Zoals jullie weten was ik, Kylian, ooit wetshandhaver. Voornamelijk op de snelweg, waar het mijn taak was om de orde te handhaven en overtredingen te constateren. Dat betekende nogal eens dat mensen een stopteken negeerden, wat begrijpelijk is als je in een haast bent. Dit verhaal echter, gaat over een heel andere situatie, een situatie die me nog steeds doet verbazen.

Mijn collega en ik waren onderweg naar een spoedmelding: een reanimatie. Met sirenes loeiende en blauwe lampen knipperend, reden we in onze vertrouwde Volvo naar het opgegeven adres. Eén van de laatste politie Volvo's die nog in dienst waren. Jazeker, diezelfde Volvo die nu nog steeds voor mijn deur staat, een stille getuige van vele jaren dienst.

Wat schetst onze verbazing? Plots komt er een splinternieuwe Mercedes politiewagen achter ons rijden, voorzien van het ons welbekende bordje "STOP POLITIE". Wij bevonden ons echter in een situatie die geen ruimte bood voor enig uitstel. Een spoedmelding, een reanimatie, ging voor alles. We waren dus niet van plan te stoppen. Prompt meldden we de situatie bij de meldkamer, aangezien de auto achter ons afkomstig leek van een ander deel van Nederland, met een eigen meldkamer.

De communicatie had in dit geval duidelijk tot een verkeerde interpretatie geleid. In plaats van te begrijpen dat we op weg waren naar een acute, levensbedreigende situatie, zagen zij kennelijk alleen een Volvo met blauwe lampen en besloten ze te interveniëren. Proberen ze ons zelfs te dwingen te stoppen door rammen? Gelukkig is dat niet gelukt.

Op de plaats van bestemming aangekomen, maakten we onszelf kenbaar als collega's. Ik rende naar het betreffende adres en begon onmiddellijk met de reanimatie. En dan, middenin deze strijd om een mensenleven te redden, krijg ik een bevel om te stoppen; uit naam van de wet.

Nou, niet dus! Mijn collega, die zich inmiddels bij mij had gevoegd, overmeesterde de onwillige en volstrekt niet-luisterende collega. Binnen enkele seconden arriveerden collega's van de meldkamer als ondersteuning. Na een paar minuten arriveerde eindelijk de ambulance en konden wij ons richten op de vraag waarom wij door eigen collega's waren gehinderd en bijna waren tegengehouden in onze taak.

De reden waarom die twee agenten van een andere regio ons wilden doen stoppen? Volgens hen waren alle Volvo's bij de politie uit het wagenpark gehaald, en waren wij dus mensen die agenten nadeden. Zelfs nadat de melding bij hen binnenkwam dat wij wel degelijk collega's waren, bleven ze bij dit onwaarschijnlijke verhaal.

Gelukkig is de reanimatie gelukt, de persoon in nood kon het navertellen. En die twee heren collega's? Zij hebben, terecht, een cursus extra communicatie gekregen. Een les die ze, hoop ik, nooit zullen vergeten.

Deze gebeurtenis heeft me nogmaals doen beseffen hoe belangrijk goede communicatie is. Het is cruciaal voor een vlotte en effectieve samenwerking, niet alleen binnen de politie, maar ook in alle andere sectoren van de maatschappij. Een goede communicatie kan levens redden en misverstanden voorkomen. In dit geval was het gebrek aan communicatie bijna fataal, niet voor de patiënt gelukkig, maar het had wel zo kunnen zijn. De reanimatie was dan wellicht mislukt.

Het is van essentieel belang dat we blijven werken aan het verbeteren van onze communicatievaardigheden en elkaar goed leren begrijpen. Alleen dan kunnen we echt effectief samenwerken en gezamenlijk onze doelen bereiken. En dat geldt niet alleen voor de politie, maar voor iedereen, in elke situatie.