Het is niet altijd negatief wat je op je bord krijgt.

Even schrok ik! Commentaar op mijn online korte verhalen over Inspecteur Ingrid Dubois. "Niet online zetten!" las ik. Mijn eerste reactie? Huh? Wat is hier aan de hand? Maar dan lees je verder en valt het kwartje. De boodschap was niet negatief, integendeel! "Die korte verhalen zijn te goed voor het internet, die moet je in een boek bundelen!"

Aha! Daar komt de aap uit de mouw. Men smacht naar meer Ingrid Dubois, maar dan in de vorm van een tastbaar boek. En goed nieuws, lezers! Jullie gebeden zijn verhoord!

Ik kan met trots aankondigen dat er hard wordt gewerkt aan een speelfilmlengte verhaal over Inspecteur Ingrid Dubois. En ja, dat betekent inderdaad: het komt in boekvorm beschikbaar! En dat is nog niet alles. Er worden ook enkele korte verhalen van Ingrid toegevoegd aan het boek, zodat je meteen een flinke dosis van haar scherpe humor en onconventionele methodes kunt verslinden.

Verhuist Ingrid Dubois voorgoed van het internet naar de boekenplank? Ja en nee. Ondanks dat je binnenkort van een lang verhaal in boekvorm kunt genieten, blijven er ook korte verhalen van Inspecteur Ingrid Dubois online verschijnen. Zie het als een voorproefje, een kleine amuse-bouche om je honger naar meer te stillen.

Sterker nog, er zijn plannen voor een tweede boek over Ingrid Dubois! Of dit boek ook weer verrijkt wordt met korte verhalen, dat blijft nog even geheim. Maar wees gerust, de avonturen van Inspecteur Ingrid Dubois zijn nog lang niet voorbij.

Ik, Kylian, groet u! Houd het internet en vooral www.boekenbestellen.nl in de gaten, want Ingrid Dubois komt eraan!

Schandaal rond prins Andrew: Virginia Giuffre overleden

Virginia Giuffre, bekend van de beschuldigingen tegen prins Andrew in het Epstein-schandaal, is overleden. Haar verhaal bracht wereldwijd misbruikpraktijken aan het licht. #Nieuws #PrinsAndrew #VirginiaGiuffre
https://nos.nl/artikel/2565024-virginia-giuffre-die-prins-andrew-beschuldigde-van-seksueel-misbruik-overleden

"Ex-topatlete kijkt vooruit na 5,5 jaar cel: ‘Ik ben klaar voor een nieuw hoofdstuk’"
Na een lange tijd achter de tralies wil Madiea Ghafoor de bladzijde omslaan. "Geld is de duivel," zegt ze, terwijl ze haar leven weer probeert op te bouwen. Een verhaal over fouten, veerkracht en nieuwe kansen.

#Herstart #Ghafoor #Levenslessen #Doorzetten
https://nos.nl/artikel/2564918-na-5-5-jaar-celstraf-wil-ex-atlete-ghafoor-vooruitkijken-geld-is-de-duivel

Marcel B. (55) veroordeeld tot 7 jaar cel voor verkrachten tienermeisjes in kelderboxen. (Het beste is, tussen vier paarden met die mafklapper)

De Schiedamse kelderboxverkrachter Marcel B. is in hoger beroep veroordeeld tot een gevangenisstraf van 7 jaar.

Naast de verkrachtingen van twee tienermeisjes, waarvoor hij eerder al was veroordeeld, moet hij nu ook de bak in voor een poging tot aanranding. De straf is een jaar hoger dan de celstraf die de rechtbank hem eerder had opgelegd.

Op dinsdag 31 augustus 2010 sloeg Marcel B. als eerst toe. Hij volgde een 15-jarig meisje die haar fiets wilde stallen in een kelderbox en bedreigde haar daarna met een mes. Vervolgens verkrachtte hij het slachtoffer.

