‘Hier is het bewijs dat Nederland volledig is doorgeslagen!’

Minister van Financiën Heinen heeft een brief naar de Tweede Kamer gestuurd waarin hij zijn zorgen uit over de idiote regelgeving in Nederland waardoor particulieren en ondernemers onmogelijk een bankrekening kunnen openen.

Momenteel hebben banken volgens de Nederlandse Vereniging van Banken 13.000 mensen in dienst voor de aanpak van witwassen, wat neerkomt op één van de vijf bankmedewerkers.

Volledig doorgeslagen

Er zijn veel signalen en voorbeelden uit de praktijk waaruit blijkt dat de inzet van banken nu disproportioneel uitpakt voor klanten en onvoldoende gericht is, schrijft de minister.

Ondernemers en burgers ervaren moeite met het openen van een betaalrekening of kunnen helemaal geen rekening openen, voegt hij toe. “Uit onderzoek blijkt dat 6 procent van de ondernemers te maken heeft met problemen bij het openen of behouden van een betaalrekening.”

Het gevolg is dat een deel van de bevolking en bedrijven geen bankrekening heeft. De rest wordt geconfronteerd met torenhoge bankkosten, omdat banken elk jaar 1,4 miljard euro moeten ophoesten om die 13.000 werknemers te betalen, merkt belegger, columnist en youtuber Jeroen Blokland op. “Dit is het bewijs dat Nederland volledig is doorgeslagen!”

“Ik vraag me serieus af hoe het zover heeft kunnen komen,” aldus Blokland. “Regelgeving is belangrijk, maar als je doorslaat, en elk begrip van de werkelijkheid verliest, werkt dit extreem verstikkend, voor zowel de maatschappij als de economie.”

Financieel expert Ab Flipse wijst erop dat die 13.000 medewerkers, die dus 1,4 miljard euro kosten, 200 miljoen euro opsporen. “Ondertussen is niemand bezig met de aanpak van zwartwassen, terwijl ons dat 14 miljard euro per jaar kost!”

'Het mag niet, maar wat kan mij dat schelen?!'

Hans Boutellier, bijzonder hoogleraar Polarisatie en maatschappelijke veerkracht aan de Vrije Universiteit, bespreekt de morele context van de drugsindustrie en de uitdagingen bij de aanpak ervan. Hij stelt dat de normalisering van drugsgebruik in Nederland een moreel klimaat heeft gecreëerd waarin profiteren zonder scrupules mogelijk is. Dit maakt handhaving moeilijk en frustreert de aanpak van drugscriminaliteit.
Serieus probleem

Nederland kampt met een serieus drugsprobleem, zichtbaar in de hoge frequentie van grote drugsvangsten en de aanwezigheid van drugslaboratoria. De drugsindustrie opereert in een context van verbod, normalisering en profijt, wat leidt tot een moreel ambigue situatie. Dit gebrek aan eenduidigheid faciliteert de consumptie, handel en productie van drugs, en maakt onbeperkte rekrutering van actoren mogelijk.

Boutellier onderscheidt drie categorieën burgers in relatie tot de drugseconomie: consumenten, onverschilligen en betrokkenen. De meeste Nederlanders hebben niets met drugs en zijn onverschillig, terwijl een aanzienlijk aantal mensen profiteert van de drugseconomie. De normalisering van drugsgebruik heeft een typisch Nederlands tintje vanwege het gedoogbeleid dat in de jaren zeventig werd ingevoerd.

De auteur bespreekt twee opvattingen om de morele kloof tussen wet en naleving te overbruggen: verheviging van de war on drugs en regulering en legalisering vanuit het perspectief van de gezondheidszorg. Beide benaderingen hebben hun beperkingen. De criminele drugseconomie laat zich niet inbinden door meer repressie, en legalisering zou alleen effectief zijn op basis van internationale afspraken.

Boutellier pleit voor een driesporenbeleid: repressie, preventie en regulering. Repressie richt zich op het frustreren van het criminele verdienmodel en het strafrechtelijk vervolgen van de gevaarlijkste figuren. Preventie vereist samenwerking tussen het sociale domein en de veiligheidswereld, waarbij jongerenwerkers en politie samenwerken om jongeren de goede kant op te duwen. Regulering houdt in dat bepaalde vormen van drugsgebruik beheerst worden toegestaan, zoals XTC in clubverband of verstrekking aan verslaafden.

