Het is zondag. Tijd voor verhalen met Kylian.

Maar vandaag geen verhaaltje van Kylian zelf.

Vandaag een verhaaltje van een andere schrijver. Ik heb toestemming van deze schrijver het te plaatsen. Ik heb toestemming om de vragen die ik stel, te stellen.

Het verhaal is onbewerkt, zo uit de toetsen van de schrijver, geen verbeteringen, geen redactie, geen proeflezers. Puur uit het denken van de schrijver. Dit is zogezegd het prototype. Ik noem de naam van de schrijver niet, Later zal ik meer vertellen over de schrijver. Ook de Cover is gemaakt door de schrijver.

Nu een vraag aan jullie: Wat vinden jullie van dit verhaal? Hebben jullie problemen met de zinsopbouw? Zien jullie fouten?

En het belangrijkste: Is dit AN(algemeen Nederlands/ABN) of niet?

EN dan nu het verhaal.

--------------------------------------------------------------

Titel:

De Zomer van de Spiegelbeelden

Korte beschrijving: Twee zussen die altijd elkaars spiegel waren, ontdekken dat echte verbondenheid niet betekent dat je precies hetzelfde moet zijn. Een zomer vol zon, gesprekken in het gras, en de moed om jezelf te worden. Ergernis en humor wisselen elkaar af, terwijl ze leren leven met, en van, hun tweeling zijn.

Hoofdstuk 1:

De Echo van het Zelfde

Ze liepen naast elkaar, precies in hetzelfde ritme, de ene voet na de andere, synchroon, alsof een onzichtbare metronoom hun passen bepaalde. Twee lichamen, één schaduw, uitgerekt en dansend op het warme zomerasfalt. Lina en Noor, zussen, tweeling, onafscheidelijk sinds hun eerste adem. Al zeventien jaar deelden ze een kamer, een kleerkast, vaak zelfs dezelfde gedachten. Mensen keken vaak twee keer wanneer ze voorbijliepen, glimlachten verbaasd, en fluisterden iets over hoe bijzonder het moest zijn om altijd iemand te hebben die zó op je lijkt.

En bijzonder was het. Er was een comfort in die perfecte spiegeling, een stil begrip dat verder ging dan woorden. Maar Lina voelde het anders, de laatste tijd. Soms leek het alsof ze zichzelf kwijtraakte in die spiegeling, alsof haar eigen contouren vervaagden tot slechts een vaag, tweedehands beeld van Noor. Ze vroeg zich af of Noor ook wel eens dacht dat de wereld haar niet echt zag, alleen een helft van een geheel.

“Lina, ben je weer aan het dromen?” Noors stem was identiek aan de hare, een perfecte echo. En toch, Lina meende er een lichtvoetiger timbre in te horen, of was dat alleen haar verbeelding?

Lina zuchtte, een beetje geïrriteerd. “Nee, ik droom niet. Ik denk.”

Noor, met een kleine lach die Lina zo goed kende, antwoordde: “Nou, dat is nieuw. Waar denk je dan aan, lieve tweelinghelft?”

Die term, ‘tweelinghelft’, stak Lina meer dan ze wilde toegeven. Ze wist dat Noor het liefkozend bedoelde, maar het benadrukte juist dat gevoel van onvolledigheid. “Ik denk na over… ons. Over het feit dat we altijd gezien worden als ‘de tweeling’. Nooit als Lina. Of als Noor.”

Noor haalde haar schouders op, haar identieke schouders, gekleed in precies dezelfde, door hun moeder gekochte, gele zomerjurk. “Nou ja, we zijn de tweeling. Wat wil je dan?”

“Ik wil… ik wil meer zijn dan dat. Ik wil dat mensen zien wie ik ben, niet alleen wie wij zijn.” Lina’s stem klonk feller dan ze bedoelde, en ze voelde een lichte steek van schuld. Noor keek haar verrast aan.

Later die middag lagen ze in het gras in de tuin, lachend, zon op hun gezichten. De korte discussie van eerder leek vergeten, verdrongen door het geluid van vogels en de geur van pas gemaaid gras. Hun gesprekken gingen over alles en niets, over de aankomende vakantie, over jongens die ze stiekem leuk vonden, over hun plannen voor na de zomer. Tot Lina, aarzelend, zacht zei: “Weet je, wat ik vanmiddag zei…”

Noor knikte, plukte aan een grassprietje. “Dat je meer wilt zijn dan ‘de tweeling’?”

