, of dat je ze niet erg vindt. Want ik ben bang dat, als je de volle omvang van mijn gebrokenheid ziet, jij mij ook zult verlaten.
Dus ik speel toneel. Ik glimlach. Ik zeg dat alles goed gaat. Ik praat over de toekomst en over “wij”, alsof ik nergens last van heb. Maar diep vanbinnen worstel ik. Ik vecht tegen mijn eigen schaduwen, tegen het gevoel dat ik niet genoeg ben, tegen de angst dat jij er ooit genoeg van zult krijgen.
Wat ik dus eigenlijk verberg, is dit:
Ik ben loyaal, maar ook bang.
Ik ben verliefd, maar soms obsessief.
Ik ben stil, omdat ik niet weet hoe ik mijn waarheid moet uitspreken.
Ik ben gebroken, maar ik hoop dat jij me toch nog steeds heel ziet.
Dat is mijn geheim. En het is het stuk van mij dat ik verberg, omdat ik bang ben dat jij het niet kunt dragen.
Maar wat ik niet durf te zeggen, is misschien wel datgene wat jij het hardst zou moeten weten.
Soms zijn de grootste geheimen die wij dragen niet over andere mensen, maar over onszelf.
Resoneert dit met jou? Misschien herken je dit patroon in je partner, of misschien zelfs in jezelf. Laat een achter als dit jou raakt, en deel het zodat iemand anders die dit vandaag moet horen, het ook vindt.
#liefde #liefdesverdriet #verborgenemoties #relatieproblemen #zielsliefde #healingjourney #innerlijkekracht #intimiteit #hartenpijn #spiritueel #orakelreading #collectieveboodschap #tarotcommunity #traumahealing #viral
Wat ik je eigenlijk nooit durf te zeggen…
Ik weet dat ik je vaak laat geloven dat ik sterk ben, dat ik alles onder controle heb en dat jij op mij kunt vertrouwen. En ergens klopt dat ook – ik wíl die persoon voor jou zijn. Loyaal, standvastig, degene bij wie jij je veilig voelt. Ik wil degene zijn die je kunt geloven zonder twijfel, degene die je vertrouwt in de nacht en in de stilte. Maar er is iets dat ik meestal diep wegstop, omdat ik bang ben dat als je het ziet, je mij nooit meer hetzelfde zult bekijken.
De waarheid is dat mijn loyaliteit niet altijd zo zuiver is als ik hem laat lijken. Natuurlijk, ik voel me tot jou verbonden en ik wil je trouw zijn, maar vaak komt die loyaliteit uit angst voort. Angst om jou te verliezen, angst dat je iemand zult vinden die beter is, rustiger, minder ingewikkeld dan ik. Dus klamp ik me soms te hard vast, alsof ik jou in mijn handen wil klemmen zodat je nooit weg kunt glippen. En dat ziet eruit als liefde, maar diep vanbinnen weet ik dat er een stukje paniek in zit.
En die paniek, die vertaalt zich soms in iets dat bijna obsessief voelt. Ik denk te veel. Ik voel te veel. Ik wil te veel. Mijn hoofd draait in rondjes: “Waar is ze nu? Wat denkt ze? Houdt ze nog van me? Heeft ze genoeg aan mij?” Het lijkt alsof mijn hart en hoofd samen een koortsachtige storm creëren die me steeds opnieuw dwingt naar jou te kijken, naar jouw aandacht te zoeken, naar jouw bevestiging te verlangen. En ergens schaam ik me daarvoor. Want echte liefde zou toch rustig moeten zijn? Vertrouwend, zacht, niet deze onrust die soms op verslaving lijkt.
Daarom zwijg ik vaak. Ik kies voor stilte. Het is makkelijker om niks te zeggen dan om mijn innerlijke chaos aan jou bloot te leggen. Als ik stil ben, kan ik doen alsof ik de controle heb. Alsof ik kalm ben. Maar in werkelijkheid is mijn stilte een muur die ik optrek. Ik slik woorden in, ik vermijd gesprekken die te dichtbij komen, en ik hou delen van mezelf verborgen. Niet omdat ik je niet vertrouw, maar omdat ik doodsbang ben dat je me anders zult bekijken. Dat je denkt: “dit is te veel, dit is te zwaar, dit kan ik niet dragen.” Dus zwijg ik.
Wat ik écht verberg – en dit is het moeilijkst om toe te geven – is dat ik gebroken ben. Ik draag littekens die jij niet ziet. Oude wonden, oude liefdes die me teleurstelden, momenten waarop mijn hart in duizend stukken brak en niemand het opraapte. Die scheuren draag ik nog steeds met me mee. Ze vormen de barsten in mijn ziel die ik meestal probeer te verbergen achter een glimlach. En elke dag hoop ik dat jij die barsten niet ziet, of dat je ze niet erg vindt. Want ik ben bang dat, als je de volle omvang van mijn gebrokenheid ziet, jij mij ook zult verlaten.
Dus ik speel toneel. Ik glimlach. Ik zeg dat alles goed gaat. Ik praat over de toekomst en over “wij”, alsof ik nergens last van heb. Maar diep vanbinnen worstel ik. Ik vecht tegen mijn eigen schaduwen, tegen het gevoel dat ik niet genoeg ben, tegen de angst dat jij er ooit genoeg van zult krijgen.
Wat ik dus eigenlijk verberg, is dit:
Ik ben loyaal, maar ook bang.
Ik ben verliefd, maar soms obsessief.
Ik ben stil, omdat ik niet weet hoe ik mijn waarheid moet uitspreken.
Ik ben gebroken, maar ik hoop dat jij me toch nog steeds heel ziet.
Dat is mijn geheim. En het is het stuk van mij dat ik verberg, omdat ik bang ben dat jij het niet kunt dragen.