Het artikel concludeert dat een open maatschappelijk debat over de rol en betekenis van drugs noodzakelijk is om de morele onduidelijkheid te verminderen en geïnformeerde politieke besluitvorming mogelijk te maken. Dit debat moet gericht zijn op meer begrip en kennis over de ervaringen, belangen en beweegredenen rond drugs.

Aangifte tegen Marjolein Faber wegens ambtsdelict.

Carolus Grütters, die als research fellow is verbonden aan het Centrum voor Migratierecht, doet aangifte tegen Marjolein Faber. De minister van Vreemdelingenhaat vormt volgens haar eigen inspectie van Justitie en Veiligheid een gevaar voor asielzoekers en medewerkers in Ter Apel. Omdat Faber verantwoordelijk is voor deze groepen is er sprake van een ambtsmisdrijf. Hij legt het uit met behulp van een vergelijking:

“Stel dat de zorg voor een baby aan een nachtzuster is toevertrouwd. En die zuster doet de baby in bad en laat die dan willens en wetens verdrinken. Terwijl verontruste collega’s het op tv-schermen zien gebeuren en de zuster proberen te bewegen om in te grijpen, doet de zuster helemaal niets. Ze kijkt instemmend toe hoe de baby verdrinkt. Gevraagd naar haar motief zegt de nachtzuster: „Nederland kan het niet meer aan. De instroom van nieuwe kinderen moet maximaal worden beperkt.” Vervang de nachtzuster door minister Marjolein Faber (Asiel en Migratie, PVV) en je hebt de situatie in het vluchtelingen aanmeldcentrum in Ter Apel.”

Vorige week luidde de Inspectie Justitie en Veiligheid de noodklok vanwege de veiligheid en de leefbaarheid in het asielaanmeldcentrum in Ter Apel. “Medewerkers en bewoners lopen hierdoor zeer ernstige veiligheidsrisico’s”, aldus de toezichthouder. Volgens de Inspectie kan alleen de minister verandering brengen in de situatie, en wel door te zorgen voor een goede door- en uitstroom van asielzoekers.

De Inspectie is bepaald niet de eerste die waarschuwt voor de mensonterende omstandigheden in Ter Apel. Ook de gemeente zelf heeft herhaaldelijk aan de bel getrokken. Tot noemenswaardige actie in politiek Den Haag leidt dat niet. De PVV-minister wil dat de chaos blijft voortduren. En de vier partijen die een coalitie vormen, weigeren Faber ter verantwoording te roepen. “In het huidige ‘fractieleiders-kabinet’ is de asielportefeuille toebedeeld aan de PVV van Geert Wilders en de overige coalitiepartijen gedragen zich daarbij als braaf klapvee”, schrijft Grütters.

“Is er dan een alternatief? Jazeker: deze minister kan strafrechtelijk worden vervolgd. Artikel 355 Wetboek van Strafrecht biedt die mogelijkheid. Daarin staat: „Met gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren (…), worden gestraft de ministers (…) die opzettelijk nalaten uitvoering te geven aan de bepalingen van de Grondwet of andere wetten (…), voor zover die uitvoering wegens de aard van het onderwerp tot hun taak behoort of uitdrukkelijk hun is opgedragen”. Dat is helder. Hierbij mijn aangifte.”

Het justitieapparaat: bevooroordeeld, partijdig en altijd klaar om ‘zielige’ migranten te beschermen.

Afgelopen week is weer eens duidelijk geworden hoe bevooroordeeld ons rechtssysteem is. Zo werd bekend dat de daders van (groeps)verkrachting en mishandeling van een 31-jarige vrouw slechts zeer mild werden gestraft. De hoogste straf die door de rechter werd opgelegd aan drie minderjarige migranten die zich schuldig maakten aan deze barbaarse daad is slechts vijftien maanden jeugddetentie, waarvan drie maanden voorwaardelijk. De andere migranten kwamen er met nog lichtere straffen vanaf: respectievelijk twaalf, waarvan drie voorwaardelijk en vier maanden jeugddetentie.

