Het is tijd voor verhalen met Kylian.

Vandaag iets nieuws. Kylian heeft een idee. Kylian maakt een kaft. Kylian begint met een verhaal. Kylian vraagt zich af ...

De Inkt en de Leegte

De nabije toekomst had de vrouwen geen genade bewezen. De demografische verschuiving, begonnen met stille, onverklaarbare geboortecijfers, had geleid tot een verpletterend overschot: drie vrouwen voor elke man. De maatschappij, bang voor anarchie en worstelend met economische ineenstorting, had de meest barbaarse oplossing uit de geschiedenis gelegaliseerd: de herinvoering van slavernij.

Het systeem was wreed en mechanisch. Meisjes leefden in schijnveiligheid tot hun zestiende. Dan kwam de Keurmeester. De stempels waren de nieuwe loterij: ‘Slaaf,’ ‘Vrij Leven,’ of het meest angstaanjagende, ‘Nu nog gewoon, maar kan nog slaaf zijn.’

Annelieke was een van de gelukkigen, dacht ze. De jaren verstreken zonder oproep. Ze had de stempel ‘Vrij Leven’ blijkbaar gekregen. Ze leefde in de roes van die vermeende zekerheid. Op haar tweeëntwintigste had ze een klein, licht appartement, een bloeiende carrière als grafisch ontwerper, en een lach die zo open was dat hij de somberheid van de wereld even kon verdrijven.

Toen, op een grijze dinsdagochtend, terwijl ze haar koffie dronk en een presentatie voorbereidde, sloeg het lot toe. Twee mannen in uniform van de Dienst voor Herverdeling en Eigendom (DHE) stonden in haar deuropening. Ze hadden een bevel, kort en onherroepelijk.

“Annelieke van der Velde. Uw stempel is geactiveerd.”

Binnen achtenveertig uur was haar leven vernietigd. De DHE werkte efficiënt. Haar bankrekening werd bevroren, haar huurcontract verscheurd, haar digitale leven gewist. Haar ouders kregen een standaardbericht: Uw dochter is overgedragen. Contact is verboden.

De overgang was een marteling van depersonalisatie. Ze werd gestript van haar kleren, haar haar werd kortgeknipt, haar naam werd vervangen door een nummer, en er werd haar een chemische injectie gegeven. De stof was bedoeld om de noodzaak van handboeien te omzeilen; het trof de spraakcentra in de hersenen. Annelieke was stom.

Ze arriveerde bij haar bestemming, een grimmige studio in een gerenoveerd industrieel complex. Haar ziel was een kluwen van angst en woede. Ze haatte de onrechtvaardigheid, de koude, grijze stof van haar nieuwe uniform, en vooral de stilte die haar mond had overgenomen. Ze was niet alleen een slaaf, ze was een object, gereed voor gebruik.

Haar Meester was de kunstenaar Johan.

Johan stond bij zijn werktafel toen ze werd binnengebracht. De mannen van de DHE, twee stugge bewakers in donkere uniformen, begeleidden het nieuwe ‘canvas’ naar binnen. Annelieke stond in het midden van de lichte, klinisch witte ruimte. Ze was tenger, maar de woede in haar ogen overstemde haar fragiele verschijning.

Johan had gevraagd om een vrouw. Hij had een aanvraag ingediend voor het prestigieuze ‘Levende Meesterwerk’ project: een competitie om de meest getatoeëerde vrouw ter wereld te creëren, een wandelend museum van inkt en lijnen. Zijn visie was groots, bijna mystiek. Dit project zou zijn doorbraak betekenen.

Hij pakte het dossier dat de DHE-man hem aanreikte. Een dikke omslag met een foto van haar gezicht. Haar ogen waren op de foto levendig, lachend, omringd door wat hij herkende als de gezonde gloed van een vrij leven.

Hij las de inkt op de samenvatting, zijn wenkbrauwen fronsend.

Nr. DHE-744-Alpha. Naam: Annelieke van der Velde. Leeftijd: 22. Beroep tot 48 uur geleden: Grafisch Ontwerper.

Johan verstijfde. Achtenveertig uur. Twee dagen geleden was deze vrouw nog een volwaardig lid van de maatschappij. Hij had een canvas verwacht, iemand die al jaren in het systeem zat, wiens eerdere leven een vage herinnering was. Hij had gehoopt op een leeg blad, niet op een verscheurd kunstwerk.

“Wat is dit?” vroeg Johan, zijn stem scherp van ongeloof. “Er is een fout gemaakt. Ik heb getekend voor een canvas, een subject. Niet voor iemand die net uit haar leven is gerukt.”

De oudste DHE-man haalde zijn schouders op, een gebaar van bureaucratische onverschilligheid. “U heeft getekend voor een ‘beschikbaar subject van categorie B: Hoog esthetisch potentieel’. De DHE levert wie ze levert. Het contract is bindend, Meester Johan. U start het project vandaag. De deadline nadert.”