Een maand later pleegde hij opnieuw een aanval. Dit keer volgde hij een 13-jarig meisje de kelderbox in. Zijn werkwijze was vrijwel identiek: hij bedreigde het meisje met een mes en verkrachtte haar. "Als je meewerkt, doe ik je geen pijn. Dit is nooit gebeurd, tegen niemand zeggen, ik weet waar je woont", zei hij volgens het slachtoffer.

Het Openbaar Ministerie eist in hoger beroep een gevangenisstraf van 7 jaar tegen de Schiedamse kelderboxverkrachter Marcel B.

Niet lang daarna kwam er nog een melding binnen. Een ander meisje verklaarde dat er bij haar een poging tot aanranding was gedaan. Zij wist op het nippertje te ontsnappen, waardoor het bij een poging bleef.
Dader spoorloos

Jarenlang wist Marcel B. uit handen van de politie te blijven, hoewel hij bij elk slachtoffer DNA-sporen had achtergelaten.

Totdat een coldcaseteam een realistisch stripverhaal en een driedimensionale hologramafbeelding van hem verspreid op internet. Een oud-collega herkent Marcel B. als de kelderboxverkrachter en doet een melding bij de politie. Een DNA-vergelijking bevestigt de match.
7 jaar cel

Marcel B. werd eerder door de rechtbank in Rotterdam veroordeeld tot een gevangenisstraf van 6 jaar. Volgens de rechtbank kon bij de poging tot aanranding niet worden bewezen dat hij daadwerkelijk van plan was om het slachtoffer te verkrachten.

Het Openbaar Ministerie was het daar niet mee eens en eiste in hoger beroep dat hij ook voor dit feit zou worden veroordeeld. Volgens het OM gebruikte B. bij dit derde slachtoffer exact dezelfde werkwijze als bij de eerdere verkrachtingen. Alleen wist het meisje op tijd te ontsnappen.

De rechtbank in Den Haag acht de poging tot aanranding nu in hoger beroep wel bewezen. Daarom is Marcel B. nu veroordeeld tot een gevangenisstraf van 7 jaar.

De zorg: terug naar de kern!

Stel je voor: je woont in een kleine gemeenschap van vijftig huishoudens. Alles moet je samen regelen: eten, onderhoud, onderwijs en zorg. Dat zou best lukken, toch? Je verdeelt de taken, kijkt naar elkaars behoeften en zorgt samen dat het werkt. Zo ging het vroeger ook. Niet perfect, maar overzichtelijk en direct.

Natuurlijk, dit voorbeeld is niet meer realistisch. De wereld is rijker, groter en complexer geworden. En dat geldt ook voor de zorg. Maar ergens ben ik bang dat we daarmee ook iets waardevols zijn kwijtgeraakt. Want steeds meer mensen houden zich bezig met het regelen van zorg, terwijl er juist handen tekort zijn aan het bed. Op elk niveau – van rijksoverheid tot gemeenten – werken mensen hard om de zorg kwalitatief goed, toegankelijk en betaalbaar te houden. Maar door de stapeling van regels en structuren verliezen we soms uit het oog waar het werkelijk om draait: dat mensen die afhankelijk zijn van zorg, deze ook krijgen.

Het gevolg? We hebben een zorgsysteem dat steeds ingewikkelder wordt. Niet alleen voor mensen die zorg nodig hebben, maar ook voor mensen die de zorg organiseren. En dat terwijl de daadwerkelijke zorg onder druk staat. Ik hoor steeds vaker verhalen van mensen die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. En dat raakt me.

Soms droom ik van een reset. Wat als we het hele systeem uitgummen en opnieuw bedenken hoe we zorg organiseren? Welke kaders en ondersteunende processen zijn dan noodzakelijk? Kunnen we een systeem ontwerpen dat even eenvoudig werkt als die kleine gemeenschap in het begin van dit verhaal?

Gemeenten worstelen ook met dit vraagstuk. Wethouders, beleidsmedewerkers en zorgprofessionals willen het goede doen, maar hebben te maken met structuren die niet helpen. Hoe zorgen we dat we verlost worden van deze structuren? Hoe doorbreek je dit zonder vast te lopen in nieuwe regelgeving? Hoe benutten we de kracht van onze gemeenschappen zonder te verzanden in systemen? Dat is een grote uitdaging, en ik denk dat velen – net als ik – zich afvragen hoe we dat moeten aanpakken.

