Niet schrikken.... Om heftige shocks te voorkomen zal ik een foto van mijn voet delen in de reacties, (kijk op eigen risico) van hoe mijn voet er 8 jaar geleden uitzag na de operatie.
Ik had een heftige staffilococcen infectie opgelopen nadat deze bacterie via een wondje ónder mijn voet, die nog van een eerdere operatie van iets meer dan een jaar daarvóór, was opengebleven., naarbinnen was geslopen.
Mijn voet was tot op het bot uitgehold, zoveel weefsel was er aangedaan.
Er moest een vacuümpomp op gezet worden om alle bacteriëen eruit te zuigen en om wondgenezing te bevorderen.
Jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik doodsangsten heb uitgestaan, omdat ik bang was dat mijn voet er misschien af moest. Ik heb bijna 8 jaar lang in vreselijke stress geleefd, waarvan ik nu, 2 jaar later, nog steeds last heb (P.T.S.S.)
Gelukkig hebben ze mijn voet kunnen redden.
Na een tergend lang genezingsproces (ook vanwege diabetes) van maar liefst ZES JAREN was mijn voet in de zomer van 2023 EINDELIJK genezen.
Zoals jullie zien is de middelste teen ook verwijderd, dat was het jaar daarvoor.
Het is nu heel mooi genezen en ik ben ontzettend blij dat ik mijn poezelige voetje nog heb, maar god, wat ben ik hier járenlang overspannen van geweest.
Elke dag thuiszorg. Wond uitspoelen, wondverzorging. Meerdere keren per week naar het ziekenhuis voor allerlei behandelingen en onderzoeken. Ik heb jarenlang met mijn mankepootje, op mijn tandvlees gelopen. Ik ben jarenlang compleet overspannen aan huis gekluisterd geweest, het was vreselijk.
De enige mensen die ik zag waren de verplegers van de thuiszorg.
'Vrienden' lieten mij massaal in de steek, want ik was depressief, en zij waren een 'áltijd-vrolijke-Zohra' gewend. Hier konden zij niet tegen.
Nu ben ik blij dat ze allemaal opgerot zijn. Ik ben nu zóveel alleen geweest dat ik NIETS liever meer wil dán alleen zijn.
Iedereen liet mij in de steek.
Nou, good fucking riddance...
Ik en mijn voetje zijn er nog, dát is wat telt...
Niet schrikken.... Om heftige shocks te voorkomen zal ik een foto van mijn voet delen in de reacties, (kijk op eigen risico) van hoe mijn voet er 8 jaar geleden uitzag na de operatie.
Ik had een heftige staffilococcen infectie opgelopen nadat deze bacterie via een wondje ónder mijn voet, die nog van een eerdere operatie van iets meer dan een jaar daarvóór, was opengebleven., naarbinnen was geslopen.
Mijn voet was tot op het bot uitgehold, zoveel weefsel was er aangedaan.
Er moest een vacuümpomp op gezet worden om alle bacteriëen eruit te zuigen en om wondgenezing te bevorderen.
Jullie begrijpen natuurlijk wel dat ik doodsangsten heb uitgestaan, omdat ik bang was dat mijn voet er misschien af moest. Ik heb bijna 8 jaar lang in vreselijke stress geleefd, waarvan ik nu, 2 jaar later, nog steeds last heb (P.T.S.S.)
Gelukkig hebben ze mijn voet kunnen redden.
Na een tergend lang genezingsproces (ook vanwege diabetes) van maar liefst ZES JAREN was mijn voet in de zomer van 2023 EINDELIJK genezen.
Zoals jullie zien is de middelste teen ook verwijderd, dat was het jaar daarvoor.
Het is nu heel mooi genezen en ik ben ontzettend blij dat ik mijn poezelige voetje nog heb, maar god, wat ben ik hier járenlang overspannen van geweest. 😱
Elke dag thuiszorg. Wond uitspoelen, wondverzorging. Meerdere keren per week naar het ziekenhuis voor allerlei behandelingen en onderzoeken. Ik heb jarenlang met mijn mankepootje, op mijn tandvlees gelopen. Ik ben jarenlang compleet overspannen aan huis gekluisterd geweest, het was vreselijk.
De enige mensen die ik zag waren de verplegers van de thuiszorg.
'Vrienden' lieten mij massaal in de steek, want ik was depressief, en zij waren een 'áltijd-vrolijke-Zohra' gewend. Hier konden zij niet tegen.
Nu ben ik blij dat ze allemaal opgerot zijn. Ik ben nu zóveel alleen geweest dat ik NIETS liever meer wil dán alleen zijn.
Iedereen liet mij in de steek.
Nou, good fucking riddance...
Ik en mijn voetje zijn er nog, dát is wat telt...