Vandaag neem ik jullie mee naar de kleutertijd van kinderen. Specifiek de kleutertijd van mijn kinderen.

In dit geval mijn dochter Jessie en Haar beste Vriendin Evy. Waar het over gaat? Beschrijvingen of namen die kinderen aan dingen geven. De druppelmeppers en watervegers.

"Ik ben Kylian, En jullie weten ondertussen wel dat ik een dochter heb. En een zoon, Tjeu, maar Jessie, mijn dochter, die is gewoon...anders. Avontuurlijker, zou je kunnen zeggen. Ze is vijftien inmiddels, een jonge vrouw aan het worden. Het is bizar hoe snel dat gaat. Het lijkt gisteren dat ze nog een klein meisje was, rondstruinde met haar vriendinnetje Evy, de wereld ontdekkend met ogen zo groot als schoteltjes."

Ik sta nu in de keuken, een snelle lunch aan het maken voor Jessie. Ze komt zo thuis van school, hongerig als een wolf, denk ik. Ze stampt nu de trap op, haar rugzak gooit ze op de grond. "Pap! Ik heb honger!" Roept ze en inderdaad, ze komt aan het aanrecht staan en kijkt wat ik gemaakt heb.

Maar ik dwaal af. Laten we teruggaan in de tijd, naar de tijd van onschuldige kinderlogica en hilarische benamingen. Want iedereen die ooit met kinderen te maken heeft gehad, ze zelf heeft of oppas is geweest of de buurjochies af en toe in de gaten moet houden, kent dat wel: de momenten waarop een kind een woord gebruikt en je denkt: "Hè? Wat bedoel je nu in vredesnaam?" En dan, vaak pas later, valt het kwartje en kun je er alleen maar om lachen. Het is een taal op zich, kindertaal. Een prachtige wirwar van creativiteit en eerlijkheid.

Jessie dus. Jessie en Evy. Vier handen op een buik, die twee. Al vanaf dat ze konden kruipen, zijn ze onafscheidelijk. Samen op avontuur in de tuin, samen tekeningen maken op de keukenvloer (sorry, Laura!), samen verhalen verzinnen die nergens op sloegen, maar in hun wereld volkomen logisch waren.

Ze waren een jaar of vier oud, denk ik. Ik zat in de achtertuin een boek te lezen, terwijl Laura de was ophing. De zon scheen, de vogels floten – een typische zondagmiddag. Jessie en Evy zaten in de zandbak, verdiept in een serieuze discussie. Het ging over…druppelmeppers en waterschuivers.

Ik fronste mijn wenkbrauwen en luisterde stiekem mee. Ze zaten daar, te bakken in de zandbak. Emmertjes, vormpjes, een oude zeef – het hele arsenaal aan zandbakgereedschap was uitgestald. Ze maakten taarten, dat zag ik wel, maar de discussie over die druppelmeppers en waterschuivers, de logica ontging me volledig.

"Ja, je weet wel," zei Evy met een serieuze blik. "Druppelmeppers, die meppen zo de druppels weg!" Ze begon wild met haar armen te zwaaien, alsof ze Sinterklaas uitzwaaide. Een beetje overdreven, vond ik.

Jessie keek haar aan, haar blonde krullen zwiepten heen en weer toen ze haar hoofd schudde. "Nee", zei ze stellig. "Waterschuivers! Ze doen zo!" En ze imiteerde een beweging alsof ze iets van een schuin oppervlak afveegde, van boven naar beneden.

Ik keek naar Laura, die naast me stond. Ze had ook een glimlach op haar gezicht en luisterde aandachtig naar het gesprek van de meisjes. "Druppelmeppers, nee, waterschuivers…" ging het heen-en-weer tussen Evy en Jessie. Ondertussen bleven ze onverstoorbaar doorgaan met het bakken van hun zandbakaarten, versierd met schelpjes en steentjes.

En toen, ineens, begon het me te dagen. Ik keek naar de bewegingen die ze maakten. Meppen… schuiven… Van boven-naar-beneden… Het klikte! Ruitenwissers! Ze bedoelden allebei de ruitenwissers van de auto!

Laura en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. Die onschuldige creativiteit van kinderen, de manier waarop ze de wereld om hen heen interpreteren en er hun eigen woorden aan geven. Druppelmeppers en waterschuivers – het was briljant!

Jessie en Evy waren altijd dikke vriendinnen, nu nog steeds. Ze zitten in dezelfde klas op de middelbare school en delen nog steeds hun geheimen en dromen. Maar die discussie over de watervegers en druppelmeppers, dat zal altijd een punt van herkenning en vermaak blijven tussen die twee.

Jessie roept me terug naar de realiteit. "Pap! Wat zit je te dagdromen? Ik verga van de honger!" Ze pakt een boterham met kaas en begint te eten.

En nu? Nu zit ik hier, kijkend naar mijn vijftienjarige dochter, die druk met haar telefoon bezig is. Ze zucht af en toe, rolt met haar ogen, praat in geheimtaal met haar vriendinnen. De druppelmeppers en waterschuivers van haar kindertijd lijken ver weg, vervangen door TikTok-trends en Instagramfilters.

Maar soms, heel soms, vang ik een glimp op van dat kleine meisje dat ze ooit was, die vol verwondering en creativiteit de wereld om haar heen ontdekte.

Gisteren nog, bijvoorbeeld, was ze aan het klagen over een jongen in haar klas. "Hij is zo'n…een…gedachte-inbreker!" zei ze geïrriteerd.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Een gedachte-inbreker? Wat is dat nu weer?"

Ze rolde met haar ogen. "Nou ja, pap! Hij zegt steeds wat ik wil zeggen! Hij pikt mijn ideeën!"

Een gedachte-inbreker. Ik moest lachen. Het was weer zo'n typische benaming die alleen een tiener kon verzinnen. En ergens hoop ik dat ze, ondanks alle volwassenheid die haar te wachten staat, dat vermogen om de wereld op haar eigen unieke manier te zien, nooit zal verliezen.

Kylian.

Lees ook eens: Leven met een puberdochter ( https://www.boekenbestellen.nl/boek/leven-met-een-puberdochter/9789465113753 ) € 17,95. Meer boeken van Kylian vind je op: www.boekenbestellen.nl.