Sportlessen en bordspelletjes

Kortom, hooguit één jaar jeugddetentie – in de praktijk wat sportlessen voor ‘discipline’ en bordspelletjes voor afleiding – voor het ernstig mishandelen en (groeps)verkrachten van een weerloos slachtoffer. Het is werkelijk te krankzinnig voor woorden. En het staat bovendien in geen enkele verhouding tot wat die arme dakloze vrouw heeft moeten doorstaan. Ze werd door de politie ernstig toegetakeld aangetroffen. Zij heeft, in tegenstelling tot de daders, levenslang.

Dit doet voor de rechter echter niet ter zake. De daders zijn namelijk minderjarige migranten. De rechter overweegt dat “een gebrek aan toezicht en begeleiding mogelijk een rol hebben gespeeld bij de delicten”. Ah ja, want een gebrek aan toezicht en begeleiding zorgen ervoor dat je dus maar een weerloos slachtoffer gaat (groeps)verkrachten en mishandelen. Tuurlijk joh. Hartstikke logisch. Het is werkelijk de wereld op z’n kop: een wereld waarin daders worden beschermd en slachtoffers het nakijken hebben – enkel en alleen omdat de daders in dit geval migranten zijn. Iedereen denkt het, maar niemand durft het te benoemen.

“Zwakbegaafd”

En dit is niet de enige zaak waarin dit zichtbaar wordt. Ook de Afrikaanse daders van de brute moord op de 21-jarige Jimmy, die zijn zusje probeerde te beschermen toen dezelfde migranten haar lastigvielen, kregen slechts lichte straffen: respectievelijk zes maanden, achttien maanden en – de enige uitzondering – veertien jaar cel. De rechter woog hier mee dat de migranten een zeer laag IQ hebben. Ze zijn “zwakbegaafd” en dus overzien ze de consequenties van hun daden niet en worden ze minder zwaar gestraft, aldus de rechter.

Ah, daar hebben we weer zo’n mooi staaltje juridisch acrobatiek: dit keer is een beperkte intelligentie kennelijk een “reden” om iemand dus maar dood te steken. Sure. Het lijkt wel alsof de rechters altijd wel iets kunnen vinden om het zeer gruwelijke en gewelddadige gedrag van migranten te rechtvaardigen. Heeft iemand een normaal IQ? Dan is er vast onvoldoende toezicht geweest. Heeft iemand een laag IQ? Dan is dat de reden voor het gedrag. Er volgt in ieder geval nooit een straf die rechtdoet aan de ernst van de barbarij van de allochtone daders.

Zo ook in de laatste zaak die deze week de aandacht trok: namelijk die van de veroordeling van de migrant Musab O. die slechts vier maanden cel kreeg opgelegd, waarvan één maand voorwaardelijk, 350 euro boete en één jaar rijontzegging voor het dood rijden van de 16-jarige Zara bij een illegale straatrace. De rechter oordeelt dat er sprake is van een “ongeluk” – dat dit ongeluk wel ernstig in de hand wordt gewerkt als je zonder rijbewijs op een motor stapt om deel te nemen aan een illegale straatrace, zoals de migrant in dit geval deed, doet kennelijk niet ter zake.

Blanke levens doen er (niet) toe

Tegenover deze milde straffen voor migranten die mensen vroegtijdig uit het leven rukken of voor het leven beschadigen staat een zware veroordeling voor degenen die het waagden om de tekst “White lives matter” te projecteren op de Erasmusbrug in Rotterdam. Het is op zichzelf al bizar dat het aangeven dat blanke levens ertoe doen volgens justitie kennelijk racistisch en dus strafbaar is. Maar het is ronduit krankzinnig dat er op het projecteren van een simpele tekst meer gevangenisstraf volgt dan voor een (groeps)verkrachting of brute moord.

Laten we het eens tegenover elkaar zetten. (Groeps)verkrachten van een dakloze vrouw: vier maanden cel. Doodsteken van een 21-jarige die zijn zusje wil beschermen: zes maanden cel. Het projecteren van de tekst “White lives matter”: zes maanden cel. Kortom, in ons land kun je beter een (groeps)verkrachting begaan dan dat je wat woorden projecteert op een object.