“Maar... haar dossier", mompelde Johan, wijzend naar de foto. “Ze had een leven, een carrière. Ze is nog maar tweeëntwintig!”

“Dat is niet relevant. Het systeem heeft haar geïdentificeerd. Dat ze op dit moment nog fris is, is alleen maar beter voor de kwaliteit van uw kunst. U moet zich aan de overeenkomst houden. Dit is uw canvas.” De DHE-man wees naar Annelieke, bijna alsof ze een meubelstuk was. “Haar spraak is uitgeschakeld voor de initiële fase. Zodra het project voltooid is, kan de DHE besluiten die functie al dan niet te herstellen. We komen over een week terug voor de eerste inspectie.”

De mannen vertrokken en lieten een ijzige stilte achter.

Johan liet het dossier vallen. Hij keek naar Annelieke. Ze staarde terug, haar ogen waren nat van frustratie en angst, maar ook vol strijdlust. Ze had geen stem, maar haar blik schreeuwde.

Johan voelde een golf van misselijkheid. Dit was de gruwel die de DHE normaliseerde. Hij had de noodzaak van het systeem stilzwijgend geaccepteerd zolang het maar ver van zijn eigen atelier bleef. Nu stond het hier, in de vorm van een tweeëntwintigjarige vrouw wiens lach hij op papier had gezien.

Hij moest doorgaan. De wedstrijd was zijn levenswerk. ‘Maak de meest getatoeëerde vrouw met de mooiste tatoeages ooit.’

Langzaam liep Johan om zijn werktafel heen, zijn handen in zijn zakken. Hij negeerde de steriele apparatuur, de naalden, en de flesjes inkt. Hij stopte op een respectvolle afstand van Annelieke.

“Ik ben Johan", zei hij zachtjes, alsof hij bang was haar te breken. Haar gezichtsspieren trilden terwijl ze probeerde te antwoorden, wat resulteerde in een stille, wanhopige kreet.

Johan schudde zijn hoofd. “Luister. Ik weet wat ze van je hebben gemaakt. En ik wil dat je heel goed weet dat dit niet de bedoeling was.”

Hij maakte een aarzelende stap dichterbij en keek haar recht aan. Zijn ogen waren vermoeid, niet kwaadaardig.

“Annelieke", fluisterde hij, zijn stem gevuld met oprechte spijt. “Het spijt me. Het spijt me dat ze je leven hebben gestolen. Ik had alleen gevraagd om een canvas. Ik had niet gevraagd om dit.”

Annelieke, die zich had voorbereid op de harde bevelen van een eigenaar, op het kille oordeel van een artiest die haar alleen als een stuk vlees zag, was totaal onvoorbereid op de menselijkheid in zijn stem. De verontschuldiging was geen plichtpleging; hij meende het. Ze zag de walging in zijn ogen, gericht op het systeem, niet op haar.

Ze knipperde. Ze was nu officieel eigendom, een instrument. Maar haar meester, de man die haar lichaam zou transformeren, had zich zojuist verontschuldigd voor haar bestaan.

Johan draaide zich om en liep naar een medische kast, negeerde de DHE-instructies die voorschreven dat hij onmiddellijk moest beginnen met het ontwerpen. Hij pakte een klein flesje en een injectiespuit.

“Ze hebben je stem afgenomen. Zogenaamd om je gehoorzaam te houden,” zei hij, terwijl hij de naald met een vloeistof vulde. “Ik ben de artiest. Ik schrijf de regels in dit atelier. Zonder jouw stem ben je geen canvas, je bent een pop. En ik heb geen pop nodig.”

Annelieke volgde elke beweging met argwaan, maar ook met een flits van hoop.

Johan kwam terug, pakte zachtjes haar arm, en injecteerde de vloeistof.

“Dit is een tegengif", legde hij uit. “Het is illegaal, dus je zegt tegen niemand iets. Het duurt een paar uur, maar je zult weer kunnen praten. Ik moet doorgaan met het project, Annelieke. Dat kan ik niet veranderen. Maar ik zal je nooit dwingen om stil te zijn.”

Hij liet haar arm los. De fysieke pijn van de naald was niets vergeleken met de schok van zijn genade.

Annelieke staarde hem aan, de tranen nu dichterbij dan ooit. Ze was nog steeds slaaf, nog steeds gevangen, maar er was zojuist een minuscule, onverwachte scheur in haar celmuur verschenen. Ze had haar meester ontmoet, en hij had haar vrijheid, in de vorm van haar stem, teruggegeven voordat de eerste druppel inkt was gezet.

Wat zou er gebeuren als het canvas begon terug te praten?

Kylian vraagt zich af: ... Doorgaan of niet met dit verhaal?