Niet door te blijven hangen in de systemen. Maar door bereid te zijn om risico’s te nemen. Door protocollen en regels soms over boord te gooien. Door uit te gaan van vertrouwen: in de mensen die zorg vragen én in de mensen die zorg bieden. Misschien kunnen we hiermee in kleine stappen experimenteren. Samen leren, het gesprek open en eerlijk voeren, naast elkaar gaan staan. Dat vraagt niet alleen iets van de overheid en professionals, maar ook van ons als inwoners.

Het zou prachtig zijn als we met elkaar een antwoord vinden op de huidige complexiteit van de zorg. Niet alleen in theorie, maar in de praktijk. Misschien begint dat wel met een kleine stap, een voorbeeldproject, of gewoon een gesprek waarin we zeggen: kan het ook anders?

Dat vraagt lef. Lef om systemen te versimpelen. Lef om regels te schrappen. Lef om keuzes te maken die de menselijke maat terugbrengen. Maar vooral ook: lef om los te laten en ruimte te geven aan mensen die zorgen. En vertrouwen. In elkaar, in het zorgveld, en in de kracht van eenvoud.

En maar gek vinden dat geweld tegen handhavers politie ,wouten,smeris (ik heb het niet over hulpverleners ambu of brandweer helden)
Hoewel kinderbescherming hulpverleners zouden moeten zijn..

Dit is niet het eerste dergelijk verhaal wat ik hier zie en hoor.

maar ze zullen wel weer een onderzoek gaan instellen waar je dan nooit meeriet van hoort .

En die evt fouten van de juute
Worden toch on het tapijt geveegd.

in vernederland waren ik meen in 2023 30.000 klachten ingediend van buitensporig geweld ik meen dat er een stuk of 30 ofzo ongeveer .
Daadwerkelijk zijn onderzocht.
Een stuk of 5 kwamen voor de rechter met 2 taakstraffen en 3x een foei..

Maar gelukkig zijn er ook heel veel echte bromsnorren.
Meeste zitten in de ziektewet vrees ik..

https://www.ukcolumn.org/video/stolen-by-the-state

De tijd van 1940 -1945, ook wel de Tweede Wereldoorlog genoemd.

Je hoort vaak de negatieve dingen over de Duitsers. Maar vaak waren ze net als hun Nederlandse tegenhangers. Mensen die bevelen uitvoerden van hun meerdere.

Zelden hoor je over de mensen, die mensen gered hebben. Ik kende er twee, en ik noemde beide mannen oom.

Uit eerste hand het verhaal van Wolfgang en Herman in de Limburgse Peel.

Waargebeurd.

1944, Tegen het einde van de tweede wereldoorlog.

De modder zoog aan Wolfgangs laarzen. De herfstwind sneed door zijn dunne Duitse uniform. Hij was pas eenentwintig, maar de oorlog had hem al ouder gemaakt dan de roestige karabijn die hij droeg. De eens zo fiere Wehrmacht was nu een verslagen leger, op de vlucht voor de geallieerden. Maar ergens, diep in zijn hart, leefde nog een stukje menselijkheid, een stukje dat schreeuwde om gerechtigheid in deze waanzin.

In diezelfde Limburgse Peel, ploeterde Herman door het moeras. Hij was negentien, een Nederlandse jongen, gedwongen getuige van de gruwelen die de bezetter aanrichtte. De angst proefde hij in de adem van de dorpelingen, in de verstilde gezichten van de kinderen. Het had iets in hem gebroken. Hij kon niet langer toekijken.

Hun paden kruisten elkaar in een verlaten boerderij, een plek gehuld in de nevel van angst en wanhoop. Wolfgang, op de vlucht voor zijn eigen geweten, en Herman, op zoek naar een manier om te helpen. Hun eerste ontmoeting was vol spanning, wantrouwen. Wolfgang, in uniform, werd natuurlijk gezien als de vijand. Maar Herman zag iets in zijn ogen, een weifeling, een spiegel van zijn eigen geworstel.