Zielige migranten

Het maakt me witheet en kotsmisselijk. Het is gewoon niet meer uit te leggen. Het geeft bovendien duidelijk aan hoe het gesteld is met justitie: als je migrant bent of een laag IQ hebt (of beide, nog beter) dan is er altijd wel een excuus voorhanden om zelfs de gruwelijkste daden goed te praten. Migranten zijn immers “zielig” en moeten beschermd worden.

Vrees voor 'puinhoop' door pensioenreferendum NSC en BBB.

Pensioenfondsen, werkgevers en vakbonden zien niets in plannen van BBB en NSC om een referendum te houden over het nieuwe pensioenstelsel. Het plan zou zorgen voor onzekerheid en extra kosten. Vakbond CNV spreekt zelfs over een mogelijke puinhoop.

De twee kabinetspartijen willen dat pensioendeelnemers zelf kunnen bepalen of ze overgaan naar het nieuwe pensioenstelsel of bij het oude willen blijven. Dit moet ze meer inspraak geven in de opbouw van hun pensioen.

Afhankelijk van de uitslag van het referendum zouden pensioenfondsen hierdoor twee systemen naast elkaar moeten hanteren. Eentje voor mensen die over willen naar het nieuwe stelsel en eentje voor wie dat niet wil.

De fondsen zien dat als een groot probleem. Ambtenarenfonds ABP, de grootste van het land, noemt een mogelijk referendum "de bijl aan de wortel van het nieuwe pensioenstelsel. Het is ongehoord dat de spelregels nu nog gewijzigd zouden worden." Daarmee doelt het fonds op het feit dat het nieuwe stelsel al in 2023 is ingevoerd.

De verschillen tussen het oude en nieuwe pensioen

Van een pot per pensioenfonds waarbij iedereen aanspraak maakt op een deel, naar individuele pensioenpotjes.
Van korten als het fonds er financieel niet zo goed voorstaat, naar ieder jaar een beetje korten of verhogen op basis van beleggingsprestaties.
Van de oneerlijke doorsneepremie voor jong en oud, naar inleg voor je eigen potje.

Dat laatste verdient wat extra uitleg. Iedereen in een pensioenfonds legt nu dezelfde premie in voor de gezamenlijke beleggingspot. Maar omdat je geld voor jongeren veel langer kunt beleggen, is de inleg voor jongeren eigenlijk te hoog en die van ouderen te laag. In het nieuwe stelsel gaat je eigen inleg naar je eigen potje en wordt voor jongeren risicovoller belegd dan voor ouderen.

Het probleem bij de overgang naar het nieuwe stelsel is dat een gezamenlijke pensioenpot moet worden verdeeld naar miljoenen individuele potjes. Dat is voor de fondsen een ingewikkelde operatie. Ze hebben voor deze overgang de tijd gekregen tot 2027. Enkele fondsen zijn al volledig overgegaan, terwijl andere volop voorbereidingen hebben getroffen.

"Wij liggen met onze voorbereidingen goed op koers en gaan door op de ingeslagen weg", zegt ABP-bestuursvoorzitter Harmen van Wijnen. "Het zou dan ook bijzonder onverstandig zijn als de politiek nu nog een spaak in de wielen zou steken."

Volgens Van Wijnen zorgt het referendum niet voor verbetering. "Sterker nog: het is ronduit slecht voor onze deelnemers. Het kan leiden tot onnodige complicaties, onbetaalbare uitvoering, uitstel of mogelijk zelfs afstel van de broodnodige vernieuwing van ons stelsel."

Ook vakbond CNV ziet niets in het pensioenreferendum. Het zou leiden tot veel schade en zorgen voor een puinhoop. "De trein richting het nieuwe stelsel rijdt al een paar jaar door. Nu aan de noodrem trekken, saboteert het pensioenstelsel. Volstrekt onverantwoord."

De bond wijst erop dat het nieuwe stelsel er kwam na lange onderhandelingen en na goedkeuring van de Eerste en Tweede Kamer. "Er is dus geen enkele reden om nu een extra referendum te houden."