Maar wat ik niet durf te zeggen, is misschien wel datgene wat jij het hardst zou moeten weten.
Soms zijn de grootste geheimen die wij dragen niet over andere mensen, maar over onszelf.
Resoneert dit met jou? Misschien herken je dit patroon in je partner, of misschien zelfs in jezelf. Laat een achter als dit jou raakt, en deel het zodat iemand anders die dit vandaag moet horen, het ook vindt.
#liefde #liefdesverdriet #verborgenemoties #relatieproblemen #zielsliefde #healingjourney #innerlijkekracht #intimiteit #hartenpijn #spiritueel #orakelreading #collectieveboodschap #tarotcommunity #traumahealing #viral
Wat houdt jouw partner voor jou verborgen? Reading uit mijn 'Hearts Hidden secrets' orakeldeck!
💔 Wat ik je eigenlijk nooit durf te zeggen…
Ik weet dat ik je vaak laat geloven dat ik sterk ben, dat ik alles onder controle heb en dat jij op mij kunt vertrouwen. En ergens klopt dat ook – ik wíl die persoon voor jou zijn. Loyaal, standvastig, degene bij wie jij je veilig voelt. Ik wil degene zijn die je kunt geloven zonder twijfel, degene die je vertrouwt in de nacht en in de stilte. Maar er is iets dat ik meestal diep wegstop, omdat ik bang ben dat als je het ziet, je mij nooit meer hetzelfde zult bekijken.
De waarheid is dat mijn loyaliteit niet altijd zo zuiver is als ik hem laat lijken. Natuurlijk, ik voel me tot jou verbonden en ik wil je trouw zijn, maar vaak komt die loyaliteit uit angst voort. Angst om jou te verliezen, angst dat je iemand zult vinden die beter is, rustiger, minder ingewikkeld dan ik. Dus klamp ik me soms te hard vast, alsof ik jou in mijn handen wil klemmen zodat je nooit weg kunt glippen. En dat ziet eruit als liefde, maar diep vanbinnen weet ik dat er een stukje paniek in zit.
En die paniek, die vertaalt zich soms in iets dat bijna obsessief voelt. Ik denk te veel. Ik voel te veel. Ik wil te veel. Mijn hoofd draait in rondjes: “Waar is ze nu? Wat denkt ze? Houdt ze nog van me? Heeft ze genoeg aan mij?” Het lijkt alsof mijn hart en hoofd samen een koortsachtige storm creëren die me steeds opnieuw dwingt naar jou te kijken, naar jouw aandacht te zoeken, naar jouw bevestiging te verlangen. En ergens schaam ik me daarvoor. Want echte liefde zou toch rustig moeten zijn? Vertrouwend, zacht, niet deze onrust die soms op verslaving lijkt.
Daarom zwijg ik vaak. Ik kies voor stilte. Het is makkelijker om niks te zeggen dan om mijn innerlijke chaos aan jou bloot te leggen. Als ik stil ben, kan ik doen alsof ik de controle heb. Alsof ik kalm ben. Maar in werkelijkheid is mijn stilte een muur die ik optrek. Ik slik woorden in, ik vermijd gesprekken die te dichtbij komen, en ik hou delen van mezelf verborgen. Niet omdat ik je niet vertrouw, maar omdat ik doodsbang ben dat je me anders zult bekijken. Dat je denkt: “dit is te veel, dit is te zwaar, dit kan ik niet dragen.” Dus zwijg ik.
Wat ik écht verberg – en dit is het moeilijkst om toe te geven – is dat ik gebroken ben. Ik draag littekens die jij niet ziet. Oude wonden, oude liefdes die me teleurstelden, momenten waarop mijn hart in duizend stukken brak en niemand het opraapte. Die scheuren draag ik nog steeds met me mee. Ze vormen de barsten in mijn ziel die ik meestal probeer te verbergen achter een glimlach. En elke dag hoop ik dat jij die barsten niet ziet, of dat je ze niet erg vindt. Want ik ben bang dat, als je de volle omvang van mijn gebrokenheid ziet, jij mij ook zult verlaten.
Dus ik speel toneel. Ik glimlach. Ik zeg dat alles goed gaat. Ik praat over de toekomst en over “wij”, alsof ik nergens last van heb. Maar diep vanbinnen worstel ik. Ik vecht tegen mijn eigen schaduwen, tegen het gevoel dat ik niet genoeg ben, tegen de angst dat jij er ooit genoeg van zult krijgen.
Wat ik dus eigenlijk verberg, is dit:
⚡ Ik ben loyaal, maar ook bang.
⚡ Ik ben verliefd, maar soms obsessief.
⚡ Ik ben stil, omdat ik niet weet hoe ik mijn waarheid moet uitspreken.
⚡ Ik ben gebroken, maar ik hoop dat jij me toch nog steeds heel ziet.
Dat is mijn geheim. En het is het stuk van mij dat ik verberg, omdat ik bang ben dat jij het niet kunt dragen.
Maar wat ik niet durf te zeggen, is misschien wel datgene wat jij het hardst zou moeten weten.
✨ Soms zijn de grootste geheimen die wij dragen niet over andere mensen, maar over onszelf.
🔮 Resoneert dit met jou? Misschien herken je dit patroon in je partner, of misschien zelfs in jezelf. Laat een ❤️ achter als dit jou raakt, en deel het zodat iemand anders die dit vandaag moet horen, het ook vindt.
#liefde #liefdesverdriet #verborgenemoties #relatieproblemen #zielsliefde #healingjourney #innerlijkekracht #intimiteit #hartenpijn #spiritueel #orakelreading #collectieveboodschap #tarotcommunity #traumahealing #viral
0 Comments
0 Shares
44 Views
Deutsch
Dutch