“Ja. Denk je niet dat we een beetje… té hetzelfde zijn? Soms voel ik me een kopie, niet het origineel.”

Noor draaide haar hoofd, keek haar lang aan. Lina zag in haar ogen een reflectie van haar eigen twijfel, maar ook iets anders, iets van een speelse herkenning. “Misschien”, zei Noor uiteindelijk, met een grijns die zowel humor als een vleugje ondeugd bevatte. “Maar dat kunnen we veranderen, toch? Het zou toch saai zijn als we altijd precies hetzelfde blijven?” Lina's hart maakte een sprongetje. De ergernis die ze soms voelde jegens hun onontkoombare gelijkenis, ebde weg en maakte plaats voor een sprankje hoop. Noor begreep het.

Hoofdstuk 2:

Het Fluisteren van Verschil

Die avond, liggend in hun identieke bedden, omringd door identieke posters van hun favoriete band, voelde Lina zich lichter. De erkenning van Noor had een sluier van haar schouders genomen. De volgende dagen sloeg een nieuwe sfeer over in hun gedeelde leven. Het begon met kleine dingen.

“Noor, wil je mijn roze trui lenen?” vroeg Lina nonchalant, net voordat ze de deur uitgingen. Noor’s blik viel op de trui. “Nee, dank je. Ik pak die blauwe wel.” Een kleine overwinning, dacht Lina. Normaal gesproken hadden ze zonder erbij na te denken dezelfde kleur gedragen.

De humor zat vaak in de pogingen om elkaar te slim af te zijn, of minstens, te verrassen. Op een middag kwam Lina thuis met een felrode haarband, iets wat ze normaal nooit droeg. Noor, die al thuis was, keek op, haar wenkbrauwen omhoog. “Zo, de revolutie is begonnen?” plaagde ze, haar stem vol warmte. Lina lachte. “Zoiets. Vind je het stom?” “Nee, het staat je. Anders. Maar verwacht niet dat ik er een koop.”

De ergernis stak de kop op wanneer hun omgeving hen nog steeds als één geheel zag, ondanks hun groeiende pogingen zich te onderscheiden. Op een verjaardagsfeestje van een tante kwam een verre kennis naar hen toe. “Oh, de tweeling!” riep ze enthousiast. “Jullie lijken nog steeds sprekend! Kun ik jullie niet uit elkaar houden, haha!” Lina voelde haar kaken verstrakken. “Ik ben Lina, en dit is Noor,” zei ze, haar stem droog. Noor, die doorgaans geduldiger was, zuchtte hoorbaar. “We heten ook niet ‘de tweeling’, mevrouw Janssen.” Mevrouw Janssen lachte ongemakkelijk. “Ach, jullie zijn toch één pot nat!” Dat was de druppel. Lina en Noor wisselden een blik die volumes sprak, een blik van collectieve ergernis. “Zullen we maar eens ‘één pot nat’ gaan plassen?” fluisterde Noor met een ondeugende lach in Lina’s oor, en ze gierden het uit, zich wegdraaiend van de verwarde vrouw.

Ze begonnen bewuster te letten op elkaars verschillen. Lina schreef graag gedichten, hield van melancholische muziek en verdiepte zich in de geschiedenis. Noor was een wervelwind van energie, hield van dansen, tekende stripfiguren en was altijd de eerste die nieuwe trends uitprobeerde. Ze had een scherpzinnige, soms sarcastische humor die Lina vaak aan het lachen maakte, zelfs als ze nog zo chagrijnig was.

“Wist je dat ik eigenlijk helemaal niet van sci-fi films houd?” bekende Noor op een avond, terwijl ze door een filmgids bladerden. Lina keek verbaasd op. “Wat? Maar we kijken ze altijd samen!” “Ja, omdat jij ze leuk vindt. En ik vind ze wel ‘oké’, maar ik zou liever een romantische komedie kijken. Of een actiefilm.” Lina moest lachen. “Waarom heb je dat nooit eerder gezegd? Ik dacht dat we een gedeelde passie hadden!” “Nou ja,” zei Noor met een kleine glimlach, “we hadden veel gedeelde passies. Het leek makkelijker om mee te doen dan om te zeggen dat ik liever de hoofdrolspeelster zag daten met de knappe buurjongen dan een alien doden.”