De christelijke vakbond stuurde onlangs samen met enkele andere bonden en werkgeversorganisaties een brief aan de Tweede Kamer. Daarin zijn ze eensgezind: laat de overgang naar het nieuwe stelsel doorgaan. Zo niet, dan kost dat veel geld en veel tijd, terwijl de pensioendeelnemers daar volgens hen niet beter van worden.

Dit is het mysterieuze World Economic Forum.

Iedere januari vindt het jaarlijkse feestje van de economische en politieke elite van de wereld plaats: de vergadering van het World Economic Forum (WEF). In het Zwitserse Davos zullen van over de hele wereld duizenden mensen (soms per privévliegtuig) samenkomen om onderwerpen te bespreken op het gebied van economie, gezondheid, klimaat en milieu. Maar wat is het WEF nou precies, en waarom is het Forum het middelpunt van zoveel extreme complottheorieën?

In 1971 zag het WEF, toen nog onder de naam European Management Forum, het licht dankzij oprichter Klaus Schwab. Het doel van Schwab, die hoogleraar economie is aan de Universiteit van Genève, is om de samenwerking tussen overheden, bedrijven en organisaties te verbeteren. In eerste instantie om de strijd met de Amerikaanse economie aan te kunnen. Maar inmiddels is het uitgegroeid tot een club die de globalisering en wereldhandel wil verbeteren, net zoals het de klimaattransitie wil versnellen en versoepelen. Voor Schwab is dit jaar zijn laatste jaar als leider van het WEF.

Het idee van Schwab ontstond vanuit zijn theorie van stakeholder capitalism. Binnen dat idee is een bedrijf er niet alleen om de belangen van aandeelhouders te dienen, maar juist voor iedereen die een belang (stake) heeft bij het bedrijf. Dat kunnen mensen zijn binnen het bedrijf, zoals managers, maar ook extern kunnen mensen een belang hebben bij een organisatie of een bedrijf, zoals overheden, universiteiten, sectoren, maar ook de samenleving en het klimaat.

Maar het WEF bleef groeien. Waar de basis lag bij bedrijven, is het WEF inmiddels een orgaan geworden waar politieke, economische, maatschappelijke en academische kopstukken bijeenkomen. Het gaat om onder andere om (westerse) staatshoofden en ministers, belangrijke hoogleraren, ceo's van multinationals en de kopstukken van grote maatschappelijke organisaties.

Inmiddels is het World Economic Forum uitgegroeid tot een club waarbij meer dan 390 bedrijven uit ruim 60 landen zijn aangesloten. In dat rijtje kom je niet zomaar terecht, benadrukt het WEF. Lid worden kan alleen op uitnodiging en gebeurt pas na 'uitvoerig onderzoek' op basis van specifieke criteria. Daarbij wordt er onder andere gekeken naar hoe innovatief, disruptief en invloedrijk een potentieel lid kan zijn. Lid zijn kost geld, een bedrag van omgerekend 60.000 tot wel 600.000 euro.

Ieder jaar in januari vergaderen de leden dan in het Zwitserse Davos over de volgens hen belangrijkste thema's die in de wereld spelen. Zo was het thema in 2019 de globalisering, in 2020 de verduurzaming van de wereld, in 2021 'The Great Reset' en in 2022 het terugwinnen van het vertrouwen. Voor 2023 stond 'samenwerken in een gefragmenteerde wereld' op de agenda. In 2024 was het thema 'Vertrouwen Terugwinnen' en voor dit jaar zal het hoofdonderwerp de 'Samenwerking voor het Slimme Tijdperk'.

Concrete macht heeft het WEF in feite niet. Wel kan het invloed uitoefenen door onderwerpen op de agenda te zetten en bespreekbaar te maken op hoog (geo-)politiek niveau. Daarnaast is het ook een podium voor maatschappelijke organisaties (ngo's) en activisten om een tegengeluid te laten horen, tegenover de aanwezige elite. De aanwezigheid van ngo's was overigens niet vanzelfsprekend. Pas sinds 2000 werden die organisaties uitgenodigd, nadat er in 1999 wereldwijde protesten plaatsvonden tegen globalisatie.

