Het was Valentijnsdag 2025, en Rotterdam was gehuld in een romantische gloed. De Erasmusbrug werd verlicht door duizenden rode hartjes, geliefden flaneerden langs de Maas, en restaurants zaten vol met stelletjes die genoten van hun diner bij kaarslicht. Niemand had door dat de liefde binnen enkele uren zou veranderen in een nachtmerrie.

Rond 20:00 uur sloeg de hel toe. Vanuit het niets klonken de eerste sirenes, gevolgd door een explosie in het centrum. Een gigantisch ruimteschip, dofzwart en met pulserende groene lichten, verscheen boven de Markthal. Een menigte keek omhoog, sommigen filmden het tafereel, anderen renden gillend weg. Toen openden de deuren van het schip zich en stroomden de eerste aliens naar beneden—lange, skeletachtige wezens met vlijmscherpe klauwen en ogen die felblauw gloeiden. Ze kwamen niet om te praten.

Maar nog voordat de aliens hun eerste slachtoffers konden maken, begon een tweede horror zich te ontvouwen. Uit de steegjes en verlaten gebouwen klonken rottende kreten. Lichamen die allang hadden moeten rusten, bewogen zich schokkerig door de straten. De doden stonden op—met scheuren in hun huid, afgebeten vingers en lege, hongerige blikken. Niemand wist hoe het was begonnen, maar het was duidelijk: Rotterdam had niet alleen te maken met een invasie, maar ook met een zombie-apocalyps.

De Slag om Rotterdam

In de chaos botsten de twee verschrikkingen op elkaar. Een groep aliens viel een stel overlevenden aan op de Coolsingel, maar voordat ze hen konden grijpen, sprong een rottende man in een oud Feyenoord-shirt naar voren en beet een alien in de nek. De alien gilde en begon onmiddellijk te desintegreren. Het duurde niet lang voordat de zombies de aliens als doelwit zagen—en andersom.

De aliens, met hun geavanceerde wapens en superieure intelligentie, voelden zich in eerste instantie onoverwinnelijk. Ze vuurden hun energiekanonnen af op de horde ondoden, maar de zombies vielen met pure aantallen aan, onverschillig voor de dodelijke stralen. En het werd nog erger voor de aliens toen ze ontdekten dat de zombies immuun waren voor hun gif en mentale controle.

Binnen enkele uren veranderde Rotterdam in een slagveld. In de smalle straten van Delfshaven, op de Willemsbrug, in de gangen van het Centraal Station—overal vochten de twee gruwelijke legers elkaar tot de dood.

De Ochtend van de Wederopstanding

Tegen de ochtend begon de strijd uit te doven. De zombies, die hun kracht haalden uit het verslinden van de levenden, hadden niemand meer om op te eten. Ze vielen uiteindelijk stil en zakten als lege omhulsels in elkaar. De aliens waren grotendeels afgeslacht of gevlucht, hun schip zwaar beschadigd.

Toen de eerste zonnestralen over de Maas vielen, kropen de overgebleven Rotterdammers voorzichtig uit hun schuilplaatsen. De stad was een ruïne, maar de nachtmerrie was voorbij.

Liefde Overleeft Alles

Op de verwoeste Erasmusbrug zat een jong stel hand in hand, hun Valentijnsdate totaal anders verlopen dan gepland. “Misschien is het toch de meest romantische dag ooit,” zei de jongen met een grijns. “We hebben het samen overleefd.”

Zijn vriendin lachte en gaf hem een kus. “Ja,” zei ze, terwijl ze uitkeek over de verlaten stad. “Ik denk dat dit een verhaal wordt dat we nooit zullen vergeten.”

Dit verhaal is verzonnen door ChatGPT