Langzaam, aarzelend, deelden ze hun verhalen. Wolfgang, gedesillusioneerd door de ideologie, en Herman, verblind door haat, en toch, een sprankje hoop. Ze vonden een gemeenschappelijk doel: de Joodse kinderen redden die verborgen zaten in de omliggende dorpen. De geruchten over deportaties en de naderende frontlinie dreven hen tot actie.

Samen waagden ze zich in de duisternis. Stiekem haalden ze 's nachts de kinderen en hun ouders uit hun schuilplaatsen. Het was een gevaarlijke onderneming, elk moment konden ze ontdekt worden. Hun redding werd de woonboten die verborgen lagen in de kronkelende kanalen van de Peel. Oude, afgedankte schepen, waar de families in stilte hoopten, in afwachting van betere tijden.

Wolfgang, met zijn uniform, kon de verdenking afleiden, terwijl Herman de lokale bevolking kende en hulp regelde. Ze werkten als één, gedreven door de noodzaak, door de blikken van angst in de ogen van de kinderen. Samen verzamelden ze bijna honderd kinderen en hun (groot)ouders, verstopten hen, zorgden voor voedsel en probeerden een beetje menselijkheid terug te brengen in een wereld die die verloren leek te hebben.

De oorlog eindigde. Duitsland capituleerde, en Wolfgang verliet het leger. De angst bleef, maar ook de trots op wat ze samen hadden bereikt. Wolfgang keerde niet terug naar zijn familie, die hij door zijn daden verraden had. Hij bleef in de buurt van Herman, aan de Duitse kant van de grens, in het dorpje Karken. Herman bleef in Posterholt, aan de Nederlandse kant, minder dan een kilometer van Wolfgang vandaan.

Tussen de ruïnes van een verdeeld Europa bloeide een onwaarschijnlijke vriendschap. De oorlog had hen verbonden, had hen beiden getoond wat echte moed was. Ze deelden een stil respect, een begrip dat geen woorden nodig had. De herinnering aan de kinderen die ze hadden gered, de kinderen aan de woonboten, was een eeuwigdurend bewijs van hun heldenmoed. Ze waren geen helden in de traditionele zin, maar ze waren mensen die weigerden weg te kijken, mensen die kozen voor compassie in een tijd van onbegrijpelijke wreedheid.

De jaren gingen voorbij. Langzaam genas de Peel, genas Europa. De haat ebde weg en de toekomst bloeide eindelijk. De ironie van het lot bracht de families van Wolfgang en Herman dichter bij elkaar dan ze ooit hadden gedacht. Hermans zoon, jong en verliefd, ontmoette Wolfgangs dochter. Hun liefde oversteeg de grenzen, het verleden, de oordelen.

En zo gebeurde het, vele jaren later, dat de zoon van de Nederlandse verzetsstrijder en de dochter van de Duitse soldaat elkaar het jawoord gaven, niet ver van de plek waar hun vaders elkaar voor het eerst hadden ontmoet, niet ver van de kanalen waar de woonboten lagen die ooit een veilige haven waren. Een prachtig bewijs dat zelfs in de donkerste tijden, liefde, hoop en verzoening kunnen bloeien. Wolfgang en Herman, beiden oud en grijs, stonden naast elkaar, ontroerd tot tranen. Hun blikken spraken boekdelen. Ze hadden niet alleen levens gered, ze hadden ook een toekomst gecreëerd, een toekomst gebouwd op wederzijds respect, liefde en de onuitwisbare herinnering aan de kinderen van de Peel.

Het is Pasen en het is zondag.

Dus een verhaal in de sfeer van Pasen waarin de Kinderen paaseieren zoeken.

En wie beter dan Inspecteur Ingrid Dubois om chaos in de orde te brengen.

https://kylianverhalenvert8.wixsite.com/inspecteur-ingrid-du/post/de-verdwenen-paaseieren-en-inspecteur-ingrid-junior