Het was een klein, maar veelzeggend gesprek. Het liet zien hoezeer ze, onbewust, elkaars voorkeuren hadden overgenomen, of verzwegen, omwille van die perfecte spiegeling. De zomer hing in de lucht, en met elke dag die verstreek, groeide het besef dat er een nieuw avontuur begon, niet van scheiding, maar van ontdekking.

Hoofdstuk 3:

Een Zomer van Experimenten

De zomer brak aan, warm en vol beloften. Het was de zomer van de spiegelbeelden, of eerder, de zomer van het doorbreken ervan. Ze brachten veel tijd door in de tuin, liggend in het gras, de zon op hun gezichten, terwijl de gesprekken dieper gingen. Dit keer ging het niet alleen over wie ze waren, maar wie ze wilden worden.

“Ik wil leren tekenen,” zei Lina op een dag, heel beslist. “Echte portretten, niet die stripfiguren van jou.” Ze plaagde Noor, die haar tong uitstak. Noor, op haar beurt, wilde meer dansen. “Geen saaie balletles, maar iets cools. Streetdance, of zo.”

Hun ouders keken met een mengeling van verbazing en lichte amusement naar hun dochters. De tweeling die altijd alles samen deed, die zowaar conflicten kreeg over de kleur van een nieuw schrift, begon ineens elk een eigen weg te bewandelen.

Lina schreef zich in voor een workshop portrettekenen in het buurthuis. Noor ging elke woensdagavond naar een open dansles in de stad. Ze waren niet langer altijd samen, en dat voelde… gek. En bevrijdend.

“Je zou die ene trui van mij moeten dragen,” stelde Lina op een ochtend voor. “Die met die strepen. Die staat jou beter.” Noor keek haar argwanend aan. “Wat is dit, een valstrik? Of probeer je me een identiteitscrisis aan te pruren?” “Nee, serieus! Die met strepen is echt meer jij. Ik hou meer van effen kleuren.” De kledingkast, eens een bron van identieke outfits, begon langzaam, maar zeker, de diversiteit van twee individuele smaken te weerspiegelen. Er waren nog steeds dubbele items, maar nu met een knipoog. Als de één een vest in kobaltblauw had, kocht de ander het in smaragdgroen.

Een keer resulteerde hun experiment in pure hilariteit. Lina had besloten om haar haar een paar tinten donkerder te verven, een subtiele verandering. Noor, die het een goed idee vond om óók iets met haar haar te doen, besloot voor highlights te gaan, maar een beginnersfout met de bleekmiddel resulteerde in oranje plukken. “Oh, mijn god, Noor!” gierde Lina, toen ze haar zag. “Je lijkt wel een wortel!” Noor keek in de spiegel, haar mond viel open. “Dit is niet grappig! Hoe ga ik zo naar buiten?” Uiteindelijk moesten ze samen naar de kapper, waar een wijze styliste de schade herstelde en beiden voorzag van kapsels die, hoewel nog steeds herkenbaar als ‘tweeling’, net genoeg van elkaar verschilden om hun identiteit te benadrukken. Noor kreeg een speelse, kortere coupe met natuurlijke highlights, terwijl Lina’s haar donkerder en langer bleef, rond haar gezicht vallend. De ergernis die Noor eerst voelde over haar mislukte experiment, transformeerde in zelfspot en een gedeelde, gierende lach. Het haarincident werd hun favoriete, humoristische anekdote van die zomer.

De gesprekken in het gras werden dieper, eerlijker. Ze deelden hun angsten, hun verlangens. “Soms ben ik bang dat als ik te veel verander, we uit elkaar groeien,” bekende Lina op een warme avond, de sterren al zichtbaar aan de hemel. Noor reikte uit en pakte haar hand. “Dat is niet hoe het werkt, Lina. We zijn verbonden, door meer dan alleen ons uiterlijk. Dit is juist een manier om dichter bij elkaar te komen, denk ik. Omdat we elkaar dan echt zien, niet alleen de helft van onszelf.”

Hoofdstuk 4:

De Vleugels van Identiteit

De dagen werden korter, de nachten langer. Het stille tussenseizoen van de herfst sloop hun leven binnen, een periode van bezinning en consolidatie. Het was niet langer alleen experimenteren, het was echt. Ze namen niet afstand van elkaar, integendeel, ze zochten elkaar juist op om hun nieuwe bevindingen te delen. Ze leerden dat echte verbondenheid niet betekende dat je precies hetzelfde moest zijn, maar dat je ieders uniekheid kon vieren.