Sinds de coronapandemie is het WEF echter voer voor complotdenkers, die met onbewezen theorieën stellen dat de club van Klaus Schwab de touwtjes van de wereldeconomie in handen heeft. Complotdenkers stellen dat het WEF extreme plannen heeft omtrent de klimaattransitie, digitalisering en globalisering, waarmee zij een dystopisch toekomstbeeld schetsen. Dit baseren zij op het boek 'The Great Reset' van Schwab. Daarin wordt voorgesteld om de wereld(economie) na de coronapandemie anders in te richten. Daarbij zou volgens Schwab meer gedacht moeten worden aan sociale en economische gelijkheid en moet er meer aandacht komen voor het klimaat. Volgens complotdenkers is het echter een manier om zo mensen onder controle te krijgen. Daar is echter geen bewijs voor, zo concludeerde het factcheckteam van Reuters.

Daarnaast is er meer kritiek op het WEF. Politicoloog Samuel Huntington kwam met de term 'Davos Man', de stereotiepe elite-man die nationale grenzen als drempels ziet en neerkijkt op mensen die niet meedoen aan de idealen van het WEF. 'Iedereen die gelooft in het behoud van zaken als vrijheid, soevereiniteit en decentralisatie van macht, moet zich zorgen maken', zo beschrijft het oudste Britse nieuwsblad The Spectator de invloed van het WEF.

De energierekening naar 0 euro? Zo deed Holbox dat.

Van technische uitdagingen tot hoge aanloopkosten. Veel ondernemers willen hun bedrijfsvoering best verduurzamen, maar lopen zich stuk op regels, haalbaarheid en financiering. Dat het wél mogelijk is, laat Holbox zien. Een paar jaar geleden betaalde het bedrijf nog 30.000 euro per maand aan energie, maar die kosten zijn inmiddels als sneeuw voor de zon verdwenen.

Change Inc. organiseerde onlangs een webinar, in samenwerking met Vattenfall. De insteek: hoe verduurzaam ik mijn onderneming? Wat komt daar allemaal bij kijken en - minstens net zo belangrijk - wat levert het je als bedrijf eigenlijk op? Kleine spoiler alert: meer dan enkel een lagere energierekening en een stap vooruit op de CO2-prestatieladder.

Martijn Hol is directeur van Holbox, dat displays voor op de winkelvloer produceert. Het bedrijf zet al jaren vol in op een duurzamere bedrijfsvoering. “We drukken nu met inkten op waterbasis en gebruiken voor onze materialen hernieuwbare grondstoffen. Ook zijn we verhuisd naar een nieuw pand, met de allerbeste isolatiewaarde. Zonnepanelen op het dak zorgen voor de elektriciteit”, aldus Hol.

Tessa Hermens is van de Nederlandse Vereniging Duurzame Energie, Frank Meens commercieel verantwoordelijk voor de zakelijke markt van Vattenfall. Ze zijn beiden erg enthousiast over de aanpak van Holbox. “We hebben het bedrijf onder meer geholpen met een energiemanagement-systeem. Dat zorgt voor een veel efficiënter gebruik van de energiebehoefte. De volgende stap is investeren in batterij-opslag.”

Benieuwd hoe Holbox zijn energierekening naar nul kreeg? En wat jij kunt doen om snel de kosten naar beneden te krijgen? Kijk dan de webinar terug.

Ook Nederland verandert langzaam in een autocratie.

Kapitalisme en democratie onderhouden een moeizame relatie


Ook ons land schuift langzaam op van democratie naar autocratie. Om de signalen niet te missen, is ‘schema’ een handig begrip. Een schema is een minimaal en zich herhalend script voor gedrag. Elk bezoek aan een supermarkt volgt bijvoorbeeld een vast schema, ook al is het boodschappenlijstje steeds weer anders. In het geval van autocratie helpt het om de aansturende schema’s te herkennen. We staan erbij en kijken ernaar, maar hebben niet altijd door wat er sluipend en vrij consequent gebeurt.

