Kleding van een puber dochter. Jessies kleding? Ik, Kylian haar vader, snap niets van de mode van mijn dochter. Het ene moment ziet ze eruit als een model, dan als een prinses gevolgd door er uitzien als een kakker, dan weer een punker en het volgende moment een zwerver. Mijn lieve, schattige dochter Jessie, een wandelende mode-tornado die mijn begrip van esthetiek voortdurend uitdaagt. Ik heb het gevoel dat ik in een achtbaan van stijlen zit, met haar als de wilde bestuurder die de knoppen bedient.

Het begon allemaal zo onschuldig. Roze prinsessenjurken en glitterende ballerina schoentjes. Dat was makkelijk te begrijpen. Toen kwam de puberteit. En met de puberteit, de puberdochter met al haar misverstanden op modegebied. Eerst waren het de skinny jeans en de felgekleurde tops. Daarna kwamen de croptops, zo kort dat ik me afvroeg of ze niet koud zou krijgen. De make-up werd intenser: donkerrode lippenstift, felblauwe oogschaduw, en natuurlijk de zwarte eyeliner die haar ogen deed lijken op die van een panda na een wilde nacht.

Ik dacht dat ik het doorhad, het ‘normale’ tienermeisje met een beetje ‘rebellie’ in haar outfit. Maar nee hoor! De volgende ochtend stapte ze naar beneden in een outfit die leek op een combinatie van een punkrockconcert en een Halloween-feest. Zwarte, gescheurde jeans, een shirt met een schedel erop en felroze haarlokken. Ik stond perplex. Was dit nog mijn dochter?

En dan de schoenen! Platform sneakers, cowboylaarzen, roze ballerina's met glitter, en soms zelfs – en ik schaam me bijna om het te zeggen – Crocs! Een mix van stijlen die me tot op de dag van vandaag verbluft. Ik snap er niets van, maar ik probeer het te accepteren. Ze experimenteert en zoekt zichzelf. Dat is het toch?

Gelukkig beperkt de ‘mode-explosie’ zich niet alleen tot kleding. De make-up collectie is een ware apotheek. Een complete reeks oogschaduw palettes, lipsticks, lipglosses, blushes, en andere producten waarvan ik de naam niet eens ken. Alles in felle kleuren natuurlijk, die ik eerlijk gezegd nooit op haar gezicht had verwacht te zien. De badkamer lijkt wel een toiletartikelenwinkel.

De haren zijn een apart hoofdstuk. De ene dag zijn de lokken vol krulspelden, de andere dag strak in een staart. Ze experimenteert met alle mogelijke haarkleuren, waardoor ik soms in de war raak wie ik precies voor me zie staan. Bleekblond, roze, paars, groen... niks is te gek.

Soms, als ik haar zie rondlopen in een outfit die lijkt op wat een zwerver zou dragen, dan voel ik me toch een beetje bezorgd. Maar dan herinner ik mezelf eraan dat het allemaal onderdeel is van een proces. Een proces van ontdekking, van experimenteren, van groeien. En als haar kledingkeuze ervoor zorgt dat ze zich goed voelt en haar eigen stijl vindt, dan moet ik haar dat gunnen.

Hoewel ik haar soms stiekem adviseer om toch misschien een iets meer ‘klassieke’ look te kiezen (zeker voor belangrijke gelegenheden), laat ik haar doen. In de hoop dat deze fase ooit voorbijgaat en we weer samen kunnen genieten van normale gesprekken zonder dat ik me afvraag of ze naar een carnaval of een festival gaat.

Het belangrijkste is dat ze gelukkig is. En dat ze, ondanks haar wisselende kledingsmaak, nog steeds mijn lieve, schattige Jessie is. En wie weet, misschien leer ik ooit wel haar "modetaal" te begrijpen. Tot die tijd, probeer ik met een glimlach te reageren op alles wat uit haar kast komt. Want één ding is zeker: haar mode-avonturen zullen me nog voor heel wat verrassingen zorgen.