De portretten van Lina werden steeds expressiever, haar gedichten intiemer. Noor blonk uit in haar danslessen, haar bewegingen vol passie en energie. Ze had zelfs een paar van haar stripfiguren tot leven gebracht in korte animatiefilmpjes, vol van haar kenmerkende, droge humor.

Op een regenachtige namiddag zaten ze bij de keukentafel, thee drinkend en luisterend naar de druppels die tegen het raam tikten. “Ik heb iets bedacht,” zei Noor, haar ogen glimmend van opwinding. “Weet je nog dat we zeiden dat onze huid verhalen kon dragen?” Lina knikte, dacht aan hun eerdere gesprekken. “Ik wil een kleine tatoeage,” vervolgde Noor. “Iets kleins, iets dat alleen voor mij is, en toch iets zegt over wie ik nu ben.” Lina’s wenkbrauwen gingen omhoog. “Een tatoeage? Dat is nogal… permanent.” “Precies! Een permanent teken van mijn eigen gezicht in het glas. Niet om te verbergen wie ik was, maar om te tonen wat in mij leeft.”

Een paar weken later zaten ze samen bij een vriendelijke, lachende tatoeëerder. Noor had gekozen voor een kleine, gestileerde draaikolk op haar pols, een symbool van haar energie en steeds veranderende dansbewegingen. Het was speels en dynamisch, precies zoals zij. “Jij ook, Lina?” vroeg de tatoeëerder, die duidelijk gewend was aan tweelingen. Lina glimlachte. “Niet precies hetzelfde.” Ze had lang nagedacht. Haar keuze viel op een kleine, delicate bloem, een vergeet-mij-nietje, met een enkele, fijne lijn eromheen, op haar schouder. Het stond voor haar liefde voor details, voor de schoonheid in het kleine, en voor het herinneren van wie ze was, en wie ze wilde zijn. Niet vergeten.

De tatoeages waren klein, bijna verborgen onder hun mouwen, maar voor hen hadden ze een enorme betekenis. Het waren hun eigen verhalen, zichtbaar, tastbaar. Het was de moed om zichzelf te worden, niet ondanks, maar mét elkaar. Hun gedeelde identiteit als tweeling was er nog steeds, maar nu was er ruimte voor twee unieke zielen om te stralen. De irritatie over het voortdurend hetzelfde zijn, had plaatsgemaakt voor een diepgaand respect voor elkaars individualiteit.

Hoofdstuk 5

Nieuwe Echo's, Eigen Gezichten

Toen de volgende lente kwam, liepen ze weer samen door het park. De zon scheen, de vogels floten, en de bomen stonden in bloei. Nog steeds in hetzelfde ritme, nog steeds lachend, want de humor was nooit ver weg. Ze deelden een grap over een misverstand van die ochtend, toen hun moeder hen per ongeluk "Noor… nee, Lina… ach, jullie twee!" had genoemd, en ze hadden er allebei om gelachen, zonder een spoor van ergernis.

Maar nu droeg hun huid, en hun hele zijn, verhalen. Lina’s bloem, Noor’s draaikolk, waren subtiele maar krachtige markeringen van hun reis. Lina droeg een losvallende linnen jurk in een zachte aardetint, haar donkere haar speels opgestoken met een paar potloden. Noor, in een levendige roze spijkerbroek en een T-shirt met een van haar eigen stripfiguren, haar kortere coupe levendig verend bij elke stap.

De mensen keken opnieuw wanneer ze voorbijliepen. En dit keer zagen ze niet twee identieke meisjes die de wereld één en hetzelfde gezicht toonden. Nee, ze zagen twee zussen die elkaar diepgaand verstonden. Twee vrouwen, nog steeds onmiskenbaar tweeling, maar met een eigen gezicht in het glas. Hun verbondenheid was niet geslonken, maar verdiept, en glansde als nooit tevoren. Ze waren elkaars spiegel, ja, maar in die spiegeling zagen ze nu niet langer hun eigen reflectie, maar de prachtige, kleurrijke schittering van twee unieke, geliefde zielen. En dat, zo wisten ze, was pas écht bijzonder.