Zo is het schema dat autocraten minimaal volgen om aan de macht te komen nu zichtbaar in een aantal democratische landen. Bij democratische verkiezingen spreekt een autocratische partijleider kiezers in populistische stijl aan op specifieke zorgen en angsten. Dat werkt, dus andere partijen kopiëren zijn/haar verkiezingsthema’s. Geleidelijk ontstaat een meerderheid die langs democratische weg autocratische wetgeving doorvoert. Die raakt aan verkiezingsthema’s, maar dient ook om kritiek vanuit media, rechtspraak en wetenschap in de kiem te smoren. Door het steeds verder afschaffen van trage democratische besluitvorming oogt een autocratisch regime vaardig en efficiënt. Internationaal beleid coördineert men met andere autocraten, zodat men wat nationaal gebeurt breed kan verankeren, bijvoorbeeld in de EU.

Oud-premier Rutte sprak regelmatig over de BV Nederland. Hij en andere prominente politici werkten eerder bij multinationals.

Een ander schema is dat van de sterke leider. Dat is al eeuwen in gebruik en zo vertrouwd dat er nauwelijks discussie over is. Patriarch, feodale heer, koning en paus zijn vroege voorbeelden. Sterke leiders roepen nog steeds bewondering op. Een president is een moderne toepassing. Het kapitalisme introduceerde de CEO. Traditie, regelgeving en charisma garanderen de werking van dit schema. Het leidersjargon is vaak militaristisch. Oorlog is een middel dat door korte beslislijnen snel is in te zetten.

Het autocratisch schema voor de inrichting van de samenleving is tegenwoordig steeds meer geënt op de even autocratisch geleide grote onderneming. Net als de staat opereert een bedrijf internationaal. Oud-premier Rutte sprak regelmatig over de BV Nederland. Hij en andere prominente politici werkten eerder bij multinationals. Gemeenschappelijk belang van economie en politiek is dat met maximale efficiëntie en minimale regelgeving het bruto nationaal product groeit. Autocratische ministers runnen hun ministerie top-down, alsof ze CEO zijn van een bedrijf. ‘Ik ben beleid’.

Omgekeerd zal het bedrijfsleven lobbyen voor autocratisch geleide politiek. Recent versterken CEO-miljardairs van techbedrijven deze tendens. Kapitalisme en democratie onderhouden een moeizame relatie. Democratische waarden zoals gelijkheid, medemenselijkheid en oog voor minderheden staan haaks op kapitalistische aandeelhouderswaarden, waarbij mensen primair bronnen van liefst overmatige winst zijn, door hun arbeid en als consument.

Kunnen democratische schema’s op tegen de schema’s van het autocratische stelsel? Het is vechten tegen de bierkaai. Nog maar 8 procent van de landen in de wereld is democratisch. De Franse Revolutie was een poging de autocratie af te schaffen, maar leidde al snel tot een keizerrijk. Het Vaticaans concilie (1962-65) en de studentenrevolte (1968) verloren hun elan, net als de val van de muur (1989) en de Arabische lenterevolutie (2010). Neoliberalisme maakte slim een einde aan de sociaaldemocratie en aan de macht van arbeid tegenover vermogen.

Je mag niettemin hopen dat mensen zich in verkiezingstijd hun democratische schema’s zullen herinneren, tegen alle hersenspoeling met autocratische schema’s in. Het democratische basisschema kan in slaap gesust worden, maar ook weer ontwaken. Vrije mensen kunnen slaafs gedrag doorzien en hun algoritmische bubbel doorprikken. De ongelijkheid in de verdeling van welvaart zal zowel binnenlands als internationaal niet oneindig vol te houden zijn. Migranten komen nu al hun gelijkheid opeisen.

Mogelijk loopt het autocratische schip averij op, omdat een land besturen iets anders is als een bedrijf aan winst helpen. Bovendien is de klimaatcrisis niet te ontkennen en zal ze het economisch systeem dwingen tot drastische aanpassing. Dan kan de wal het schip keren en ontstaat er in alle nood weer behoefte aan democratische waarden als medemenselijkheid, gelijkheid en oog voor minderheden. Misschien dat men dan vanuit het economische schema ook eindelijk door krijgt dat autocratisch geïnspireerde oorlogen bijzonder oneconomisch zijn als probleemoplossing.

Hoop op resistente en duurzame democratische schema’s doet leven.

Qatar dreigt de gasleveringen aan de EU stop te zetten.

Nordstream opgeblazen door de Yanks. De Yamal pijpleiding naar Duitsland dichtgedraaid door de Amerikaanse vazal Polen. CIA-project Oekraïne heeft ook de gaskraan dichtgedraaid en valt Turkstream aan.

Door de NCTV namens de NAVO bezettingsmacht bestuurd Nederland sluit de Groningse gasputten.

Beseft u al waar dit heen gaat ?

Hopelijk heeft u een uitgestrekt bos in uw achtertuin, schijt aan kapvergunningen en een bijl of kettingzaag en een houtkachel anders gaat u het koud krijgen de komende jaren en zal u ongekookte tulpenbollen eten die er niet zijn.

VS-vazal Qatar was de laatste die nog gas leverde aan Europa nadat de VS de Fransen uit Noord-West Afrika gejaagd hadden en de controle over de Trans-Sahara pijpleiding overgenomen hadden, waarmee Nigeria afgesloten werd van Europa.

Qatar dreigt de gasleveringen aan de EU stop te zetten als het een EU-richtlijn implementeert die bedrijven verplicht dwangarbeid en milieuschade in hun toeleveringsketens te voorkomen. Minister van Energie Saad Al-Kaabi zei dat Qatar de hoge boetes van maximaal vijf procent van de omzet niet kan accepteren.

Jup, de Amerikaanse marionetten die de politieke arm – EU – vormen van de Amerikaanse bezettingsmacht NAVO sluiten zelf de laatste gasleverancier af, nadat ze ook al de energiesancties in opdracht van de VS tegen Rusland Europa ingesteld hadden.

Qatar dreigt de gasleveringen aan de EU stop te zetten als de lidstaten de nieuwe wet die dwangarbeid en milieuschade bestrijdt strikt ten uitvoer legt. Minister van Energie Saad Al-Kaabi uitte tegenover de Financial Times zijn zorgen over de nieuwe EU-richtlijn die bedrijven verplicht hun toeleveringsketens te controleren op mensenrechtenschendingen en milieuschade. Als de EU op basis van deze wet sancties oplegt, zou Qatar de gasleveringen kunnen stopzetten.

De EU-richtlijn, aangenomen in 2024, verplicht bedrijven ervoor te zorgen dat er geen sprake is van dwangarbeid of milieuschade in hun productie- of toeleveringsketen. Bedrijven die deze eisen schenden, kunnen worden getroffen met flinke boetes – tot vijf procent van hun wereldwijde omzet. Dit betekent aanzienlijke financiële verliezen voor Qatar dat een sleutelrol speelt op de Europese energiemarkt als een van ‘s werelds grootste exporteurs van vloeibaar aardgas (LNG).

Minister Al-Kaabi waarschuwt voor de verstrekkende gevolgen van een dergelijke wet:

“Als ik vijf procent van de omzet die naar Europa gaat, verlies, ga ik niet naar Europa. Ik bluf niet”, zei hij.

Hij benadrukte dat dit niet alleen gevolgen zou hebben voor QatarEnergy, het staatsbedrijf van het emiraat, maar voor de hele staat Qatar, aangezien de inkomsten van het bedrijf rechtstreeks verband houden met de staatsfinanciën.

“Vijf procent van de inkomsten van QatarEnergy vertegenwoordigt vijf procent van de inkomsten van de staat Qatar.”

Qatar heeft zichzelf de afgelopen jaren steeds meer gepositioneerd als een belangrijke speler op de energiemarkt, waarbij het land ernaar streeft zijn vloeibaarmakingscapaciteit tegen 2027 uit te breiden van 77 miljoen naar 142 miljoen ton per jaar. Geconfronteerd met de toenemende concurrentie, vooral uit de Verenigde Staten, wil het land zijn marktaandeel in Azië en Europa veiligstellen.

De EU-richtlijn, die bedrijven verplicht de mensenrechten en milieunormen te respecteren, vertegenwoordigt een nieuwe stap in de inspanningen van de EU om duurzame en ethische bedrijfspraktijken te bevorderen. Deze vereiste is echter een uitdaging voor Qatar, omdat dit een aanzienlijke economische impact op het land zou kunnen hebben. Vooral in het licht van het EU-embargo op Russisch gas valt nog te bezien hoe de situatie zich zal ontwikkelen en of Qatar zijn dreigement om de gasleveringen aan Europa stop te zetten, zal uitvoeren.